Nadat Teddy, het hondje van Saskia, twee jaar geleden plotseling niet meer wakker werd, nam ze zich voor geen hond meer te nemen. Daar dacht haar man Joop heel anders over en sinds een paar maanden woont herder Nero in het gezin. “Het is verschrikkelijk. Ik sta op het punt van een zenuwinzinking. Het is niet te doen met dat beest.”
Teddy was een schat van hond. Piepte zachtjes in het asiel toen Saskia met Joop kwam kijken. “We waren net gaan samenwonen en wilden graag een hond. Teddy was toen vermoedelijk een jaar. Een vuilnisbakkenras waarmee we gelijk een klik hadden.” De jaren met Teddy waren leuk, maar soms ook lastig.
As onder de appelboom
Toen de kinderen werden geboren en het gezin op vakantie wilde, was het niet altijd makkelijk om Teddy onder te brengen. “Op veel campings waren honden niet toegestaan en om je de waarheid te zeggen vond ik het ook wel even lekker een tijdje zonder Ted.” Altijd zorgde Saskia goed voor het beestje, liet hem uit, gaf hem eten en eens in de zoveel tijd bracht ze hem naar de hondentrimster. Het verdriet was groot toen Teddy insliep. De as van het beestje is in de tuin onder de appelboom uitgestrooid. “Natuurlijk was het in het begin wennen dat Ted er niet meer was. Maar alles went, dus ook het niet meer hebben van een hond.”
Dit is Nero!
Groot is de verbazing als Saskia’s man Joop op een goede middag met een herder aan komt lopen. “Met een grote smile op zijn gezicht zei ‘ie: ‘kijk, schat, dit is Nero. Wat denk je, kan deze harige viervoeter bij ons wonen?’. Ik wist niet wat ik moest antwoorden. De kinderen waren naar beneden gestoven en sloten het “beestje” al in hun hart terwijl ik met de twijfel in mijn lijf stond. Drie tegen één is een verloren zaak.” Als Saskia hoort dat Nero bij een collega van Joop woonde en daar het hele gezin ontregelde, schrikt ze.
Door het plantsoen
Nero sloopte de bank als hij alleen thuis was, buren klaagden over het eindeloos geblaf en postbezorgers gooiden de enveloppen voor de deur. “Nero terroriseerde de boel. Joop is in de veronderstelling dat wij dat beter kunnen en wil met de hond op cursus. Ik zie al met lede ogen aan dat ons hetzelfde lot staat te wachten als Joops collega. Nero is super fel, lief voor ons en de kinderen, maar een vreemde moet ‘ie niet. Ja, je komt wel binnen, maar je mag er niet meer uit.” De beloften van de kinderen dat zij Nero ook minimaal één keer per dag uitlaten wordt al snel verbroken en zo wordt Saskia dagelijks door het plantsoen getrokken.
Geen fiducie
“Nero is beresterk. Ik houd hem nauwelijks. De enige die hem in toom kan houden is Joop, maar ja, Joop maakt lange dagen en ik werk veel vanuit huis, dus wie is de bok? Juist. Ik.” De eerste irritaties van buren zijn al een feit; kleine kinderen zijn bang voor Nero en buren worden zijn geblaf zat. Een hondengedragstherapeute is al ingeschakeld, maar Saskia heeft er weinig fiducie in. “Nero is nu nog jong en wordt alleen maar ouder. Ik vrees dat wij hem ook niet kunnen houden. Ik word dood nerveus van iedereen die zegt dat de hond vals is en dat ze last van hem hebben. Als wij Nero niet meer willen, wie dan?”
Wie zorgt dan voor Nero?
Het is een behoorlijk dilemma, die herdershond. Saskia heeft in haar hoofd de balans opgemaakt, maar kan de knoop niet doorhakken. “Ik wilde geen hond meer, nu heb ik er opeens, een beetje tegen wil en dank, toch weer één. Eentje die niet gesocialiseerd is. De kinderen kijken nauwelijks meer naar hem om en Joop doet zijn best om hem te behouden, maar heeft gewoon te weinig tijd. Dus alles komt op mijn schouders. En ik heb er eigenlijk geen zin in. Maar dan? Waar moet Nero heen als wij niet meer voor hem zorgen?”
Is het leuk als je man je verrast met een huisdier? Wat raad jij Saskia aan? Moet ze even doorzetten tot het beter gaat met Nero? Of zeg je: eruit met het beestje, dat gaat ‘m niet worden? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Sanderien van Mul -
En weer een idioot die een hond de vernieling in helpt met z’n ‘goede bedoelingen’. Ten eerste, waarom kom je ineens met zo’n bakbeest van een herdershond thuis nadat je eerste hond een klein vuilnisbakkenrasje was? Ten tweede, waarom overleg je niet met je partner voordat je ineens met een dier komt aankakken? Ten derde, wat voor hufter ben je als je alles op je partner laat aankomen en zelf ‘ gewoon te weinig tijd’ hebt (lulkoek, dan maak je maar tijd voor het huisdier wat je ZELF hebt binnengehaald). Dank je wel om zo’n dier trauma op trauma te bezorgen in zijn nog jonge leventje, inderdaad erg zielig. Vrouw, kom voor jezelf op. Doe die hond het huis uit (naar een boerderij, asiel, oproepjes plaatsen idd) en zeg tegen je vent dat de eerstvolgende keer dat hij met een nieuwe hond thuiskomt, je hem de deur uitschopt. Tandjes op elkaar en even doorbijten, want dit kan niet zo langer.