We hebben allemaal een vriendin die regelmatig vriendjes heeft, maar nooit bij een blijft plakken. Laat staan gaat samenwonen. Nicole is zo’n vrouw: een fantastische vriendin, dochter en werkneemster. Ze staat vol in het leven en doet waarin ze zin heeft. “Ik ben vrij als een vogeltje en dat is heerlijk. Maar nu ik ouder word denk ik steeds vaker na over later en ben ik ineens bang dat ik straks eenzaam oud word. Dat er niemand voor mij zorgt als ik dat nodig heb. Ik kan daar echt wakker van liggen.”
Toen Nicole naar de middelbare school ging, maakte ze deel uit van een vriendinnengroep. “Met vijf andere meiden ging ik naar de havo. De vriendschap was hecht en we deelden lief en leed. Uren plakten we onze agenda’s vol met plaatjes van onze idolen en kregen we knikkende knieën en zweethanden als de leukste jongen van de school ons gedag zei.” Twee vriendinnen kregen al jong verkering en trouwden uiteindelijk met hun eerste liefde. “Dat was zo bijzonder. De andere twee vriendinnen en ik werden nauw betrokken bij de bruiloften die perfect waren.” Al snel kregen de andere vriendinnen ook vaste verkering en alleen Nicole bleef fladderen.
Beschuit met muisjes
“Ik heb gekozen voor een vrij leven, waarin ik kan gaan en staan waar ik wil. De rammelende eierstokken die mijn vriendinnen hebben, heb ik niet. Ik vind kinderen leuk, maar ik hoef ze zelf niet. Tenminste, dat dacht ik altijd.” Een van haar leukste relaties strandde omdat haar toenmalige vriend wel graag wilde voortplanten. Voor Nicole was dat onbespreekbaar. “Ik kan de verantwoording niet aan. Ik heb soms al moeite om mezelf rechtop te houden, laat staan dat ik levenslang een veilige thuishaven voor kinderen moet zijn.” Ze verbrak de relatie met de naar kinderen hunkerende man en fladderde verder. Zat ondertussen steeds vaker met wolken van baby’s van haar vriendinnen in haar armen, at zich bol aan beschuit met muisjes en moest zich steeds verantwoorden waarom zij geen moeder wilde zijn. Een tamelijk intieme vraag waarop ze helemaal geen antwoord wilde geven.
Steek van jaloezie
Inmiddels is Nicole 47 en maakt ze een tussenbalans op. “Ik zie wat kinderen mijn vriendinnen brengen, hoe ze hun leven verrijken. Soms voel ik een steek van jaloezie en dan roep ik mijzelf gelijk tot de orde; ik maakte zelf immers de keuze om kinderloos te blijven. De keuze om manloos te blijven maakte ik echter niet zelf. Op de een of andere manier lukt het me niet een man te blijven boeien.”
Laatste adem
Bindingsangst, zegt haar therapeute, maar daarvan is Nicole niet zo zeker. “De buitenwereld denkt dat ik een fantastisch bruisend leven heb. Wat zij niet zien is dat ik regelmatig alleen thuis onder een dekentje op de bank lig. En dan echt zo’n medelijden met mezelf heb. Ik ben zo bang dat als ik oud en onaantrekkelijk ben helemaal niemand meer heb. Dan komen die mannen die me nu zo nu en dan bezoeken niet meer. Dan krijg ik geen bloemen op Moederdag. En wat als me iets overkomt? Hoe lang duurt het dan voordat iemand zich afvraagt waar ik ben? Soms denk ik: ik doe gewoon een concessie. Ik ga samenwonen met een man die me adoreert. En ook al adoreer ik hem niet, dan ben ik in elk geval verzekerd van gezelschap als ik het nodig heb. Ik vind het vreselijk dat ik dat denk, maar echt, ik kan wakker liggen van het idee dat ik alleen, oud en eenzaam mijn laatste adem uitblaas. Dat er dan niets meer over is van de sprankelende Nicole die ik nu ben. Soms praat ik er met vriendinnen over, maar die vinden het onzin en beloven me bij me te blijven. Maar ik vind het zo moeilijk ze te geloven….”
Begrijp je wat Nicole doormaakt? Wat zou ze volgens jou het beste kunnen doen? Hulp zoeken? Of zich niet zo’n zorgen maken? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Peter -
Ik denk dat Nicole zich niet zo druk hoeft te maken. ze is nu 47, en kan best nog een mooie relatie krijgen, met veel liefde, en zorgzaamheid. maar ze er zelf wel voor gaan.
Groeten, Peter.