Eerst kwam Maurice en vijf minuten later werd Marit geboren. Vanaf het prille begin een onafscheidelijk stel. “Mijn ouders hadden al drie kinderen en wilden er nog eentje bij omdat mijn moeder niet van oneven aantallen houdt. Ze raakte zwanger en tijdens de eerste echo kreeg ze de slappe lach toen ze twee hartjes hoorde kloppen. Had ze alsnog een oneven aantal kids,” vertelt Marit lachend. De band tussen haar en haar broer is sterk, maar wordt sinds Maurice in Florida woont flink uitgerekt. “Ik mis hem verschrikkelijk en mijn hele lijf doet er zeer van.”
Toen Maurice drie jaar geleden op het punt stond een wereldreis te maken, twijfelde Marit of ze zou meegaan. “Ik had net een nieuwe baan bij een reclamebureau en was daar zo blij mee. Ik overlegde met mijn werkgever maar hij kon mij niet garanderen dat ik als ik terug zou komen weer bij hem aan het werk kon gaan en dat snapte ik ook.” Het was een moeilijke beslissing maar Marit hakte de knoop door en besloot haar broer niet te vergezellen. Het afscheid op Schiphol was hartverscheurend en intens verdrietig ging Marit terug naar Amsterdam terwijl haar broer naar Indonesië vloog.
Straalverliefd
Dagelijks hadden de twee contact en hielden ze elkaar op de hoogte van alles dat in hun leven gebeurde. Al snel had Marit in de gaten dat haar broer verliefd was. “Op een prachtig Amerikaans meisje, Judy. Ik was blij voor hem maar hield ook mijn hart vast. Ik was bang dat zij de band tussen Maurice en mij zou ontregelen.” Het voorgevoel dat Marit had, was juist. Als ze Maurice na een jaar ophaalt van Schiphol, ziet ze dat hij straalverliefd en serieus is. “Ik durfde hem niet te vragen of hij met Judy door wilde gaan en of ze naar Nederland zou komen. Ik was huiverig voor het antwoord.”
O leuk
Maurice en Judy houden intens contact en het moment dat Maurice Marit vertelt dat hij gaat emigreren vergeet ze nooit meer. “Op een zondagmiddag in mei belde hij aan en liep de trap op. Aan zijn houding zag ik er dat er wat was. ‘Ik ga naar Amerika emigreren’ zei hij plompverloren. Ik kon er nog net ‘o leuk’ uitpiepen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Hij hield me stevig vast en zei dat we gewoon heel vaak contact konden hebben en hij er alles aan zou doen om regelmatig naar Nederland te komen.”
Van de kaart
Anderhalf jaar zijn ze nu door een grote oceaan gescheiden en er is geen dag dat Marit haar broer niet mist. “Met mijn oudere twee broers en zus heb ik een goede band, maar niet zo’n sterke als ik met Maurice heb. Zij snappen ook helemaal niet waarom ik zo van de kaart ben en blijf. Eigenlijk vinden ze dat ik niet zo moet zeuren en dat het nou eenmaal zo is. Ik kan ze niet vertellen hoe het voelt als je tweelingbroer zo ver weg is. Wij voelen elkaar perfect aan, hebben weinig woorden nodig om te zien wat er aan de hand is. Maar ook hebben we dezelfde humor en raken nooit uitgepraat.”
Get over it
Marit is sinds haar broer in de States woont, regelmatig somber en heeft dan nergens zin in. Haar vrienden toonden de eerste maanden nog wel begrip maar worden het nu een beetje zat. “Als ik nu over Maurice begin, voel ik dat ze er klaar mee zijn. Dat ze denken: get over it, girl’. Zo makkelijk is dat niet. Het voelt echt alsof we uit elkaar zijn gerukt. Als ik mijn broer spreek, speel ik toneel en doe ik alsof alles prima gaat. Ik wil hem niet met een rotgevoel opzadelen. Maar soms denk ik: wat heb jij me laten zitten. Ik zou dat nooit doen, ik zou altijd voor hem kiezen, niet voor de liefde. Ookal zou het de liefde van mijn leven zijn. Maar hij koos voor zichzelf en niet voor mij. En dat doet pijn. Veel pijn.”
Heb jij een tweelingbroer of -zus? Snap jij het gevoel van Marit? Wat zou je haar adviseren? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
