Noor: “Gaf mijn kind snoep terwijl ik nee had gezegd”

Noor heeft een pittige tijd achter de rug. “De relatie met mijn vriend is vorig jaar stukgelopen. We hebben twee kleintjes van één en drie, en zij moesten zo wennen aan alle veranderingen. Het was heftig voor ons allemaal.” Gelukkig stond haar tante Hilde meteen klaar. “Hilde is de zus van mijn moeder en ze helpt mij twee dagen per week met de kinderen. Zonder haar zou ik het niet redden. Ze is lief, zorgzaam en de kinderen zijn dol op haar. Als zij binnenkomt, zijn ze blij om har te zien. Dat is fijn.”

Discussies over snoep

Toch is er één ding waar Noor zich enorm aan stoort. “Ik wil niet dat mijn kinderen snoep krijgen. Ze zijn nog zo klein, één en drie. Ik vind dat gewoon niet geschikt op die leeftijd. Er is genoeg ander lekkers dat wel kan. Fruit, een soepstengel, een yoghurtje. Dat soort dingen.” Maar Hilde denkt daar anders over. “Zij vindt het zielig voor de kinderen, zeker nu hun papa er minder is. ‘Ach, ze hebben al zoveel meegemaakt,’ zegt ze dan. Of: ‘Van een snoepje gaan ze echt niet dood.’ En voordat ik het weet, staat mijn dreumes met een spekje in haar mond. Als ik daar iets van zeg, lacht Hilde het weg. Ze zegt dat ik me niet zo druk moet maken.”

Boos en dankbaar tegelijk

Noor merkt dat dit haar in een lastige spagaat zet. “Aan de ene kant wil ik haar niet afvallen. Ze doet zoveel voor ons, ik ben haar echt dankbaar. Maar aan de andere kant: het zijn mijn kinderen. Ik bepaal wat ze wel en niet mogen eten. Als ik zeg geen snoep, dan wil ik ook dat dat wordt gerespecteerd.” Een keer probeerde ze het duidelijk te maken. “Ik zei: ‘Hilde, ik wil écht dat ze geen snoep krijgen. Je mag ze gerust verwennen met iets anders, maar geen snoep.’ Toen zei ze: ‘Jij hebt vroeger ook gewoon snoep gekregen, hoor. En kijk hoe goed jij terecht bent gekomen.’ Ik stond met mijn mond vol tanden. Hoe reageer je daar nog op?”

Grenzen stellen is moeilijk

De discussies blijven terugkomen. “Ik merk dat ik er soms niks meer van zeg, omdat ik bang ben dat ze zich beledigd voelt. Stel dat ze boos wordt en niet meer wil oppassen? Ik heb haar zo hard nodig. Maar tegelijkertijd vreet het aan me. Elke keer als ik een papiertje van een snoepje in de luiertas vind, voel ik me genegeerd.” Noor heeft het idee dat Hilde niet inziet hoe belangrijk dit voor haar is. “Het gaat mij niet alleen om dat ene snoepje, het gaat om het principe. Als ouder heb ik het laatste woord over mijn kinderen. En ik vind dat daar naar geluisterd moet worden.”

Hoe nu verder?

Noor wil de band met haar tante niet op het spel zetten, maar ze wil ook niet dat haar regels genegeerd worden. “Misschien moet ik het nog duidelijker zeggen, zonder er omheen te draaien. Gewoon: ‘Hilde, ik waardeer alles wat je doet, maar dit is voor mij belangrijk. Geen snoep, punt.’ Toch vind ik dat lastig, want ik wil haar niet kwetsen.” Ze twijfelt. “Moet ik strenger zijn en risico lopen dat ze zich aangevallen voelt? Of moet ik het maar laten gaan, omdat het ‘maar snoep’ is en ik haar hulp niet wil verliezen? Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn grenzen en onze relatie.”

Afbeelding: Freepik