Petra (50) keek er maandenlang naar uit. Samen met haar man Marc (50) zou ze voor het eerst sinds jaren weer met vrienden op vakantie gaan. Vroeger gingen ze vaak met Justine en Johan, hun kinderen speelden heerlijk samen en de vakanties stonden bol van gezelligheid. Nu de kinderen volwassen zijn en liever met vrienden of partners op pad gaan, leek het een mooi idee om die traditie voort te zetten – maar dan met z’n vieren. Petra had er zin in, maar al snel bleek dat dit niet de ontspannen vakantie werd die ze voor ogen had.
De herinneringen aan vroeger
“Met Justine en Johan hebben we ontzettend veel mooie vakanties beleefd,” vertelt Petra. “We huurden een huisje in Frankrijk of gingen met de caravan naar Italië. De kinderen konden uren spelen, wij kookten samen, er was altijd reuring. Natuurlijk waren er wel eens irritaties, maar die verdwenen ook weer snel. Het voelde vertrouwd en veilig, bijna alsof we een grote familie waren. Daarom leek het me een fantastisch idee om samen een nieuwe vakantie te plannen. We dachten: waarom zouden we daar nu mee stoppen, ook al zijn de kinderen groot?”
Spanje met z’n vieren
Het plan was simpel: een vakantiehuis in Spanje, dicht bij het strand, waar ze konden genieten van zon, wijn en lange gesprekken. Petra verheugde zich op rustige dagen en gezellige avonden. “Marc en ik stelden ons voor dat we eindelijk tijd zouden hebben voor elkaar en voor onze vrienden, zonder kinderen die steeds aandacht vroegen,” zegt ze. “Maar vanaf de eerste avond merkte ik dat de sfeer anders was. Johan en Justine kibbelden voortdurend. Om kleine dingen, zoals wie de boodschappen had gehaald of wie de verkeerde afslag had genomen onderweg. Eerst lachten Marc en ik er nog wat ongemakkelijk om, maar al snel werd het echt storend.”
Elke maaltijd ruzie
Wat Petra het meest raakte, waren de maaltijden. Waar ze vroeger genoten van samen koken en tafelen, veranderden de etentjes nu in verhitte discussies. “We zaten in een gezellig restaurantje aan zee en ik dacht: dit is precies wat ik wilde. Maar nog voordat de voorgerechten op tafel stonden, was Justine boos op Johan omdat hij ‘niet enthousiast genoeg’ reageerde op het uitzicht. Hij reageerde weer fel terug, en zo ging het door. Het leek wel alsof ze elkaar constant op de huid zaten. Marc en ik zaten erbij en probeerden het gesprek te sturen naar lichtere onderwerpen, maar het hielp niet. Het werd een patroon: bij elke maaltijd viel er wel iets te ruziën.”
Een dag zonder woorden
Het dieptepunt kwam halverwege de vakantie. “We zouden een uitstapje maken naar een historisch stadje in de buurt,” vertelt Petra. “Maar Justine en Johan hadden die ochtend een flinke woordenwisseling. Ze spraken de hele dag geen woord met elkaar. Het was zo ongemakkelijk. Marc en ik liepen maar wat rond, probeerden de stilte te doorbreken, maar zij gaven geen krimp. De spanning was te snijden. Het voelde helemaal niet meer als vakantie, meer als een straf.”
De dynamiek zonder kinderen
Volgens Petra werd pijnlijk duidelijk dat de aanwezigheid van de kinderen vroeger veel had verbloemd. “Met de kinderen erbij was er altijd afleiding. Hun spel, hun grapjes, hun energie – dat zorgde voor luchtigheid. Als Justine en Johan toen ruzie hadden, ging dat vaak langs ons heen of werd het overschaduwd door de drukte. Nu zaten we met z’n vieren in één huis en kwam elke wrijving direct naar boven. Er was geen buffer meer. Ik realiseerde me ineens hoe belangrijk die dynamiek eigenlijk was geweest voor onze vakanties.”
Spanning tussen de stellen
De spanningen begonnen ook effect te hebben op Petra en Marc. “We zijn zelf een vrij harmonieus stel, we kibbelen wel eens maar niet op die manier. Marc werd er chagrijnig van en zei dat hij spijt had dat we überhaupt waren meegegaan. Ik probeerde nog de boel te relativeren en te denken: het waait wel over, maar ik voelde me ook steeds ongemakkelijker. Je zit ver van huis, je hebt geïnvesteerd in die vakantie en dan blijkt het helemaal niet leuk te zijn.”
Een vakantie om snel te vergeten
Toen de twee weken eindelijk voorbij waren, voelde Petra vooral opluchting. “Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar naar huis gaan. Natuurlijk zijn er mooie momenten geweest – we hebben gelachen, gezwommen, een paar mooie uitstapjes gemaakt – maar die werden overschaduwd door alle ruzies. Ik had gehoopt op de gezelligheid van vroeger, maar die tijd is voorbij. De kinderen hielden alles in balans, zonder hen zie je hoe de onderlinge verhoudingen echt liggen.”
Een pijnlijke conclusie
Thuis besprak Petra het met Marc. “We waren het snel eens: dit was de laatste keer dat we samen op vakantie gingen met Justine en Johan. Je kunt wel vasthouden aan oude tradities, maar soms moet je accepteren dat dingen veranderen. Het is jammer, want ik had zoveel warme herinneringen aan die vakanties. Nu voelt het een beetje verpest.”
Wat nu?
Petra heeft inmiddels besloten dat ze liever met Marc alleen op vakantie gaat, of misschien een keer met andere vrienden. “Ik wil niet nog eens mijn kostbare vrije tijd besteden aan spanning en ruzies die niet van mij zijn. Misschien kunnen we nog prima eens een avond samen eten of een dagje weg, maar geen intensieve vakantie meer. Daarvoor is de sfeer te verziekt.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Je had natuurlijk op dag 2 of 3 je grens aan kunnen geven en bij overschrijding ervan gewoon lekker met tweeën op pad gaan. Dan deel je alleen hetzelfde dag, maar een stuk minder last van het andere stel. Waarom zou je je 2 weken lang laten kwellen?