Victoria: “Ik heb zo’n last van mijn jetlag, maar mijn man zegt dat ik mij aanstel”

Samen met haar man Han en hun twee puberkinderen maakte Victoria deze zomer een droomreis door Zuid-Amerika. “We hebben hier jaren voor gespaard en het stond al sinds onze studententijd op ons wensenlijstje. We trokken vijf weken lang rond, van de Amazone naar Machu Picchu en van Buenos Aires naar Rio. Het was intens, maar ook fantastisch. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. We zijn vorige week teruggekomen en sindsdien voel ik me alsof ik onder een vrachtwagen ben gekomen. Ik ben compleet uit mijn ritme en krijg mezelf maar niet bij de les,” vertelt Victoria.

Vermoeid thuiskomen

De terugreis duurde bijna 24 uur en Victoria had toen al drie nachten slecht geslapen. “Ik was volledig gesloopt toen we eindelijk thuiskwamen. Toch moesten Han en ik de volgende ochtend alweer vroeg aan het werk. Hij is consultant en had een volle agenda, ik werk als HR-manager en dacht dat ik er ook wel weer direct in kon duiken. Maar dat bleek echt te optimistisch. Ik werd ’s nachts om 3 uur klaarwakker, viel pas rond zes uur weer in slaap en werd pas om 13:00 uur wakker. Mijn hele systeem stond op z’n kop.”

Negatieve spiraal

Na die eerste dag heeft Victoria zich ziekgemeld. “Ik voelde me bezwaard, maar ik kon gewoon niet functioneren. Die nacht sliep ik weer nauwelijks en ook de daaropvolgende dagen bleef ik in die rare flow zitten. Wakker worden midden in de nacht, overdag als een zombie rondlopen. Het leek wel alsof ik mezelf niet meer kon resetten. Ik voelde me schuldig tegenover mijn collega’s, maar ook tegenover mijn gezin. Ik wilde er gewoon weer zijn, maar ik kreeg het fysiek niet voor elkaar.”

Geen begrip

Han daarentegen lijkt nergens last van te hebben. “Hij beweert dat hij één slechte nacht had en daarna gewoon weer in zijn normale ritme zat. Misschien is hij echt zo’n bikkel, maar ik voelde me daardoor vooral extra onbegrepen. Hij deed bijna lacherig over mijn klachten en zei: ‘Als je er niet zo mee bezig bent, is het ook sneller over.’ Dat raakte me. Alsof ik dit voor mijn plezier doormaak. Hij vindt dat ik me aanstel, terwijl ik inmiddels door de vermoeidheid zelfs een klein ongelukje had. Ik reed tegen een paaltje aan omdat ik zo suf was.”

Onzichtbare uitputting

Victoria benadrukt dat een jetlag meer is dan een beetje moe zijn. “Het is alsof je lijf en hoofd niet synchroon lopen. Ik ben constant duizelig, vergeet dingen en ik heb huilbuien om niets. Toch krijg ik weinig erkenning. Mijn omgeving vindt dat het nu wel klaar moet zijn. Maar het is niet alsof ik een knop kan omzetten.”

Weer aan het werk

Inmiddels is Victoria weer volledig aan het werk, maar ze merkt dat ze nog niet in balans is. “Ik sleep mezelf elke ochtend naar kantoor en ben pas tegen de middag een beetje helder. ’s Avonds kan ik niet slapen, dus pak ik mijn laptop of kijk ik series, waardoor ik weer te laat in bed lig. Het is een vicieuze cirkel. En het feit dat mijn man vindt dat ik me aanstel, helpt niet bepaald. Hij zegt dat ik het erger maak door er zoveel aandacht aan te geven, maar ik voel me juist alleen staan.”

De nasleep van iets moois

Wat Victoria misschien nog wel het meest frustreert, is dat deze jetlag de nasmaak is van een fantastische reis. “Ik had gehoopt vol nieuwe energie en inspiratie thuis te komen. In plaats daarvan voel ik me leeg en schuldig. Alsof ik faal, omdat ik niet gewoon weer normaal functioneer. Maar ik weet ook: ik ben niet de enige die dit zo heftig ervaart. Misschien moet ik wat milder zijn voor mezelf. De reis was prachtig en het is oké als het even duurt voor ik weer helemaal geland ben.”

Herstel kost tijd

Victoria hoopt dat haar man alsnog wat meer begrip op kan brengen. “We zijn samen op avontuur geweest, maar iedereen verwerkt zoiets anders. Ik ben geen zwakkeling, ik ben gewoon iemand die wat langer nodig heeft om bij te komen. Als hij dat zou erkennen, zouden we samen ook deze nasleep doorkomen. Want net als bij de reis, geloof ik: samen is altijd beter.”

Afbeelding: Freepik