Nellie (36) is al meer dan twintig jaar bevriend met dezelfde groep vrouwen. Ze leerden elkaar kennen op de middelbare school en bleven elkaar zien tijdens hun studie, eerste banen en nu ook in hun volwassen leven. Hun vriendschap is warm, oprecht en vol herinneringen. Maar de laatste jaren is er iets veranderd. Waar hun gesprekken vroeger over vakanties, werk en relaties gingen, draait het nu vaak om kinderen — en precies daar wringt het voor Nellie.
Wat erg voor jullie
Zij en haar vriend Jip proberen al ruim vier jaar zwanger te worden. “In het begin dacht ik nog: het komt wel, we moeten gewoon geduld hebben,” vertelt ze. “Maar na een jaar zonder resultaat gingen we naar de huisarts, en inmiddels zitten we in een medisch traject. Elke maand hopen we dat het lukt, maar tot nu toe blijft het stil.” De vriendinnen weten van hun situatie. Iedereen reageerde lief toen ze het vertelde. “Ze zeiden dingen als ‘Wat knap dat je er zo open over bent’ of ‘Wat erg voor jullie’. En dat was oprecht. Alleen daarna werd het lastig.”
Gewoon loslaten
Nellie merkt dat haar vriendinnen niet goed weten hoe ze met het onderwerp moeten omgaan. “De een zegt: ‘Ach, kinderen zijn ook niet alles hoor, geniet van je vrijheid.’ Terwijl ze zelf klaagt over slaaptekort omdat haar baby niet doorslaapt. Dat voelt zo wrang. Een ander zegt: ‘Jullie moeten het gewoon loslaten, dan lukt het vanzelf.’ Dat is misschien goedbedoeld, maar als je al jaren in een fertiliteitstraject zit, weet je dat het zo niet werkt.”
Nog nieuws?
Het doet haar pijn dat ze zich onbegrepen voelt. “Ik weet dat ze het lief bedoelen, maar het maakt me juist stiller. Als ik iets wil delen over hoe zwaar het is, wordt het gesprek snel weggemoffeld met een cliché. Alsof mijn verdriet te ongemakkelijk is.” Ze vertelt over een etentje, een paar maanden geleden. “Twee vriendinnen waren zwanger, eentje net bevallen. Het ging bijna de hele avond over echo’s, geboortekaartjes en de beste buggy’s. Op een gegeven moment vroeg iemand aan mij: ‘En bij jullie, nog nieuws?’ Ik zei: ‘Nee, helaas nog niet.’ Toen viel er zo’n ongemakkelijke stilte. Even later ging het weer over babyshowers en rompertjes. Niemand bedoelde het rot, maar ik voelde me op dat moment zó alleen.”
Zou alles geven
Nellie probeert begrip te houden. “Ik snap dat ze in een andere fase zitten. En ik gun het ze allemaal van harte. Maar soms voelt het alsof ik de enige ben die is blijven steken. Alsof mijn leven nog steeds in de wacht staat, terwijl dat van hen gewoon doorgaat.” Ze herinnert zich een andere situatie, toen ze met haar vriendin Sophie door de stad liep. “Er liep een vrouw voorbij met een schreeuwend kind in de kinderwagen. Sophie zei: ‘Jeetje, ik zou echt gek worden als mijn kind zo deed.’ Ik lachte maar wat, maar vanbinnen deed het pijn. Want ik zou juist alles geven om te weten hoe dat voelt.”
Je bent nog jong
Soms probeert Nellie het onderwerp nog voorzichtig aan te snijden. “Dan zeg ik: ‘De behandeling was weer zwaar,’ of: ‘Ik vind het moeilijk om te hopen.’ Maar dan komt er vaak zo’n reactie als: ‘Maar je bent nog jong, het kan nog.’ Of: ‘Misschien is het gewoon nog niet jullie tijd.’ En dan klap ik dicht. Ik weet dat ze niet weten wat ze moeten zeggen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.”
Doet zeer
Ze merkt dat ze daardoor minder contact zoekt. “Vroeger belde ik ze bijna dagelijks, nu stel ik afspraken soms uit. Vooral als ik weet dat ze met hun kinderen komen. Niet omdat ik hun kinderen niet leuk vind, maar omdat het me confronteert met wat ik zelf mis.” Toch wil ze haar vriendinnen niet kwijt. “Ze betekenen veel voor me. Ze waren er toen ik mijn diploma haalde, toen ik Jip leerde kennen, toen ik verhuisde. Maar nu, in misschien wel de moeilijkste periode van mijn leven, voelt het alsof ik er alleen voor sta. En dat doet zeer.”
Lotgenoten
Haar vriend Jip is lief en begripvol, maar zij merkt dat ze behoefte heeft aan vrouwen die haar écht begrijpen. “Hij voelt het verdriet ook, maar op een andere manier. Soms wil ik gewoon met iemand praten die hetzelfde meemaakt — iemand die snapt hoe het voelt als je wéér ongesteld wordt en je wereld weer even instort.” Nellie heeft zich daarom aangemeld bij een online lotgenotengroep. “Daar hoef ik niets uit te leggen. Iedereen weet hoe kwetsbaar dit is. Daar mag je verdrietig zijn zonder dat iemand zegt dat je het moet ‘loslaten’. Dat voelt als een opluchting.”
Lastig te begrijpen
Toch blijft het moeilijk in haar vriendinnengroep. “Ik zou willen dat ze gewoon eens vragen: ‘Hoe gaat het nu écht met je?’ Zonder meteen oplossingen te bieden of het onderwerp te ontwijken. Gewoon luisteren. Dat zou al zoveel schelen.” Nellie denkt dat veel mensen niet weten hoe ze met dit soort pijn moeten omgaan. “Verdriet om iets dat er nooit is geweest, is lastig te begrijpen. Er is geen concreet verlies, maar het is er wel. En zolang het taboe blijft om daarover te praten, zullen mensen zoals ik zich blijven terugtrekken.”
Afbeelding: Freepik
Martine van Os -
Ik weet zeker dat je veel meer steun zult hebben aan de lotgenotengroep, niet om je vriendinnen af te vallen maar omdat ze in een andere fase zitten waar jij helaas (nu) buiten valt. Het zullen heus wel aardige en lieve vrouwen zijn en ze bedoelen het goed, maar op dit gebied is er een enorme verwijdering ontstaan. Hopelijk kun je afspreken met lotgenoten om ze in het echt te ontmoeten. Het lijkt me een kwelling om als ongewenst kinderloze in een vriendinnengroep volop kinderpraat te zitten. Wat doe je jezelf aan om hiermee constant geconfronteerd te worden? Zet het contact op een lager pitje, en focus je op je lotgenoten. Niet om in verdriet te zwelgen, maar uit zelfbescherming.