Ken jij iemand die helemaal geen last van onzekerheden heeft? Ik niet! Hoewel onzekerheden bij de meeste mensen afnemen naarmate ze ouder worden, is er ook een klein groepje mensen waarbij het alleen maar erger wordt. Zo ook bij Verona, die extreem onzeker is. Zelfs zo onzeker, dat ze soms dagen de deur niet uitgaat. Hier lees je haar verhaal.
“Als ik tegen vriendinnen en familie over mijn onzekerheid vertel, merk ik dat het nooit echt serieus genomen wordt. ‘Oh, daar heb ik ook last van!’ is meestal het antwoord wanneer ik vertel dat ik dingen heel spannend vind. Op de een of andere manier heeft iedereen het gevoel ‘heel onzeker’ te zijn, maar ik denk dat het bij mij toch wel extremer is.”
Niet naar de WC durven gaan
De onzekerheid van Verona was op de basisschool al zichtbaar. “Ik durfde niet te praten bij kringgesprekken, durfde niet naar de WC te gaan op school en was super bang dat ik tijdens mijn schoolwerk fouten zou maken.” Al in groep 4 wordt door de juf geconstateerd dat Verona last van faalangst zou hebben. “Waar de extra aandacht voor de meeste faalangst-kinderen goed werkte, maakte het mij alleen nog maar angstiger en onzekerder. Doordat ik nu ook het label ‘faalangst’ opgeplakt had gekregen, voelde ik me nog verder verwijderd van ‘de gewone kinderen.'”
Het wordt erger
Op de middelbare school merkte Verona dat er meer meisjes onzeker waren. “Vriendinnetjes vertelden dat ze make-up moesten dragen om zich beter over zichzelf te voelen. Of ze vertelden dat ze het spannend vonden om met een leuke jongen te praten. Toch was het bij mij een stuk erger. Ik durfde eigenlijk al niet mijn hand op te steken om antwoord te geven op de vraag van een docente.”
Verona’s onzekerheid neemt in de jaren daarna niet af. Het wordt zelfs erger. “Aan het einde van mijn middelbare school durfde ik niet meer met vriendinnen mee naar huis. Ik was bang dat hun ouders mij niet leuk of goed genoeg zouden vinden. Stiekem wilde ik journaliste worden, ik ben altijd dol op schrijven geweest. Toch durfde ik me niet op te geven voor de studie, bang om afgewezen te worden. Uiteindelijk ben ik ’tijdelijk’ als caissière gaan werken en hier altijd blijven hangen. De supermarkt is leuk en gezellig, maar ik had veel meer in mijn mars. Mijn onzekerheid heeft me tegengehouden.”
Vooral met zichzelf bezig
Als Verona met iemand in gesprek is, is ze meer met zichzelf dan met het gesprek bezig. “Ik denk alleen maar: als mijn hoofd maar niet rood wordt, als ik maar niks geks zeg, als ik maar geen rode vlekken krijg, als ik maar geen scheet laat… Ik ben zo druk met mijn eigen gedachten, dat ik me niet op het gesprek en de ander kan concentreren. Dit heb ik niet alleen bij vreemden. Zelfs bij mijn eigen familie voel ik me niet op mijn gemak.”
Een mooi doel
Om aan haar onzekerheid te werken, volgt Verona nu trainingen. “Ik word dit jaar 40 en ik heb mezelf als doel gesteld dat ik op mijn verjaardag een feestje wil geven. Dit heb ik al jaren niet meer gedaan, bang dat er niemand zou komen opdagen en dat het heel saai zou worden. In de trainingen leer ik mezelf kennen en vertrouwen. Ik ben er nog lang niet, maar één ding weet ik zeker: dat feest gaat er komen!”
Heb jij ook last van onzekerheden? Hoe ga je daar mee om? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel. Vinden we gezellig 🙂
