Tot gisteren was alles normaal. Ik had twee armen, tien vingers, één hoofd en twee ogen. Ik stond op zonder zorgen, zonder vragen en over het algemeen ook zonder antwoorden. Aan deze ‘werkelijkheid’ kwam gisteren een einde. Gisteren was de dag van mijn eerste BodyBalance les. Vanmorgen werd ik wakker als een nieuwe vrouw. Mara, de vrouw met drie ogen.
Toen ik de grote kleedkamer van de sportschool inliep voelde ik al dat er iets anders was dan normaal, er hing een sfeertje waarvan ik niet precies wist of ik het rustgevend of vooral erg ongemakkelijk vond. Meestal kom ik nogal hysterisch die ruimte binnen. “Hallo allemaal! Alles goed? Doen jullie vandaag ook mee met de groepsles? Oh god, ik ben best zenuwachtig hoor, ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan!” Maar vandaag hield ik het toch maar bij een simpele “Goedenavond” en kleedde me snel om.
De sfeer in de grote groepszaal was anders dan bij het BodyCombat. Vorige week voelde het spannend, motiverend en zorgde de muziek ervoor dat ik niet stil kon blijven staan. Nu voelde ik de energie uit mijn lichaam vloeien, de vermoeidheid toeslaan en ik kon bijna niks anders dan me aan het lome gevoel van ontspanning overgeven.
Ik loop naar de lerares, stel me voor en leg uit dat dit mijn eerste Balance les is. “Maakt niks uit lieverd, doe maar gewoon rustig mee.” Rustig meedoen dus… Hoe zwaar kan dit gerek en gestrek nou zijn?!
Al snel kom ik erachter dat het niet zo makkelijk en relaxt is als gedacht. Na tien minuten in een Zonnegroet, dertien minuten in Utthita Ashwa Sanchalanasana, acht minuten in Uttanasana kan ik na vijf minuten van Neerwaardse Hond aan niks anders dan een lekker koud glas wijn denken. De woorden ‘Chardonnay’, ‘Pinot Blanc’ en ‘Sauvignon’ spelen als een mantra door mijn hoofd. Hoe dieper ik wegzak in mijn wijnfantasie, hoe makkelijker de oefeningen lijken te gaan. Alcohol geen oplossing? Misschien niet. Maar mij motiveren, dat doet het zeker wel!
Zoeffff… BAM! Mijn matje glijdt onder mijn voeten vandaan en ik val hard op de grond. Voordat ik helemaal kan ontwaken uit mijn alcoholische droom merk ik dat iedereen me aanstaart. “JE MOET JE BEKKEN OOK KANTELEN, DAN GEBEURT DIT NIET!” roept mijn buurvrouw net iets te hard door de zaal.
Met pijnlijke bekken, een beurs stuitje en dorstig als een jamaicaan die net de volledige achtertuin van Bob Marley heeft leeg gerookt strompel ik naar de kleedkamer. Tenzij je op zoek bent naar categorie 30-50 was ook deze les geen huwelijksmarkt… Volgende week staat BodyPump op het programma. Mannen in shirtjes die de spieren nauwelijks aankunnen of studentes die snel hun ‘freshmen fifteen’ eraf willen werken? Lees het in mijn volgende column.
Reageer ook