Linda’s zoon heeft anorexia: “Ik voel me enorm schuldig dat ik het te laat herkende”

We horen het vaak: meiden en vrouwen die zó dun willen zijn, dat ze bijna helemaal stoppen met eten. Als ze eenmaal aan het afvallen zijn, lukt het ze niet meer om te stoppen. Het afvallen wordt een vreselijke ziekte. Anorexia. Hoewel er bij anorexia veel meer onderliggende redenen zijn dan alleen willen afvallen, is extreem gewichtsverlies toch wel het meest zichtbare symptoom. Maar wist je dat het niet alleen een ziekte is die bij meisjes en vrouwen voorkomt? Ook jongens en mannen kunnen met anorexia te maken krijgen.

Iemand die hier alles van weet, is Linda. Haar zoon Niels (14 jaar oud) kampt met de eetstoornis en ligt momenteel in het ziekenhuis om aan te sterken en behandeld te worden. Ze wil graag haar verhaal doen om andere ouders te waarschuwen.

Hoge eisen

“Niels was altijd een vrolijke en sportieve jongen. Hij speelde hockey, deed goed zijn best op school en heeft altijd de droom gehad om arts te worden” vertelt Linda terwijl we samen een kop koffie drinken in het restaurantje van ziekenhuis waar Niels ligt. “Hij stelde altijd al hoge eisen aan zichzelf. Na de basisschool wilde hij graag naar het gymnasium, dus deed hij thuis zelf extra huiswerk en oefende al met Grieks en Latijn. Daarnaast speelde hij op hoog niveau hockey en miste nooit een training, zelfs niet als hij ziek was. Ook was Niels al vanaf jonge leeftijd met voeding bezig. Zijn teamgenoten aten op zaterdag na een thuiswedstrijd altijd een patatje in het clubhuis, maar Niels sloeg dit altijd over.”

Lees ook: Hoe herken ik een eetstoornis bij mijn kind?

Linda vond Niels zijn gedrag altijd opvallend, maar in positieve zin. “Welke ouder droomt nou niet van een kind dat ambitieus is? Ik hoorde elke moeder op het schoolplein zeuren over kinderen die niets willen en nergens voor gaan. Ik zag er nooit een probleem in dat Niels zo was.” Toen Niels na de basisschool naar het Gymnasium ging, werden de eisen die hij aan zichzelf stelde nog hoger. “Hij sprak niks meer met vriendjes af, zette zijn wekker om zes uur om te gaan hardlopen voor school, at nauwelijks een ontbijt, deed na school nog ruim vier uur huiswerk, ging naar zijn hockeytraining en ging daarna direct naar bed.”

Erg dun

Wanneer Niels in twee Gymnasium zit, ziet Linda voor het eerst op dat hij wel erg dun wordt. In een tien minuten gesprek op school, begint de mentor van Niels over zijn discipline en gewicht. “Hij vond dat Niels de afgelopen maanden wel heel dun was geworden. Ook viel het hem op dat hij in de pauze vaak ging hardlopen, zelfs als ze die dag gym hadden gehad. Hij maakte zich zorgen en vroeg zich af of ik deze zorgen deelde. Het is heel erg, maar het was me gewoon nooit in negatieve zin opgevallen.”

Het gesprek met de mentor zet Linda aan tot nadenken en besluit een week Niels zijn gedrag te observeren. “Toen ik op een andere manier naar hem ging kijken, viel het me direct op… Niels stelde veel te hoge eisen aan zichzelf, at nauwelijks en was obsessief met bewegen bezig.” In een gesprek met Niels probeert Linda te ontdekken wat er met Niels aan de hand is. “Hij schrok zichtbaar dat ik er over begon en zei dat hij gewoon een sportief en gezond leven wilde. Toch heb ik met hem een afspraak bij de huisarts gemaakt.”

Het gaat slechter

Bij de huisarts horen we al snel dat ze graag meer ‘onderzoek’ naar Niels willen doen. Hij moet naar een psycholoog om te praten. “Niels had hier natuurlijk geen zin in, maar het kon niet anders. Na een aantal gesprekken met de psycholoog, Niels en mij is vastgesteld dat Niels anorexia heeft en dat ze starten met poliklinische behandelingen.”

Hoewel Niels trouw naar de psycholoog gaat, gaat het niet beter met hem. “Hij wilde maar niet normaal mee eten, bleef stiekem veel bewegen en lapte alle adviezen aan zijn laars. In een jaar tijd viel hij nog ruim tien kilo af. Niels woog nog maar 39 kilo bij een lengte van 1.65. We hebben toen het besluit genomen Niels op te laten nemen voor klinische behandeling in dit ziekenhuis. Hij zit hier op een gesloten afdeling en zijn hele leven staat in het teken van beter worden. Momenteel gaat hij niet naar school, gaat niet naar hockey en mag dat voorlopig ook niet.”

Schuldgevoel

Linda voelt zich enorm schuldig over de hele situatie. “Als ik beter had opgelet, had ik het eerder kunnen herkennen. Dan was het niet zo ver gekomen en zouden we nu niet in een ziekenhuis zitten. Ik hoop dat mijn lieve Niels weer snel beter wordt. Niels is ondanks zijn ziekte nog erg ambitieus en hoopt nog steeds arts te kunnen worden. We zien we hoe het loopt. Beter worden is nu het aller belangrijkste.”

Wij nodigen jullie van harte uit om op respectvolle wijze op het verhaal van Linda te reageren.