Haar eerste paniekaanval kreeg ze toen ze vier jaar was. En sinds haar late puberteit kampt ze met agorafobie, oftewel pleinvrees. Inmiddels is Angélique van Ewijk 49 en heeft ze verschillende hulpverleners, psychologen en psychiaters bezocht. Zonder blijvend resultaat. Sinds twee jaar heeft ze de leukste baan van de wereld als content- en communitymanager bij Webmastery; een bedrijf dat volgens het nieuwe werken werkt en werk geeft aan huisgebonden professionals zoals Angélique. “Voor mij de leukste baan van de wereld. Het voelt meer als een hobby. Hoe mooi kun je het hebben?”, lacht Angélique.
Haar eerste paniekaanval toen ze vier jaar was, kan ze zich nog goed herinneren. “Mijn angststoornis is begonnen toen ik bang werd voor overgeven. Toen ik op de kleuterschool zat, zag ik dat alle kinderen voor de deur stonden. Ik wilde weten wat er aan de hand was. Ik wurmde me naar voren en zag in de gang iets liggen, dat leek op een plas yoghurt met vruchtjes. Toen ik er achter kwam, dat het braaksel was, ben ik in pure paniek onder de tafel van mijn juf gaan zitten, met mijn vingers in de oren. Waarom ik zo bang werd, begrijp ik nog steeds niet.”
De pleinvrees is begonnen in haar late puberteit. Ze durfde steeds minder, waardoor haar kringetje steeds beperkter werd. “Toen wist ik nog niet, dat het om paniek ging. Ik dacht altijd, dat ik ziek werd. Als ik in paniek raak, dan word ik altijd vreselijk misselijk. En aangezien ik elke keer weer bang ben dat ik moet spugen, vluchtte ik altijd naar huis, naar mijn moeder. Zij was de enige die me dan gerust kon stellen.”
Toen haar moeder het huis uitging omdat ze ging samenwonen met haar vriend, ging het helemaal mis met Angélique. De paniekaanvallen moest ze nu alleen opvangen en dat ging niet best. “Met als gevolg, dat ik van alles zo bang werd, dat ik zelfs mijn vrienden voor de deur liet staan. Ik durfde ze niet eens meer binnen te laten. En verzon smoesjes, want ik schaamde me dood.”
Uren rondjes lopen
Op haar 24ste belandde ze gedwongen in de WAO. Vreselijk vond ze dat. Het ging bergafwaarts. “Ik liep vaak urenlang rondjes door mijn huis, in pure paniek. Zelfs binnen voelde ik me niet veilig. Ik heb toen zo’n 15 jaar lang helemaal alleen binnen gezeten. Vaak trok ik de stekker uit mijn telefoon of deurbel, omdat ik als de dood was dat ik iemand te woord moest staan.” Ondanks alles is Angélique niet depressief en is ze altijd bezig.
Werk
Haar leven krijgt een mooie wending als Angélique Margaret Massop van Webmastery leert kennen via het emetofoben-forum. “Daar kwam ik terecht, toen ik hoorde dat mijn fobie voor overgeven een naampje had. En ik dus niet de enige in de hele wereld was met zo’n gekke angst. Ze vond me leuk schrijven en vroeg me na een poosje, of ik zin had om moderator te worden bij de ADF stichting, om haar te ondersteunen.”
Niet lang daarna richtte Margaret Webmastery op en wilde graag dat Angélique voor haar kwam werken. Doodeng vond Angélique dat, maar ze zei wel volmondig ‘ja’. “Margaret heeft me alles geleerd en met een formeel woord ben ik nu content- en communitymanager. Ik verzorg websites, plaats nieuwsberichten, agenda-items, etc. En houdt ook de Twitter- en Facebookaccounts van onze opdrachtgevers bij. De leukste baan van de wereld, voor mij. Het voelt meer als een hobby. Hoe mooi kun je het hebben?”
Angélique is blij dat ze Margaret heeft leren kennen. “Niet dat dat iets aan mijn angststoornis of pleinvrees verandert, maar ik heb gewoon heel veel plezier in mijn werk. Wat wel jammer is, is dat ik niet aanwezig kan zijn bij meetings. Maar dat lossen we op door Skype of Google Hangouts aan te zetten. Zo ben ik er toch een beetje bij.”
Wit huisje
Over de toekomst denkt Angélique niet na; ze leeft van dag tot dag. “Al hoop ik, dat het wat de fobie aangaat iets leefbaarder wordt. Dat ik bijvoorbeeld weer zelf mijn boodschappen kan halen. Op vakantie gaan (naar het buitenland) of naar een concert gaan, zie ik in dit leven niet meer gebeuren. Maar ooh, wat zou ik graag nog een keertje aan de kust willen staan. De laatste keer dat ik de zee heb gezien, was in 1988.” Ook droomt ze van een lief, wit huisje met heel veel dieren. En ja, ook van die interessante, grappige man. “Een mens moet toch wat te dromen hebben hè?”, besluit ze lachend.
Lees hier meer waargebeurde verhalen!
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
