Goed. Het is waarschijnlijk het aller-laatste wat Marian Mudder wil horen. En ik heb mijn best gedaan om de euforie van de vergelijking de kop in te drukken en met iets anders op de proppen te komen om haar nieuwe boek Opium te beschrijven. Maar het gaat niet lukken. Het moet er uit. Marian Mudder heeft met Opium precies die ‘Vijftig Tinten Grijs’ geschreven die ik wél heerlijk vond om te lezen. Maar dan beter. Veel beter!
Ik weet van een vorige titel, De Perfecte Minnares, dat Marian Mudder iets kan wat ik heel fijn vind. Ze combineert een intrigerend verhaal, herkenbare situaties, inzichten die een hoog ‘Jezus, ja, dat heb ik ook’ gehalte hebben, maar dan met hoge ‘zo verwoord je dat dus’ bewondering. Dat alles ook nog eens in een prettig hoog tempo met als resultaat dat ik het boek uit MOET lezen. Niet de volgende dag, gewoon nu. Al wordt het drie uur ’s nachts. En dus schoot ik deze week om drie uur ’s middags al in iets comfortabels, alarmeerde het thuisfront dat er sushi in de koelkast stond en zette de achterdeur op een kier voor de hond. Tijd voor mijn dosis Opium.
Met Opium, de eerste thriller van Marian Mudder, bewandelt de schrijfster een nieuwe weg in haar oevre. Een spannende whodunnit, verpakt in een liefdesverhaal en een studie naar het karakter van de hoofdpersoon Laura, een vrouw die worstelt met autonomie en haar verlangen naar overgave. In Opium draait het verhaal om de moord op een model dat aan lager wal is beland. Fotografe Laura van der Velden ziet haar op de avond, voor ze vermoord wordt, in haar buurtkroeg en is geïntrigeerd door haar sprankelende persoonlijkheid. En door haar gezelschap, een mysterieuze, macht uitstralende, man, die zo blijkt al snel, in een hotel woont, alleen maar witte overhemden draagt en ondanks zijn controle op alle andere vlakken in zijn leven, zich verliest in de erotische spanning tussen hem en Laura. Dat zijn componenten die ik herken van Fifty Shades en 9 ½ weeks. Maar Marian vertelt het eeuwige machtspelletje tussen man en vrouw waarin de broeierige spanning opbouwt zoveel beter! Al was het maar omdat er geen pagina’s ge-emmer over contractjes over waar we wel of niet gaan meppen in staan, maar intelligente herkenbare conversaties waardoor je tijdens het lezen steeds dichter bij de ziel van de hoofdpersoon komt.
Opium is spannend, sensueel en scherp. Het observatievermogen van Laura, je bent tenslotte niet voor niets fotografe, zorgt voor gedetailleerde beschrijvingen en conclusies die verrassend en herkenbaar tegelijk zijn. De seksscènes zijn in tegenstelling tot Vijftig Tinten Grijs erotisch en een onmisbaar onderdeel in de opbouw van het verhaal. In een interview met Gloss vertelde de schrijfster: ‘’Ik schrijf graag over mensen en hun drijfveren en seks is een belangrijke drijfveer van ons menselijk handelen. En hoe en óf iemand überhaupt seks heeft, met wie en wanneer, zegt veel over de persoon.’
Het is een whodunnit dus het einde hoort verrassend te zijn. Ik zeg er niets over. Daar kom je snel genoeg achter. Ik voorspel heel snel zelfs. Op dezelfde dag dat je aan de eerste bladzijde van Opium begon.
Auteur: Marian Mudder
Uitgeverij: Prometheus
Eerder verschenen:
Fooddetective
Volgende keer bij ons
De perfecte minnares
Geluksblind
Kathleen Vael (48) is founder van nybf cosmetics. Ze woont in Hilversum en is moeder van een dochter van 16. Schrijven, sporten en het ontwikkelen van fijne en goede beautyproducten zijn haar grote passies. Haar cosmeticalijn is te vinden op www.nybf.nl. Zo nu en dan recenseert Kathleen ook boeken voor Damespraatjes.
