Een man met een baard in een glamourjurk die het songfestival wint, jonge zangers met nagellak die snoeiharde muziek maken; er wordt nauwelijks meer van opgekeken. “Dat was in mijn tijd wel anders. Meisjes speelden met poppen, jongens met auto’s. Travestieten woonden in Amsterdam en werden veracht.” Ineke verpulvert het bierviltje onnadenkend. “Ik wil man zijn. Ondanks dat ik zeventig ben.”
Haar leven lang houdt Ineke de schijn op. Geboren in een streng christelijk gezin, groot gegroeid tussen vier zussen en vijf broers. “Denk je dat mijn ouders aandacht voor ons hadden? Als een van de jongsten werd ik opgevoed door mijn oudste zus. Mijn vader en moeder hadden een klein supermarktje en waren altijd druk en aan het werk. Ineke droomde ervan kapper te worden, maar na de lagere school moest ze in de winkel werken. “Mijn ouders waren onverbiddelijk. Er was geen geld voor de kappersopleiding en in hun winkel was genoeg te doen.”
Homofiele buurman
Ineke legde zich erbij neer en stortte haar hart regelmatig stiekem bij een homofiele buurman. “Mijn ouders verboden mij met Lex om te gaan. Waren bang dat ik lesbisch zou worden. Mijn buurman was een eenzame, belezen man waarmee ik prachtige gesprekken had.” Met hem deelt Ineke haar twijfels. “Als kind wilde ik niet met poppen spelen maar met de treinen van mijn broer. Ik wilde met hen naar buiten, in bomen klimmen. Later, toen ik een jaar of vijftien was, vond ik het einde om aan brommers te sleutelen. Mijn ouders keurden dat af. Dat deed een meisje niet.”
Travestieten zijn aandachtstrekkers
Ineke voelt zich ongelukkig. Terwijl haar ouders vinden dat ze een man moet zoeken om mee te trouwen, vraagt zij zich af wie ze is. Wat ze voelt. “Daarover kon ik natuurlijk nooit met papa en mama praten. Wel met Lex. Hij was het die zei: ‘Ien, misschien zit je in een verkeerd lichaam. Volgens mij voel je je veel meer man, je moet dat uitzoeken.’ Hoe moest ik dat doen met een familie die dat niet begreep? Die dachten dat homofilie een ziekte was en travestie alleen maar aandachttrekkerij.”
Ik wil eindelijk zijn wie ik ben
Natuurlijk is Ineke is getrouwd, de druk van thuis werd groter en ze wilde haar ouderlijk huis en hun winkel verlaten. Ze schoof een ring aan Hans’ vinger en kregen een jongen en een meisje. Keurig volgens het boekje. “Gelukkig ben ik nooit geweest. En nu ik zeventig ben, wil ik zijn zoals ik me mijn hele leven al voel: een man.” Ze heeft het Hans verteld, die het niet begrijpt en vindt dat zijn vrouw gek is geworden. “Mijn kinderen zijn iets milder, maar vinden het raar. Vragen zich af waarom ik nu nog, op mijn leeftijd, alles overhoop wil halen? Ik ben zeventig. Pas zeventig. Als ik negentig word, heb ik nog twintig jaar te gaan. Ik wil mijn laatste jaren doorbrengen zoals ik me voel, zoals ik ben. Ongeacht wat anderen daarvan vinden.”
Vlak nadat we Ineke interviewde liet ze ons weten dat ze inmiddels is begonnen met het slikken van hormonen om haar grote wens, man worden, uit te laten komen.
