Tessa en haar zus Marit schelen maar anderhalf jaar. Als kinderen waren ze onafscheidelijk. Ze deelden hun slaapkamer, hun speelgoed, zelfs hun geheimen. “We waren echt twee handen op één buik,” vertelt Tessa. “We deden alles samen. Mensen zeiden altijd dat we meer op tweelingzussen leken dan op gewone zussen.” Maar ergens onderweg veranderde dat. Misschien in de puberteit, misschien later. Het ging niet van de ene op de andere dag, maar langzaam begon Tessa te merken dat er een verschil tussen hen groeide. Waar Marit vanzelf leek te stralen, moest Tessa altijd haar best doen om op te vallen.
Een zus die alles lijkt te hebben
“Marit is zo’n persoon bij wie alles lijkt te lukken,” zegt Tessa met een zucht. “Ze haalde altijd goede cijfers, kreeg de leukste banen en heeft een vriend die iedereen aardig vindt.” Ze glimlacht even wrang. “En dan komt ze ook nog overal op tijd, ziet ze er altijd verzorgd uit en weet ze precies wat ze wil.” Tessa gunt haar zus alles. Echt. Toch voelt ze het knagen. “Het is niet dat ik haar iets misgun,” zegt ze zacht. “Maar soms denk ik: waarom lukt het mij niet zo vanzelf?” Ze merkt dat ze zich steeds vaker met haar zus vergelijkt. Als Marit een promotie krijgt, denkt Tessa meteen aan haar eigen baan, die ze eigenlijk niet zo leuk meer vindt. Als Marit vertelt over een weekendje weg met haar vriend, voelt Tessa zich opeens bewust van haar eigen relatie, waarin de sleur steeds meer de overhand neemt.
Jaloers, maar met schuldgevoel
“Het stomme is dat ik me schaam voor die jaloezie,” zegt Tessa. “Ik weet dat het niet eerlijk is. Marit is lief, attent en zou nooit opscheppen. Ze vraagt me ook altijd oprecht hoe het met me gaat. Maar zodra ze iets vertelt wat goed gaat, voel ik een steek. En daarna voel ik me schuldig.” Ze praat er met niemand over. Niet met haar moeder, die dol is op beide dochters, en niet met haar vriendinnen, die Marit ook aardig vinden. “Het voelt zo lelijk om toe te geven dat je jaloers bent op je eigen zus. Wie doet dat nou? Iedereen zegt altijd dat familie onvoorwaardelijk is, maar ik merk dat ik soms juist afstand neem. Omdat het makkelijker is dan dat gevoel steeds onderdrukken.”
Breuk die ze niet wil
Tessa merkt dat haar jaloezie haar relatie met Marit verandert. Waar ze vroeger dagelijks appcontact hadden, wordt dat nu minder. Als Marit belt, neemt Tessa soms niet op. Ze zegt tegen zichzelf dat ze ‘druk is’, maar diep vanbinnen weet ze beter. “Ik weet dat zij het voelt,” zegt Tessa. “Laatst vroeg ze: ‘Is er iets tussen ons?’ Ik lachte het weg, maar van binnen brak ik.” Ze vertelt dat haar moeder onlangs opmerkte dat ze elkaar minder zien. “Toen zei ze: ‘Jullie waren altijd zo’n team.’ En ik dacht: ja, dat waren we. Tot ik mezelf begon te vergelijken.”
Wens om het te veranderen
Tessa wéét dat haar gevoelens meer over haarzelf zeggen dan over haar zus. “Ik ben onzeker,” zegt ze eerlijk. “Ik heb het gevoel dat ik altijd een stap achterloop. Dat ik nooit genoeg ben. En Marit is dan het bewijs van wat ik niet ben.” Toch wil ze dat het anders wordt. Ze mist de band die ze ooit hadden. “Soms denk ik: als ik het haar gewoon zou vertellen, dan valt er misschien iets van me af. Zij is zo begripvol — waarschijnlijk zou ze het niet eens erg vinden.” Maar durven, dat is een ander verhaal. “Ik ben bang dat ze me dan zielig vindt,” zegt Tessa. “Of dat ze haar gedrag gaat aanpassen, om mij te sparen. Dat zou ik nog erger vinden. Ik wil niet dat ze minder blij is met haar leven omdat ik mijn eigen onzekerheden niet onder controle heb.”
Kleine stappen
De laatste tijd probeert Tessa het anders te doen. Ze dwingt zichzelf om blij te zijn voor haar zus, ook als het pijn doet. Als Marit iets vertelt waar ze jaloers op is, stuurt ze bewust een oprecht bericht terug. “Het voelt in het begin een beetje nep,” zegt ze. “Maar ik merk dat het helpt. Hoe vaker ik blij probeer te zijn voor haar, hoe minder zwaar het voelt.” Ook is ze begonnen met journaling — elke avond schrijft ze drie dingen op waar ze trots op is, hoe klein ook. “Het klinkt simpel, maar het helpt me te zien dat mijn leven óók waardevol is. Dat ik niet Marit hoef te zijn om gelukkig te zijn.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Al eens professionele hulp overwogen voor je minderwaardigheidscomplex? Het kan je goed helpen.