Waarom? Dat is de vraag die ik me jarenlang heb gesteld. Waarom zou je koekjes weggooien, je lunch verstoppen en een gezellig etentje vermijden? Waarom zou je jezelf uithongeren tot een broodmager geraamte? Ik heb me ontzettend naar gevoeld, ben flauwgevallen en heb talloze uitstapjes moeten afzeggen. Elke keer weer vroeg ik het mezelf af: “Waarom heb ik anorexia?”
De zenuwen gieren door mijn hoofd als ik na maanden weer voor het eerst op de weegschaal sta. Het kamertje van de therapeut is licht en ruim, maar toch voelt het donker en klein. Ik voel me kwetsbaar, zo in mijn ondergoed. Mijn ribben kun je tellen en van mijn kont is nog maar weinig over. Acht jaar lang heb ik mezelf zo veel mogelijk eten ontzegd. Druiven verdwenen in mijn schooltas, brood in de prullenbak en melk in de gootsteen. Ik moest afvallen tot een mager meisje dat dood- en doodmoe was. Ondertussen wist ik dat ik ontzettend stom bezig was geweest. Ik had lieve ouders, een schat van een vriend, een leuke studie en een fijne vriendengroep om me heen. Maar toch realiseerde ik me nooit hoeveel ik had om voor te vechten en om Mrs. Anorexia voor op te geven. Vol spanning zet ik dan ook de doodenge stap op de weegschaal. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Mijn voeten trillen. Op de weegschaal verschijnt een getal. 43,7. Met een klap komt het binnen. 43,7! Ik, ooit een energiek en vrolijk meisje, heb mezelf uitgehongerd tot minder dan 44 kilo. Ik sla mijn ogen neer. Het lijkt minuten of zelfs uren te duren, maar in werkelijkheid sta ik maar twee seconden op de weegschaal. 43,7 kilo. Al die jaren voelde ik mezelf sterk en had ik het gevoel de controle over alles te hebben. Eigenlijk was ik echter altijd een heel klein meisje gebleven, dat de controle over zichzelf totaal kwijt was geraakt.
Waarom zou je stoppen met eten? Waarom zou je afvallen totdat je niets meer bent? Ik vraag het mezelf nog steeds af. Een eetstoornis is helaas niet iets waar je bewust voor kiest. Al zo lang ik me kan herinneren, ben ik een heel kwetsbaar meisje geweest. Ik ben nooit echt gepest en kreeg ook niet extreem veel nare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Maar de nare opmerkingen die ik kreeg, kwamen altijd drie keer zo hard aan. Vaak kan ik me zelfs jaren later nog precies herinneren dor wie en in welke context ik zo’n opmerking te horen heb gekregen. Zelfs een boze blik van een voorbijganger in het verkeer staat nog lange tijd in mijn geheugen gegrift. Mijn gedachten daarbij zijn vaak onrealistisch, maar toch voelen ze voor mij als realiteit. Ik tel al die nare opmerkingen en boze blikken bij elkaar op en haal daar maar één boodschap uit: ik ben minder waard dan alle anderen. Wie die anderen ook zijn, ik voel me altijd minder leuk, minder goed, minder slim en minder mooi dan zij.
Ik was dertien jaar en zat net op de middelbare school. Ik voelde me een klein meisje in een grote, boze wereld. Anderen zagen in mij een typische dertienjarige, die graag losgelaten wil worden. Mensen lieten blijken te verwachten dat ik veel dingen wel zelf zou kunnen doen. Niet dus! Ik wilde dolgraag dat kleine meisje blijven, zonder verantwoordelijkheden. Niet eten bleek dé manier om dat te bereiken. Ik at alleen nog maar als mijn ouders erbij waren of als mensen bleven pushen “Neem toch een koekje, kind, je bent zo dun.” Op het moment dat ze dat zeiden, kon ik nog even van mijn rol van het kleine meisje genieten. In mijn eetstoornis kon ik ook mijn perfectionisme tevreden stellen. Ik kreeg veel complimenten. Althans, echte complimenten waren het niet, maar zo vatte ik ze wel op. “Jeetje, hoe red je dat met zo weinig eten?” en “Ik snap niet hoe je zoveel lekker eten kan weerstaan.” Uit de anorexia haalde ik mijn kracht.
Nu, op Valentijnsdag 2014, zet ik mijn eerste stap naar een leven zonder eetstoornis. Op het moment dat ik op de weegschaal sta en 43,7 zie staan, weet ik: “The only way is up”. Acht jaar lang heb ik al mijn kracht gebruikt om gewicht te verliezen en een schim te worden van het vrolijke, energierijke meisje dat ik ooit was. Het is mooi geweest. Ik heb het geprobeerd, leven met anorexia, maar wat was het naar! Nooit meer, nooit meer wil ik terug. Ik ben angstig voor wat er gaat komen en boos voor wat er is geweest. Maar bovenal voel ik me sterk en ontzettend dapper: na 8 jaar lang heb ik eindelijk het LEF om het gewoon te doen. Let’s do it! Let’s beat anorexia! The only way is up!
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
[formidable id=203]
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
