Toen Sylvia Ken ontmoette tijdens een housewarming van een collega, voelde ze meteen de klik. Hij was charmant, attent en had iets beschermends over zich. “Hij nam mijn jas aan, haalde een drankje voor me en bleef me de hele avond gezelschap houden,” vertelt Sylvia. Na die avond volgden er meer dates, etentjes en lange gesprekken. “Ik vond het heerlijk hoe hij zorgzaam was. Het voelde veilig en vertrouwd.”
Andere verwachtingen
De eerste maanden waren intens. Ze konden niet van elkaar afblijven, verrasten elkaar met spontane uitjes en praatten tot diep in de nacht. “Het was alsof ik in een romantische film zat,” zegt Sylvia. “Alles voelde vanzelf, alsof het zo moest zijn.” Na een jaar besloten ze samen te gaan wonen. Sylvia dacht dat dit het logische vervolg was op hun liefde. Maar sinds die stap zijn dingen veranderd. “Toen we nog niet samenwoonden, was het heel normaal dat we alles fifty-fifty deden,” legt Sylvia uit. “Als we uit eten gingen, betaalde de één de ene keer en de ander de volgende keer. Als mijn auto naar de garage moest, regelde ik dat gewoon zelf. Ken vond dat prima, hij prees me zelfs om mijn zelfstandigheid.” Maar sinds ze onder één dak wonen, merkt Sylvia dat Ken andere verwachtingen heeft.
Laat mij het regelen
Het begon met kleine opmerkingen. “Hij zei bijvoorbeeld: ‘Je hoeft niet alles meer alleen te doen, Syl.’ Of: ‘Laat mij dat voor je regelen, ik ben er toch.’ Eerst vond ik dat lief, maar al snel merkte ik dat hij meer bedoelde.” Ken wil dat Sylvia zich meer laat verzorgen. Minder onafhankelijk. Meer – zoals hij het noemt – in haar vrouwelijke energie. Dat werd duidelijk toen Sylvia laatst een lekke band had. “Ik belde de ANWB, zoals ik altijd doe. Toen hij dat hoorde, werd hij bijna boos. Hij zei: ‘Waarom heb je mij niet gebeld? Ik wil dat soort dingen voor jou doen.’ Ik was verbaasd, want ik dacht: ik ben volwassen, ik kan dit prima zelf oplossen.” Voor Ken voelde het alsof Sylvia hem geen ruimte gaf om er voor haar te zijn. Voor Sylvia voelde het alsof hij iets van haar afpakte: haar zelfredzaamheid.
Vrouwelijke energie
In een gesprek legde Ken uit wat hij bedoelt. “Hij zei: ‘Ik wil dat jij meer in je vrouwelijke energie gaat staan. Dat je mij laat zorgen. Dat je niet altijd de sterke, onafhankelijke vrouw hoeft te zijn.’ Ik wist niet wat ik hoorde,” vertelt Sylvia. “Voor mij klinkt dat alsof ik mezelf moet veranderen. Alsof mijn onafhankelijkheid ineens iets slechts is.” Ken denkt daar anders over. Hij ziet het niet als beperking, maar als een manier om dichterbij elkaar te komen. “Hij zegt dat we samen meer kunnen bereiken als ik hem toelaat om dingen voor mij te doen. Dat hij zich nodig wil voelen.” Sylvia begrijpt dat ergens wel, maar voor haar is het ingewikkeld. “Ik heb altijd geleerd om op mezelf te vertrouwen. Mijn moeder zei altijd: zorg dat je niemand nodig hebt. En dat heb ik gedaan. Ik heb een goed inkomen, ik los mijn problemen zelf op. Waarom zou ik dat nu opgeven?”
Advies van zussen
De spanning groeit als Ken suggereert dat Sylvia misschien minder kan gaan werken. “Hij zei: ‘Je werkt zo veel. Misschien zou je wat minder kunnen doen, dan heb je meer tijd om thuis te zijn.’ Ik schrok daarvan. Mijn werk is belangrijk voor me, het geeft me niet alleen inkomen, maar ook eigenwaarde.” Sylvia voelt zich rot. “Ik hou van Ken, maar ik wil niet iemand worden die ik niet ben. Tegelijk wil ik hem ook niet het gevoel geven dat ik hem afwijs.” Het helpt niet dat haar zussen allebei iets anders zeggen. “Mijn oudste zus zegt: ‘Laat hem lekker, mannen hebben dat nodig. Het maakt je relatie sterker.’ Mijn jongste zus zegt: ‘Pas op, straks laat je je helemaal wegcijferen.’ En daar zit ik dan, middenin.”
Balans
Het gesprek met Ken blijft terugkomen. Hij benadrukt dat hij niet verwacht dat Sylvia alles in één keer anders doet. “Hij zegt: ‘Ik wil alleen dat je af en toe om hulp vraagt. Dat je mij laat zien dat je mij nodig hebt.’ En eerlijk? Ik vind dat lastig. Het voelt tegen mijn natuur in. Alsof ik iets verlies.” Toch vraagt Sylvia zich af of het niet gewoon een kwestie van balans is. “Misschien kan ik leren dat hulp vragen niet hetzelfde is als afhankelijk zijn. Maar wat als dit niet bij me past? Wat als ik me ga ergeren aan het gevoel dat ik klein moet spelen?”
Strijd
Voor Sylvia is het een strijd tussen liefde en autonomie. “Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil ook mezelf niet kwijt.” Soms denkt ze terug aan de tijd dat alles vanzelf ging, toen ze nog niet samenwoonden en er geen verwachtingen waren over wie welke rol moest vervullen. “Toen was het simpel. Nu voelt het alsof er een onzichtbare lat ligt waar ik niet aan kan voldoen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Vraag hem elke morgen je billen af te vegen en je veters te strikken. Kijken hoe lang hij het nodig vindt om zich nodig te voelen. Wat een vreemde man. Rode vlaggen all over.