Voordat Cara tiener werd, was ze een vrolijk en lief meisje. Ze hield van knutselen, lezen, dansen en speelde vaak met vriendinnen uit de buurt. “Het was altijd gezellig met haar,” zegt Milly. “Ze genoot van de kleine dingen, van de schoolfeestjes, van de knuffels met oma. Ze was Cara en dat voelde voor iedereen gewoon goed.” Mooi toch? Milly zucht. “Dat zou je denken, ja. Maar sinds ze pubert, verandert alles. Ze wil zichzelf ontdekken, zichzelf opnieuw uitvinden, en dat doet pijn. Want ineens merk ik dat mijn kleine Cara, het meisje dat vernoemd is naar mijn moeder, de naam waar we allemaal zo van hielden, niet meer bij haar past. Ze wil iets anders. Iets wat zij zelf kiest.”
Zo trots
Cara is vernoemd naar haar oma, een naam met een verhaal en een familieband. “Oma Cara was altijd zo trots dat haar naam verderging in de familie,” zegt Milly. “En Cara vond dat vroeger ook leuk. Ze straalde als oma haar bij naam noemde, of als ze samen iets leuks deden. Het was een naam vol warmte, een stukje geschiedenis. Iedereen in de familie voelde zich verbonden door die naam.”
Iets coolers
Maar nu, midden in de puberteit, wil Cara iets ‘coolers’. “Ze zei het zelf,” vertelt Milly. “‘Mam, ik wil een naam die beter bij mij past, eentje die bij mijn leeftijd en wie ik nu ben past.’ En toen kreeg ik het te horen: ze wilde niet langer Cara genoemd worden.” Milly voelt de pijn nog steeds. “Het gaat me niet om de nieuwe naam, die is best mooi. Maar het doet zeer dat Cara haar eigen naam niet meer wil. Het voelt alsof ze afstand neemt van alles wat ik met haar deel, van haar geschiedenis, van oma Cara, van onze familieband. Alsof ze een stukje van ons verleden achterlaat en dat is moeilijk te begrijpen.”
Slikken
Oma Cara voelt dat ook. “Toen ik het haar vertelde, zag ik haar slikken. Ze probeerde te glimlachen, maar haar ogen werden vochtig. Voor haar voelde het alsof een stukje van haarzelf werd losgemaakt, een stukje dat ze altijd gekoesterd had in onze familie. Het is niet zomaar een naam voor haar, en het is datzelfde stukje dat ik ook voel verdwijnen.”
De aankondiging
Het gebeurde tijdens een gewoon weekend, aan de keukentafel. Milly zat met een kop thee en Cara kwam ernaast zitten, zichtbaar gespannen. “Mam,” begon ze zacht, “ik wil dat je me voortaan Mara noemt.” De woorden hingen zwaar in de lucht. Milly wist niet wat ze moest zeggen. “Mara? Waarom Mara? Het klonk zo onbekend, zo anders. Cara was altijd zo’n vertrouwde naam geweest, eentje vol liefde en herinneringen.” “Ze wil het niet om ons te kwetsen,” zegt Milly snel. “Ze wil gewoon dat haar naam bij haar past, bij wie ze nu is. Maar het voelt alsof een deel van mijn dochter verdwijnt.”
Het dagelijks leven verandert
Sinds dat gesprek is alles anders. Milly roept nog vaak automatisch “Cara!” en moet dan meteen corrigeren. “Mara, mam,” zegt haar dochter dan, geduldig maar vastberaden. Milly zucht. “Het went niet, en soms voelt het alsof ik mijn kleine meisje verlies, ook al is ze er nog steeds, ze is nog steeds mijn dochter.” Het doet Milly verdriet, maar ze probeert het te accepteren. “Ik wil dat ze zichzelf kan zijn, dat ze durft te kiezen en gelukkig is. Maar soms, als ik aan haar denk, voel ik een steek van verlies. Al die herinneringen aan Cara, aan het meisje dat altijd straalde als haar naam werd genoemd… het lijkt zo ver weg.”
Nieuwe persoon
Milly merkt dat ze vaak in gedachten verzinkt. Ze denkt aan de eerste schooldag, toen Cara haar naam voorzichtig schreef op haar schriftje. Aan de keren dat Milly haar riep voor het avondeten en Cara vrolijk kwam aanrennen. Aan de verjaardagen, de knutselmiddagen, de eerste keer dat ze zonder zijwieltjes fietste. Al die momenten lijken opeens te glijden, en met de naam Mara komt er een nieuwe persoon naar voren, een puber die zich losmaakt van het kind dat ze was.
Loslaten is moeilijk
Milly weet dat ze los moet laten. “Ik probeer het, echt. Maar het gaat niet vanzelf. Elke keer als ik Mara zeg, moet ik slikken. Het voelt alsof ik een hoofdstuk afsluit, nog voordat ik er klaar voor ben. En oma Cara? Zij voelt hetzelfde. Het doet haar pijn, maar ze begrijpt dat het nodig is voor Mara, voor mijn dochter.” Ze probeert zich vast te houden aan de gedachte dat één letter niets verandert aan de kern van haar dochter. “Het meisje dat vroeger Cara heette, is nog steeds hier. Ze lacht nog steeds om dezelfde grapjes, ze kan nog steeds zo zorgzaam zijn. Alleen heet ze nu Mara en dat moeten we leren accepteren.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Zolang Cara haar naam niet officieel heeft laten wijzigen bij de rechtbank, heet ze nog steeds Cara en heeft haar ‘naamswijziging’ totaal geen enkele legale poot om op te staan. Maar goed, ik mag het belachelijk vinden, blijkbaar heeft ze er behoefte aan om haar naam te veranderen en begrijp ik dat het best zuur is vanwege de betekenis die er aan hangt. Je doet er echter niets tegen. Ze wil dit nu, misschien omdat het een fase is, misschien wel voor de rest van haar leven. Eén letter verandert niets aan wie je dochter is, daar heb je gelijk in. Hou je daaraan vast. Wie weet komt ze op haar besluit weer terug, dat kan. Wat vindt vader (indien in beeld) hiervan?