Bianca (51) zit met haar handen in het haar. Haar ouders zijn inmiddels 85 en 88 jaar oud en hebben ineens veel hulp nodig. “Ik had dit allang zien aankomen,” vertelt Bianca. “Al tien jaar geleden heb ik tegen mijn ouders gezegd: ‘Jullie wonen in een veel te groot huis. Dit gaat later problemen geven.’ Maar ze wilden niet luisteren. En nu zitten we met de gebakken peren.”
Een groot huis, weinig luxe en veel werk
Het huis waarin Bianca’s ouders wonen, is het huis waar zij is opgegroeid. “Het is een groot huis, met veel trappen, oude inrichting en weinig gemakken,” legt Bianca uit. “Er is in veertig jaar niets aan gedaan. Geen traplift, geen inloopdouche, geen praktische indeling. En dat terwijl ze wisten dat ze ouder zouden worden.” Tien jaar geleden probeerde Bianca het gesprek aan te gaan. “Ik zei: ‘Misschien is het goed om eens te kijken naar een appartement, iets gelijkvloers, makkelijker schoon te houden.’ Maar mijn ouders wilden er niets van weten. ‘We redden ons wel’, zeiden ze altijd. En eerlijk is eerlijk: toen ging het nog prima. Maar nu… nu niet meer.”
Thuiszorg én familiehulp
Het punt dat Bianca vreesde, is gekomen. “Mijn moeder is slecht ter been, mijn vader vergeet veel en ze kunnen het huishouden niet meer zelf doen. Er is thuiszorg, maar die doet alleen de basis. De rest komt neer op de familie. En daar begint de ellende.” Het huis moet uiteindelijk leeg, want er is besloten dat de ouders tóch verhuizen naar een appartement. “Dat hele opruimen is gigantisch. Veertig jaar spullen. Zolder vol dozen, kasten vol kleding, stapels papierwerk. Mijn broer Dave en ik moeten dat regelen, maar hij werkt fulltime en ik ook. En dan is er Lesley, zijn vrouw, die drie dagen per week werkt.”
Lesley: elke vrije dag bij de ouders
Lesley, Bianca’s schoonzus, pakt het voortvarend aan. “Ze gaat twee dagen per week naar mijn ouders om op te ruimen, de was te doen, te koken, dozen in te pakken… noem maar op. Dat waardeer ik echt, maar ze vergeet dat ik een gezin heb én een baan. Ik kan niet zomaar twee dagen vrij nemen om dozen te vullen.” Bianca doet wat ze kan. “Op zondag ben ik er altijd. Dan kook ik, neem ik spullen mee naar de kringloop, regel ik praktische dingen zoals nieuwe verzekeringen of het opzeggen van contracten. Maar voor Lesley is dat niet genoeg. Ze zegt steeds: ‘Ik doe alles, jij doet niks.’ Dat steekt.”
Als ze tien jaar geleden hadden geluisterd…
Bianca baalt niet alleen van Lesley’s opmerkingen, maar ook van de situatie zelf. “Ik ben echt boos op mijn ouders. Als ze tien jaar geleden naar me hadden geluisterd, waren we hier niet beland. Dan hadden ze op hun gemak kunnen verhuizen, hun spullen zelf kunnen opruimen en was dit niet zo’n stressvolle puinhoop geweest. Maar nee, toen was ik zogenaamd negatief en bemoeide ik me te veel. En nu? Nu is het wél mijn probleem.”
Spanningen in de familie
De opmerkingen van Lesley maken het extra ingewikkeld. “Ze zegt dingen als: ‘Ik ben hier alweer de hele dag bezig, terwijl jij lekker thuis zit.’ Maar dat klopt gewoon niet. Ik ben niet thuis om te relaxen, ik ben aan het werk. En mijn werk is niet iets dat ik zomaar kan laten liggen. Ik werk fulltime en heb twee kinderen. Hoe denkt ze dat ik het moet doen?” Volgens Bianca lijkt Lesley niet te begrijpen dat niet iedereen dezelfde mogelijkheden heeft. “Ik vind het knap dat ze zoveel doet, echt waar. Maar ze kiest er zelf voor om op die dagen te gaan. Ik heb simpelweg die ruimte niet. En dan komt er nog bij dat mijn ouders me ook niet verdedigen. Ze zeggen nooit tegen Lesley: ‘Bianca doet ook genoeg.’ Ze laten het gewoon gebeuren.”
Een recent conflict
Laatst liep het zelfs uit de hand. “Lesley stuurde in de familie-app: ‘Ik heb vandaag zes uur bij jullie ouders gezeten. Wanneer neem jij een keer een dag vrij, Bianca?’ Ik werd zó boos. Ik heb gezegd: ‘Lesley, ik waardeer wat je doet, maar ik kan niet zomaar een vrije dag nemen. Ik doe wat ik kan op zondag.’ Toen was het stil. Maar je voelt dat de spanning blijft hangen.” Bianca merkt dat ze steeds meer op haar tenen loopt. “Ik ben bang dat we straks helemaal ruzie krijgen. En dat terwijl ik gewoon wil helpen, maar binnen mijn mogelijkheden. Moet ik mijn baan opzeggen? Dat is toch ook niet de bedoeling?”
Schuldgevoel en frustratie
Het dubbele gevoel maakt het zwaar. “Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders, maar ook boos. Boos dat ze dit niet eerder hebben geregeld. Boos dat mijn broer weinig doet, maar Lesley wel vindt dat ík tekortschiet. En boos dat ik het idee heb dat alles op mij afkomt, terwijl ik gewoon mijn best doe.”
Petra van Dorp -
Nee, natuurlijk ga je je baan niet opzeggen. Maar is het niet mogelijk om twee weken vrij te nemen en dan al die spullen er door heen jassen? Je kunt je vakantiedagen wel beter besteden, maar als het goed is, is dit maar éénmalig. En dan moet je broer ook vrij nemen – leuk dat hij ook fulltime werkt, maar jij doet tenminste nog wat en hij helemaal niets, als ik het zo begrijp. Verwijs je schoonzus maar naar je broer als ze weer met haar verwijten komt. Lekker makkelijk om van haar troon te oordelen terwijl haar man zelf geen reet uitvoert. Laat de boosheid jegens je ouders maar varen. Dat is allemaal negatieve energie. Huur een container, neem een paar dagen vrij (desnoods zorgverlof?) en even aanpakken. Dan hoeft het ook niet lang te duren en dan ben je ervan af.