Als Paulien had geweten wat haar allemaal te wachten stond, had ze misschien liever geen moeder geworden. “Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn kinderen, maar ik vind het loodzwaar om ze op te voeden en te begeleiden naar mooie volwassen mensen.” Wat het vooral zwaar maakt, is dat alle drie haar kinderen zwakbegaafd zijn.
Twee jongens en een meisje hebben Paulien en haar man Rob. De oudste, Mark, is zeventien, Thomas vijftien en Rebecca negen. Paulien heeft een drukke baan als sales manager en haar man Rob heeft een stucadoorsbedrijf. “Rob is mijn jeugdliefde. We kennen elkaar van kleins af aan en hebben nooit een ander gehad dan elkaar. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat wij gingen trouwen en kinderen kregen.” Toen ze zwanger was van haar Mark, bleek haar beste vriendin ook een kindje te verwachten. Het was bijzonder om samen de zwangerschap te beleven. Haar vriendin beviel twee dagen eerder dan Paulien. “We zochten elkaar veel op en al snel zag ik dat Mark anders was dan Robin, haar zoontje. Robin kon bijvoorbeeld al veel sneller zijn hoofd optillen en omrollen.”
Concentratieproblemen
Tijdens de controle op het consultatiebureau spreekt ze haar vermoeden uit, maar de arts zegt haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Paulien laat het los en richt zich op haar volgende twee zwangerschappen. Met Rebecca is het gezin compleet. “Als ons meisje wordt geboren, zit Mark op de basisschool. Hij blijft een jaar langer in de kleuterklas omdat hij niet goed kan meekomen. Als Thomas naar school gaat, blijkt dat hij de leerstof ook niet echt onder de knie krijgt. “Vooral rekenen lukt niet. Bovendien hebben ze allebei moeite om zich te concentreren.” Thuis oefent Paulien met haar mannen, maar wat ze ook probeert, haar uitleg blijft niet hangen. Ze snappen het gewoon niet. Als ze haar zonen laat testen, blijkt dat ze allebei zwakbegaafd zijn. Paulien en Rob zijn met stomheid geslagen.
Ik schaam me
Rebecca is een nakomertje: niet gepland, maar zeer welkom. “Een meisje! Ik was in de wolken met mijn grietje. Een heel lieve baby die nauwelijks van zich liet horen.” Maar net als haar broers laagbegaafd. “Ik begrijp niet hoe het kan. Mark en Rebecca hadden tijdens de geboorte een zuurstofgebrek en het zou daarmee te maken kunnen hebben, maar Thomas had dat niet. Ik ben intelligent en Rob ook. Hoewel zijn broertje ook zwakbegaafd is.”
Ik zeg niets
Op verjaardagen verzwijgt Paulien dat haar kinderen zwakbegaafd zijn en met veel moeite en bijles kunnen leren. “Ik moet het idee dat mijn kinderen later succesvol worden, laten varen. En dat vind ik moeilijk. Ik had hun toekomst zo anders bedacht. Wat voor een partners gaan ze uitzoeken? Waarmee gaan ze hun geld verdienen? Kunnen ze wel zelfstandig wonen? Het zijn allemaal vragen waarop ik geen antwoord kan krijgen, althans nu niet. En dat maakt me onrustig.”
Herken jij het gevoel van Paulien? Wat zou jij haar adviseren? Praat mee over dit onderwerp in de comments onder dit artikel.
isabelle -
Ik ben vandaag te weten gekomen dat mijn zoon zwakbegaafd is. Veel vragen gaan door mijn hoofd. Hoe kan dat? Ligt het aan mij? Aan de papa? Mijn hele zwangerschap en bevalling aan het overlopen. Wat is IQ? Hij is op zich een tof ventje! Als kleuter had hij het moeilijk met fijne motoriek, maar ja ieder kind is anders. Dat ging wel goed komen zeiden ze. Al enige tijd meld ik dat mijn zoontje “anders” is. Tegelijkertijd probeer ik dat bij hem niet te zeggen ookal beseft hij het zelf. Ik dacht aan ADHD, omdat dat in de familie zit. Maar vandaag viel de boodschap. Ik was hier niet op voorbereid. Pas op dit veranderd niets voor mij. Maar ik snap de schrijfster volkomen. Het is zwaar om een kind op te voeden die anders is. Laat staan 3. Ik sta er alleen voor. En hij vraagt veel meer aandacht dan een ander. Maar weinig mensen snappen dat. Oefen meer met hem het zal wel komen. Alsof ik dat nog niet geprobeerd heb. Ik ben vandaag wat gaan lezen op het internet. Ik herken mijn zoon helemaal in bepaalde zaken. Hoewel hij heel aardig is, kan hij woede uitbarstingen hebben voor bij “stress” periodes. Hiermee bedoel ik een simpele toets. Ook weken waar hij het moeilijk heeft om te volgen op school leiden vaak tot zware agressie ’s ochtends. Ik zit door de stress zelf met maagzweren. Ik vraag al 3 jaar hulp. Dit jaar is hij van school veranderd en ook van CLB, en nu eindelijk zijn ze erachter gekomen. En ik weet dat ik geen ander keuze heb dan het gewoon te aanvaarden. Ik heb nooit verwacht dat hij dokter of advocaat werd, alleen dat hij een goeie job had. Want de tijden zijn moeilijk en je wilt het beste voor je kind. Uiteraard is het gelukkig zijn het belangrijkste. Maar ja ik stel me op dit moment ook enorm veel vragen naar zijn toekomst toe.