De piepende remmen, de klap. Claire hoort het bijna dagelijks. De automobilist die achterop haar auto botste op de snelweg, hij werd met ambulance afgevoerd en Claire kwam met de schrik vrij. “Maar ik ben beschadigd; ik durf nauwelijks meer in de auto te stappen. En mijn angst wordt steeds groter. Ik heb vooral rijangst voor de snelweg”
Ze was op weg naar een vriendin, toen die Mercedes zo haar achterklep inreed. “Ik hoorde de gierende remmen, de klap en mezelf heel hard schreeuwen. De bestuurder zag niet dat we een file inreden, waarschijnlijk omdat hij op zijn telefoon keek, en kon niet meer op tijd remmen. Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik niet goed meer. Ik werd ter plaatse gecheckt door ambulancepersoneel maar mankeerde niets. De bestuurder van de Mercedes werd voor controle meegenomen naar het ziekenhuis.”
Het zweet breekt me uit
Inmiddels is het drie jaar geleden en Claire durft steeds minder goed achter het stuur te kruipen, ze heeft vooral rijangst voor de snelweg. Erg onhandig omdat ze steeds vaker met haar moeder naar het ziekenhuis moet. Ook wordt ze om de haverklap gevraagd of ze het hockeyteam van haar dochter naar uitwedstrijden wil rijden. “Kleine stukjes in de buurt gaan nog wel, maar als ik de snelweg op moet, breekt het zweet me uit. Ik krijg natte handen, vlekken in mijn nek en een torenhoge hartslag. Het liefst blijf ik 80 kilometer per uur op de rechterstrook maar dat is natuurlijk levensgevaarlijk. Ik voel paniek opkomen en ben zo bang dat ik juist daardoor een ongeluk veroorzaak.”
Vrienden geven plank gas
Om zo min mogelijk te rijden verzint Claire almaar smoesjes. “Mijn moeder heeft komende tijd een aantal onderzoeken en afspraken in het ziekenhuis en heeft mij gevraagd haar te rijden. Dat deed ik voorheen ook en dat was geen probleem, maar ze moet naar een academisch ziekenhuis. Een uur rijden. Van het idee alleen al val ik zo ongeveer flauw.” Claire weet niet waar ze het zoeken moet. “Ik kan er met niemand over praten. Mijn vriendinnen zijn van die stoere vrouwen die gewoon plank gas geven en gek op snelheid, auto’s en motoren zijn. Ik was altijd al een beetje het watje van de groep, maar kon nog redelijk meekomen. Als ik over dat ongeluk begin, gaan ze gelijk over op een ander onderwerp. Alsof ze er niet over willen praten. Maar de waarheid is, dat ze mijn rijangst voor de snelweg niet interessant vinden. Kan gebeuren en weer door.”
Mo snapt me ook al niet
Omdat haar vriendinnen niet zien hoe Claire worstelt, zoekt ze haar heil bij haar man. Ook daar vangt ze bot. “Mo begrijpt me ook niet. Ik vind het dus best lastig om over te praten. Ik schaam me een beetje voor mijn angst om auto te rijden, zeker omdat ik me omring met mensen die daar hun hand niet voor omdraaien. Dus ik verzamelde al mijn moed en toen we klaar waren met eten, zei ik dat ik iets wilde overleggen. Ik zag Mo denken: ‘wat nou weer?’ en toen ik over mijn autorij-angst begon wuifde hij het gelijk weg. ‘Claire je hoeft nergens bang voor te zijn, je hebt je rijbewijs, je rijdt al jaren auto dus zit nou niet zo te piepen. Je weet hoe ik er over denk: een vrouw moet afhankelijk zijn en zichzelf kunnen verplaatsen’. Tja. Wat moest ik daar nou op zeggen?”
Nee, ik kan niet
Ze heeft haar broer gevraagd of hij hun moeder de komende tijd heen en weer kan rijden, maar hij kan niet. “Hij is druk met werk ofzo. Ik word er moedeloos van maar er zit niets anders op dan dat ik de auto in moet stappen en de snelweg op moet. Ik zie daar als een berg tegen op, maar weet niet hoe ik het anders moet oplossen. Kan moeilijk van mijn moeder verlangen dat ze telkens met een taxi gaat. Hoewel ik dat echt het liefste zou willen.”
Herken jij deze rijangst voor de snelweg?
Herken jij je in het verhaal van Claire? Wat raad je haar aan? Moet ze gewoon proberen zoveel mogelijk te rijden? Of kan ze beter zo min mogelijk in de auto stappen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Berend Knol -
Mijn man is hier in gespecialiseerd.