Waargebeurd: Lia is zwanger maar durft het haar werkgever niet te vertellen

Liefdevol strijkt Lia (42) over haar buikje. Haar grote droom, moeder worden, gaat eindelijk in vervulling. Te vroeg wil ze nog niet juichen, maar het feit dat haar kindje al meer dan drie maanden in haar buik zit, maakt haar de gelukkigste vrouw op aarde. Toch hangt er sinds de predictor twee roze streepjes aangaf een donkere wolk boven haar. “Mijn baas weet niet dat ik zwanger ben en ik durf het niet goed te vertellen.”

Tweeënveertig is Lia nu en sinds tien jaar probeert ze samen met haar vriend Mark zwanger te worden. “Onze relatie hing aan een zijden draadje. Van heerlijke onstuimige seks overal en altijd, veranderde ons seksleven in een moetje. Ik rekende uit wanneer ik het meest vruchtbaar was en dan moest Mark presteren. De teleurstelling dat ik weer niet zwanger werd, was op een goed moment niet te doen. Elke keer belandde ik in een emotionele achtbaan. Ik was teleurgesteld, boos en verdrietig.” Mark leed behoorlijk onder de situatie en  vond vrijen met Lia een opgave.

Laat het los

De medische molen waarin ze terechtkomen biedt geen oplossing. Bij zowel Lia als bij Mark worden geen afwijkingen gevonden. De gynaecoloog adviseert het jonge paar er niet teveel mee bezig te zijn, de focus op het zwanger willen worden te verleggen. “Dan zou het vanzelf wel goedkomen. Nou mooi niet dus.” Na bijna tien jaar geven Lia en Mark het op en leggen zich erbij neer dat ze geen vader en moeder zullen worden. Een emotioneel moment, maar ook fijn omdat Lia het idee had nu door te kunnen gaan met haar leven. En het roer drastisch kon omgooien. “Ik bruiste weer van de energie en besloot eindelijk mijn baan op te zeggen. Ik had nog niets anders, maar ik was het zo zat op het accountantskantoor waar ik al jaren werkte. Omdat ik een vast contract had en zwanger wilde worden, leek het me beter voor de zekerheid te kiezen.”

Heb je een kinderwens?

Na een half jaar bijkomen rust, solliciteert Lia bij een advocatenkantoor en ze mag op gesprek komen. “Ik was zenuwachtig maar voelde me ook vereerd. Ik had een gesprek met mijn toekomstige leidinggevende en collega. Het gesprek verliep heel amicaal en ik voelde aan alles dat ik in het pulletje viel. Toen ze vroegen of ik een kinderwens had, ontkende ik. Inmiddels was ik 41 en zag ik het niet meer gebeuren. Ze waren opgelucht en vertelde dat mijn voorgangster in haar proeftijd zwanger werd en dat ze haar tijdelijk contract om die reden niet hadden verlengd.”

Ik had de baan!

Een dag later werd Lia gebeld: ze had de baan. “Ik was uitzinnig van blijdschap. Had zo veel zin om daar aan de slag te gaan, de sfeer was goed, mijn salaris uitstekend en het advocatenbureau was op tien minuten van ons huis. Ik kon er lopend naar toe.” Als Lia er een maand aan de slag is, voelt ze zich op een maandagochtend beroerd. “Ik moest overgeven en voelde me zo verschrikkelijk moe. Ik dacht nog dat het van het weekend kwam, we hadden wat feestjes gehad.”

Groen boven de wc

Mark grapt nog dat ze vast zwanger is en Lia wordt woest om zijn grap. Met een grote ruzie verlaat ze die maandagochtend het huis. Toch denkt ze dat haar vriend gelijk heeft: vanaf die maandag is het elke ochtend bal en hangt ze kotsmisselijk boven de wcpot. “Toen Mark ’s avonds met een predictor thuiskwam, stonden de tranen in mijn ogen. Inmiddels was ik ook zo ver dat ik dacht dat hij wel eens gelijk kon hebben.” Samen keken ze naar de test en omhelsden elkaar huilend toen bleek dat Lia zwanger was. Niet veel later sloeg de blijdschap om en realiseerde Lia zich dat ze dit aan haar leidinggevende moest melden. Wanneer? Gelijk? “Ik voelde me zo rot. Had ik eindelijk een leuke baan gevonden met leuke collega’s die blij met me waren, moest ik ze gaan teleurstellen. Ik heb daar zo’n moeite mee, ik wil dat iedereen blij is.” Ze besluit nog even niks te zeggen en verbergt haar ochtendziekte op het werk. “Mijn directe collega maakte een opmerking en zei: ‘je bent toch niet zwanger he?’ Ik voelde dat ik knalrood werd en ontkende.”

Stress giert door mijn lijf

Lia durft het niet te zeggen omdat ze zo bang is dat ze haar baan kwijtraakt. “Maar ja, er komt een dag dat ik er niet onderuit kan. Ik houd maar met het ergste rekening en dat is dat ze mijn contract niet verlengen. Dan kom ik helemaal niet meer aan het werk want welke werkgever neemt nou een zwangere vrouw in dienst? En we hebben het geld zeker nu er een kleintje op komst is, hard nodig. Ik houd me sterk en probeer zo goed mogelijk voor mezelf en de baby te zorgen, maar de stress giert door mijn lijf. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.”