Ingrid: ‘Mijn zus had na het afscheid van mijn zwager gelijk een nieuwe liefde’

Ze zou dolblij voor haar zus moeten zijn, dat ze na al die verdrietige en zware jaren eindelijk weer gelukkig is. Maar het valt Ingrid zwaar. “Mijn zwager Joris is drie jaar lang ziek geweest, waarvan het laatste jaar bijna mensonterend was. Hij vocht tot het bittere eind en mijn zus Miranda was zijn rots in de branding. Terwijl hij knokte, huilde zij uit in de armen van een andere man. Hoe kon ze?!”

Ingrid weet nog goed dat haar zus Miranda huilend voor haar deur stond. “Het was een mooie dag in september. De zon scheen, de kleuren in de natuur waren oogverblindend en het contrast met mijn verdrietige zus was dus groot. Hortend en stotend vertelde ze me wat er aan de hand was: haar man Joris had te horen gekregen dat hij longkanker had. Ik schrok me rot. Joris was zo’n lieve man, ik was dol op hem. Waarom hij? Mijn zus was zo overstuur en dat snapte ik. Ik stelde voor om te wandelen. Zwijgend en dan weer onze verbazing uitend dwaalden we door het bos en beloofden elkaar te helpen waar nodig.”

Nu al nieuwe man?

Ingrid en Miranda deelden altijd alles met elkaar, niets was geheim. Het kwam voor Ingrid dan ook als donderslag bij heldere hemel toen Miranda vertelde over een man die ze had ontmoet. Aanvankelijk vond Ingrid het leuk voor haar. “Miran vertelde dat ze op het werk contact had met een collega die wist wat ze doormaakte omdat hij een jaar daarvoor zijn vrouw aan kanker had verloren. Het leek me fijn voor haar dat ze met iemand kon praten die haar begreep en waar ze ook haar verhaal kwijt kon.” Joris onderging operaties, chemokuren, krabbelde weer op, viel weer keihard terug; het werd steeds duidelijker dat hij het niet ging redden. “Het was afschuwelijk om te zien hoe Joris knokte voor zijn leven. Hij wilde Miranda niet loslaten, hij deed er alles aan om beter te worden. De eerste twee jaar week Miranda niet van Joris zij. Ze vergezelde hem naar elk onderzoek of uitslag en was zijn rots in de branding.

Begrafenis voorbereiden

“Dat duurde tot de arts Joris vertelde dat de behandelingen niet aansloegen en hij niets meer voor hem kon doen. We waren in shock en Joris bereidde zijn begrafenis voor. Zocht een kist uit, bedacht de tekst op de kaarten, wees een restaurant aan waar hij wilde dat op hem getoost werd. Hij hield zich zo kranig. De laatste maanden van zijn leven waren een hel, hij kon nauwelijks meer eten en had veel pijn. De dood kwam voor hem als een verlossing.”

Liefde, aandacht, lol tussen de lakens

Het verdriet was groot, maar de verbazing ook toen Miranda een maand na de begrafenis van Joris met Ruud voor de deur stond. “Stralend stelde ze haar collega aan me voor. Ik voelde me zo ongemakkelijk toen ze samen als twee tortelduifjes op mijn bank zaten. Ik kon alleen maar aan Joris denken. Toen ik met mijn zus in de keuken stond, zei ik dat ik er moeite mee had dat ze al gelijk met Ruud was, alsof Joris nooit had bestaan, alsof ze blij was dat ze van hem af was. Ik zag de woede in haar ogen. ‘Jij hebt geen idee wat ik al die jaren heb moeten doorstaan. Ik leefde voor Joris, was zijn vrouw niet meer maar zijn verpleegster. Heb je enig idee hoe dat voor mij was? Ik hunkerde naar liefde, aandacht en een heerlijk gevoel tussen de lakens, maar in plaats daarvan kreeg ik vervuilde bedden, opdrachten en verwijten. Sorry hoor Ing, maar nu is het mijn tijd’.

Verraad

Ik was sprakeloos, kende mijn zus niet terug. Met grote stappen liep ze naar de woonkamer en pakte Ruuds hand en vertrok. Ik heb haar niet meer gezien en op mijn telefoontjes en appjes reageert ze niet. Ik vind dit zo moeilijk, ik kan haar gewoon nog niet met een andere man dan Joris zien en het voelt als verraad naar hem toe. Of overdrijf ik nou en moet ik mijn zus haar geluk gunnen? Ik weet het niet. Echt niet.”

Wat vindt jij? Moet Ingrid de keuzes van haar zus respecteren en haar haar nieuwe liefde gunnen? Of heeft ze gelijk dat ze er wat van heeft gezegd? We zijn heel benieuwd wat jullie ervan vinden.