Tessa (32) worstelt al jaren met het besef dat ze geen kinderen kan krijgen. Een realiteit die elke dag voelbaar is en die haar diepe pijn geeft. Tegelijkertijd is haar beste vriendin Amber moeder van vier kinderen. Het contrast is groot en vaak moeilijk te bevatten. Tessa merkt dat ze haar verdriet niet goed kan uiten bij Amber, ook al is het iemand van wie ze alles gewend is. “Ik weet dat Amber het zwaar heeft,” zegt Tessa. “Vier kinderen opvoeden, een man die veel werkt… het is logisch dat ze soms zegt dat kinderen niet zaligmakend zijn, of dat ze wel met mij zou willen ruilen. Ze bedoelt het goed, maar toch… het doet pijn.”
De kloof tussen verdriet en begrip
Voor Tessa is het een paradox: ze wil steun en begrip, maar de realiteit van Amber maakt dat lastig. “Als ik vertel hoe verdrietig ik ben dat ik nooit kinderen zal hebben, voelt het bijna alsof ik haar met schuld beladen. En dat wil ik niet. Tegelijkertijd wil ik gewoon even gehoord worden. Alleen even erkend worden in mijn verdriet.”
Amber, zo legt Tessa uit, is een geweldige vriendin. “Ze is lief, zorgzaam, en ik kan altijd met haar lachen. Maar ik merk dat sommige onderwerpen gewoon niet goed vallen. Als ik begin over mijn kinderwens, reageert ze vaak met opmerkingen als: ‘Nou, ik zou wel met je willen ruilen’ of ‘Kinderen zijn ook niet zaligmakend’. Ik begrijp dat ze het niet slecht bedoelt, maar soms wil ik gewoon dat ze zegt: ‘Ik snap dat je pijn hebt.’”
De balans tussen vriendschap en persoonlijke pijn
Tessa heeft geleerd om een zekere afstand te bewaren als het over haar onvervulde kinderwens gaat. “Ik probeer het niet te veel te laten merken, vooral bij Amber. Het voelt alsof ik mijn verdriet niet kan laten zien, omdat zij een totaal andere realiteit leeft. Ik voel me soms schuldig dat ik me verdrietig voel, terwijl zij het al zo druk heeft met haar gezin.”
Voor Tessa is dit een constante balans. Ze wil er zijn voor Amber, maar ook zichzelf de ruimte geven om te rouwen. “Ik wil haar niet belasten met mijn verdriet. Tegelijkertijd is het zwaar om het constant voor mezelf te houden. Ik merk dat het me soms moedeloos maakt.”
Hoe gesprekken soms misgaan
Een van de moeilijkste momenten is wanneer Amber probeert te troosten, maar Tessa juist het tegenovergestelde voelt. “Ik weet dat ze het goed bedoelt. Maar als ze zegt dat kinderen niet alles zijn, voelt het alsof mijn verdriet wordt afgezwakt. Alsof ik niet mag rouwen om wat ik nooit zal hebben. En dat doet pijn, ook al weet ik rationeel dat ze het niet slecht bedoelt.”
Tessa heeft ook gemerkt dat ze soms uit zelfbescherming afstand neemt. “Er zijn dagen dat ik gewoon niet met haar over mijn kinderwens praat. Niet omdat ik haar niet vertrouw, maar omdat ik weet dat het me verdrietig maakt als ik mijn emoties probeer uit te leggen en zij er iets tegenover zet. Het voelt alsof we in twee verschillende werelden leven.”
Begrip zonder oordeel
Toch begrijpt Tessa Amber ook. Ze ziet hoe zwaar het is om een groot gezin te hebben en tegelijk een werkende partner te hebben. “Ik weet dat het zwaar is voor haar. Ze heeft weinig tijd voor zichzelf, laat staan om zich volledig in te leven in mijn verdriet. Dat wil ik haar ook niet kwalijk nemen.” Het gaat Tessa vooral om erkenning van haar gevoelens. “Ik vraag niet dat ze mijn verdriet oplost. Ik hoef geen oplossingen of vergelijkingen. Soms is een simpel ‘ik snap dat je dit moeilijk vindt’ al genoeg.”
De impact van onvervulde kinderwens
Voor Tessa is de onvervulde kinderwens een constante aanwezigheid. “Het is iets wat altijd meeloopt. In vakanties, op feestdagen, als ik vrienden zie met hun kinderen… het is overal. Het maakt dat ik me soms een buitenstaander voel, ook in mijn eigen vriendenkring.” Die gevoelens worden versterkt door haar vriendschap met Amber. “Het is moeilijk om iemand zo dichtbij te hebben die alles heeft waar ik naar verlang, en tegelijkertijd te weten dat het niet haalbaar is voor mij. Ik voel me soms jaloers, soms verdrietig, en soms gewoon leeg. Het is een mix van emoties die ik moeilijk kan uiten.”
Zelfzorg en copingstrategieën
Om met deze gevoelens om te gaan, heeft Tessa geleerd zichzelf kleine momenten van zelfzorg te geven. “Ik probeer mijn verdriet niet te negeren, maar ook niet te laten overheersen. Schrijven helpt me, praten met andere vriendinnen die geen kinderen hebben ook. Het geeft me ruimte om mijn emoties te voelen zonder dat ik me schuldig voel.” Daarnaast is Tessa actief op zoek naar manieren om haar vriendschap met Amber gezond te houden. “Ik probeer te focussen op wat we wél delen. Humor, herinneringen, kleine dingen in het dagelijks leven. Dat helpt om de kloof tussen ons niet te groot te laten worden.”
Het belang van open communicatie
Tessa hoopt dat meer mensen zich bewust worden van het effect van zulke gesprekken. “Het gaat niet om schuld of verwijten. Het gaat om het erkennen van elkaars realiteit. Voor mensen zoals ik kan een klein beetje begrip al zoveel betekenen.” Ze benadrukt dat vriendschap ook gaat over het vinden van een balans tussen geven en nemen. “Ik probeer Amber niet te confronteren of te kwetsen, maar ik hoop dat er ruimte is voor mijn gevoelens, zonder dat ze zich aangevallen voelt of een oplossing moet bieden.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Blijf met je andere (al dan niet ongewenst) kinderloze vriendinnen praten. Het is jammer, maar bij Amber ga je niet de erkenning of steun krijgen die je op dat gebied zoekt. Dat is ook niet zo verwonderlijk; zij kan zich het niet voorstellen hoe het voor jou voelt en daarbij weten een heleboel mensen niet hoe ze met verdriet en rouw om moeten gaan, en bedienen ze zich van platitudes zoals ‘het is niet zaligmakend’ of ‘ik zou wel met je willen ruilen’. Besef dat dit nu is wat het is, en laat het hierbij. Op dit gebied kun je niet bij je vriendin terecht. Des te harder je gaat vechten voor haar erkenning, des te harder zij haar hakken in het zand zet. Van haar zul je het niet krijgen, onbewust of niet. Heel goed dat je probeert te focussen op wat jullie nog wel delen. Zo kan de vriendschap waardevol blijven en voortbestaan. Veel succes!