Nummer vijf zou lastig worden, maar hij had alle mogelijke scenario’s goed uitgedacht. Hij voelde de opwinding groeien terwijl hij zijn nummer vijf stond te bewonderen. Het was een mooie vrouw. Misschien wel de mooiste tot nu toe.
‘Dank jullie wel! We hebben een kwartiertje pauze, we zijn zo terug’, riep ze richting publiek. De band zou daarna nog één blokje spelen en daarna zouden ze gezamenlijk hun apparatuur opruimen. Dat wist hij omdat dit het vierde optreden was dat hij bijwoonde. Tijdens het eerste optreden had hij ontdekt dat de mooie zangeres de juiste leeftijd had. Ze werd op het podium door de bassist gefeliciteerd met haar 26e verjaardag. Hij had vrolijk mee geroepen met het “hoera!” dat driemaal door de zaal had geklonken.
Hij was nog niet echt op zoek geweest naar nummer vijf. Er stonden nog steeds berichten over nummer vier in de krant. Hij verzamelde alles dat hij erover kon vinden. Hij bewaarde alles in zijn ‘trofeeënkast´ op zolder die hij dagelijks zorgvuldig afsloot om te voorkomen dat zijn vrouw zou ontdekken welk bizar spel hij speelde. De kast en de inhoud zouden straks met de brand allemaal verdwijnen en tot die tijd wilde hij er zo vaak mogelijk van genieten.
Hij was regelmatig op zolder te vinden. Wat moest hij anders? Nog meer sollicitatiebrieven versturen? Zinloos. De ene na de andere afwijzing had op zijn deurmat gelegen. Zijn vrouw had hem uitgelachen. ‘Ik zei toch dat zo’n sufferd als jij niet meer aan het werk zou komen’, had ze gezegd en ze was lachend in haar Mercedes gestapt. De banden slipten over het grint toen ze weg reed naar de kliniek die door de bemoeienissen van Dokter Schoemacher flink was gaan opbloeien. Nu was Mieke kostwinner. En hoe! Zij verdiende in één maand net zo veel als hij voorheen in een kwartaal verdiende.
Maar nu had hij een hobby die al zijn tijd en aandacht opeiste. De hobby was begonnen met het idee om Mieke te vermoorden. Het moest op een ongeluk lijken. Een brand zou heel geschikt zijn. Hij zou de verdrietige echtgenoot spelen. “Het huis, het geld, dat scheelt me niks! Ik wil Mieke terug!” zou hij roepen.
Hij had alleen nog nooit eerder iemand vermoord. Als hij zijn emoties onder controle wilde houden, moest hij eerst ervaren welke emoties hij de baas zou moeten zijn. Hij moest oefenen.
Hij begon uit te kijken naar vrouwen die op Mieke leken. Lang, slank, blond, goed gekleed. Sterke vrouwen met een neerbuigende blik, die hij maar al te goed kende van Mieke.
Hij stond in de supermarkt en pakte een doosje vissticks uit de vriezer toen hij zich plotseling realiseerde dat het waarschijnlijk makkelijker zou zijn om een jong en naïef meisje te vermoorden, dan een sterke vrouw van 34. Toen deze gedachte zijn hersenen was binnengedrongen, was het idee daar gaan gloeien als een warm kacheltje op een koude winteravond. Hij was spontaan gaan blozen.
Mieke had haar conclusies getrokken. ‘Waar zit jij aan te denken? Die blonde kassière daar? Zet dat maar uit je hoofd. Je bent te lelijk en je bent een werkloze sukkel.’ Ze had het zelf bijzonder grappig gevonden. Ze was expres in de rij bij die kassière gaan staan.
De kassière heette Bianca. Dat stond op haar naamplaatje. Ze was 22. Dat stond niet op haar naamplaatje. Dat las hij in het overlijdensbericht.
Zijn tweede slachtoffer was 23 jaar. Dat bleek uit het krantenartikel dat hij via internet had weten te bemachtigen. Hij was helemaal naar Heerenveen gereden. Ze liet haar hondje uit in het Oranjewoud. Hij had slechts een kwartier op een bankje gezeten. Er waren drie hardlopers langs gekomen. Hij had naar ze geknikt en zijn te grote bril was bijna van zijn neus gegleden. Vlak daarna kwam zij. Alleen haar hondje was getuige geweest van de snelle wurging. Dat wist hij zeker. En dat bleek ook wel uit het artikel in de krant. “De politie is op zoek naar een gezette man met bril die door drie hardlopers in het bos is gezien.” Het kussen onder zijn jas was een gouden vondst geweest.
Vervolgens was hij rustig op zoek gegaan naar zijn derde slachtoffer. Dat moest een jonge vrouw van 24 zijn. Dat zou prachtig passen in de reeks. Op die manier zou hij rustig toewerken naar de vrouw van 34 waar het allemaal om draaide. En deze drempel inbouwen zorgde voor een extra spelelement. Hoe kon je immers weten hoe oud iemand was?
Internet bood uitkomst. Even Googlen op het zinnetje ‘gefeliciteerd met je 24e verjaardag’ leidde uiteindelijk naar iemands Facebook pagina. Verbazingwekkend hoeveel bruikbare informatie hij hier vond.
Suzanne – woonachtig in Apeldoorn, feestbeest, dol op paarden – ging iedere maandagavond van negen tot tien sporten bij B-Fit. Ze was bij hem in de auto gestapt toen hij haar vertelde dat het slecht ging met haar paard Idris. Ze had getwijfeld.
‘Lars vertelde dat je hier aan het sporten was. Lars is nu bij Idris’, had hij gezegd zonder precies te weten wie Lars was. Maar hij had zijn huiswerk goed gedaan. Het was het duwtje in de rug dat ze nodig had. Eenmaal in de auto had hij haar met een vuistslag buiten westen geslagen. In een maïsveld had hij haar gewurgd. Het was bijna te makkelijk.
Ook de 25-jarige Leona had hij via Facebook gevonden. Zij woonde in Ermelo en er werd iemand van het nabijgelegen gekkengesticht opgepakt voor de moord die hij had gepleegd. Hij merkte dat hij teleurgesteld was. Het voelde alsof iemand anders de ‘credits’ voor zijn werk kreeg.
Hij was dus blij verrast dat nummer vijf zichzelf aandiende, met dank aan de bassist van haar band. Haar naam was Daniëlle, maar ze werd Daan genoemd. Hij had zich voorgedaan als een nieuwe fan. Hij had haar al eens gevraagd om een kaartje van de band. Voor de trofeeënkast. Die had ze gegeven, maar verder had ze hem genegeerd.
Hij neuriede het laatste nummer mee terwijl hij dacht aan het moment waarop zij zou ontdekken dat haar auto niet startte. Ze zou uitstappen en vertwijfeld om zich heen kijken op zoek naar hulp. Op dat moment zou hij langs lopen.
Misschien zou hij haar mee naar huis nemen en haar dood nog een paar uurtjes uitstellen. Omdat ze hem negeerde.
Mieke zou tot zaterdag op een seminar in Münster zijn. Ze was eergisteren, nogal plotseling, vertrokken. Sinds zijn nieuwe hobby ging alles wat ze zei een beetje langs hem heen. Ze had dat seminar vast al eerder ter sprake gebracht. Het kwam in ieder geval goed uit.
‘Dank jullie wel! Tot ziens!’ riep Daan en nadat ze nog wat schouderklopjes in ontvangst had genomen hielp ze haar bandleden met opruimen. Toen ze in de buurt van de gang naar de toiletten snoeren stond op te rollen liep hij vlak achter haar langs. Hij ademde in door zijn neus om haar geur op te kunnen snuiven. Hij hoorde haar lachen toen vriendinnen riepen ‘Doei Daantje, je was top!’
Toen hij terugkwam van het toilet was hij haar kwijt. Waar was ze? Was ze al vertrokken? Zijn ogen schoten van links naar rechts terwijl hij weer terugliep naar zijn plekje aan de bar.
Net toen hij had besloten om bij haar auto te gaan kijken, kwam ze weer binnen. Ze liep terug naar de snoeren en begon deze op te bergen in een kist.
Hij nam een slokje van zijn bier, probeerde zich te bedenken wat er was veranderd in haar houding, toen ze plotseling even naar hem keek. Hij verslikte zich bijna. Het was zo kort dat hij even dacht dat hij zich had vergist. Maar toen deed ze het weer. Hij stopte met ademhalen en zij stopte met opruimen.
‘Nee, ik kan dit niet!’ klonk het door de bijna lege kroeg. Ze smeet het snoer op de grond. Met grote passen liep ze terug naar de deur waar ze vandaan was gekomen. Ze duwde bijna de bassist omver die haar verbaasd nakeek. ‘Daan, wat is er?’
Hij was opgestaan. In zijn hoofd loeide een sirene. Alarm! Alarm! Het verbaasde hem dat de mensen om hem heen niet met hun vingers in de oren stonden. Hij greep zijn jas van de kruk, draaide zich om richting uitgang en kwam bijna direct in botsing met een grote, onbekende man. Door het lawaai in zijn hoofd hoorde hij niet wat de man zei.
Hij zette een stap naar rechts om te kunnen passeren maar de man stapte met hem mee. Een stap naar links en nog steeds stonden ze buik aan buik. Hij voelde een hand op zijn schouder en toen wist hij het: ze hadden hem door.
Maar hij had nog niets gedaan. Hij zou alles ontkennen. Er was niets gebeurd.
Het werd stil in zijn hoofd. Zo stil dat hij duidelijk kon verstaan wat de grote man tegenover hem zei: ‘We zouden graag even met u praten over de inhoud van de kast op uw zolder.’
Terug naar de andere verhalen.
Reageer ook