Maud geniet met volle teugen van het leven. Nadat ze veertig werd, besloot ze alleen nog maar leuke dingen te doen. Soms betaalt ze daar de tol voor: katers blijven langer hangen, evenals de kilootjes. Maakt Maud niet uit, maar haar vriendinnen maken zich er wel druk over. En vinden er wat van en dat raakt haar toch!

“Weet je wat het is, nu ik een veertiger ben, maak ik me niet meer zo druk. Al helemaal niet van wat anderen zeggen en vinden. Iedereen vindt namelijk altijd wat en je doet het toch niet goed. Ik doe niks meer tegen mijn zin in en maak me niet meer druk over een kilootje meer of minder. Ook maak ik me niet meer zo druk over mijn gezondheid. Ik vind het lekker om af een toe een sigaretje te roken en moet er niet aan denken om dagelijks de gang naar de sportschool te maken om daar aan een killerbody te werken. Dat is leuk voor meiden van twintig, maar niet voor vrouwen van veertig.” Natuurlijk weet Maud ook wel dat elke dag leven alsof het je laatste is onbegonnen werk is, maar genieten doet ze meer dan ooit tevoren.

Patatje van de markt

In plaats van een uitgebalanceerd dieet geniet Maud met volle teugen op het terras van een wijntje en een bord goed gevuld met eten. “Ik ben mijn leven lang al een lekkerbek maar heb aanleg om wat zwaarder te worden. Daar vond en zei iedereen altijd wat van en dat trok ik me behoorlijk aan. Neemt niet weg dat het me weerhield om het er van te nemen. O man, een patatje van de markt, met een flinke klodder mayo of een lekker stuk vis: je mag me er voor wakker maken.”

Allemaal op de racefiets

De vijf andere vriendinnen van Maud leefden er net zoals Maud vrolijk op los. “Ja, dat deden ze ja. Maar dat is nu verleden tijd. Ik weet niet wat het is en snap ook niet zo goed waarom, maar allemaal hebben ze een racefiets gekocht en maken ze zo’n drie keer per week een flink tocht samen. In de kroeg komen ze nauwelijks omdat ze de volgende dag weer willen fietsen en trappen met een kater schijnt niet te kunnen.” Natuurlijk proberen de meiden Maud over te halen om ook een fiets te kopen en met hen op pad te gaan, maar Maud weigert. “Ik ben a-sportief en vind het doodeng om in een groepje te fietsen. Een valpartij heb je maar zo en dan ben ik uitgeschakeld. Ik vind dat geen prettige gedachten.”

Hou toch op met je quinoa

Een andere reden om niet te gaan fietsen, is Maud haar gewicht. Sinds ze besloten heeft te genieten, is ze flink wat kilo’s zwaarder dan een paar jaar terug. “Mensen maken weer opmerkingen over mijn gewicht en ik vind dat niet leuk. Ik zie zelf ook wel dat ik zwaarder ben en ik vind dat ook niet zo heel leuk, maar ja dat is de consequentie van het leven dat ik leid. Ik heb geen zin meer om alleen maar wortels en quinoa te eten en ’s avonds na het eten als een malle te sporten. Ik wil genieten van een mooie film en een goed glas wijn, lekker thuis op de bank. De prijs die ik daardoor betaal is dat ik geen maatje 40 meer heb, maar met moeite in 44 pas.”

Doe mij nog maar een bitterbal

Terwijl Maud aankomt, vallen haar vriendinnen alleen maar af. Ze denkt nog vaak aan vroeger toen de vriendinnenkliek lallend in de kroeg stond. “De bruine fruitschaal zoals we de snackjes uit de frituur noemden, ging vrolijk rond en voordat we naar huis gingen, fietsten we eerst nog even naar de shoarmatent voor een broodje.” Toen sommige moeder werden, ging het er iets minder uitbundig aan toe, maar de vriendinnen hielden allemaal van een borrel en vette hap. “Tegenwoordig staan mijn vriendinnen met een spaatje rood met een citroentje naast me aan de bar te gapen. Houden de klok in de gaten en als het tien uur is, zoeken ze hun jas. ‘Koop nou ook een fiets en ga met ons mee’ zeggen ze dan. Ik heb er geen zin in.”

Maud, je wordt te dik hoor

Laatst ging een van de vriendinnen het gesprek aan met Maud en vertelde haar dat ze echt moest uitkijken dat ze niet veel dikker zou worden. “Die opmerking raakte me. Want je verwacht niet van vriendinnen dat ze je zeggen dat je dik bent. Wat maakt die buik nou uit? Waar het om gaat is dat ik gezond ben en van het leven geniet.” Dat genieten gebeurt steeds vaker zonder haar vriendinnen want die zitten immers in veel te strakke pakjes zwetend op de fiets.

Ik mis mijn vriendinnen

“Ik val, als niet-fietser, buiten de groep. De meiden gaan steeds vaker zonder mij op pad. In het begin vroegen ze me nog voor de vorm mee, maar dat station zijn ze gepasseerd. Op social media zie ik de fitgirls voorbij fietsen en ja, dat steekt. Ik heb steeds minder met ze, we delen alleen ons verleden en dat was een stuk leuker dan het heden. Mij hoor je niet klagen, ik verveel me niet maar ik mis mijn vriendinnen.”

Hoe lost Maud dit op? Hoe kan ze contact houden met haar vriendinnen zonder dat ze in een veel te strak wielrenpakje op de fiets moet stappen? Hoe zou jij dat doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Monstera via Pexels

Victoria doet alsof ze veganistisch is: “Vlees en zuivel eten wordt onder collega’s niet geaccepteerd”

Drie jaar geleden solliciteerde de Amsterdamse Victoria (32) op haar droombaan. “Door het dolle heen was ik toen ik te horen kreeg dat ze mij hadden gekozen uit heel veel sollicitanten. Je gelooft het bijna niet, maar als vrouw met twee universitaire masters in the pocket was het voor mij verdomde lastig om een baan te vinden.” Met goede zin gaat Victoria dan ook van start. 

Niet geaccepteerd

“De eerste ochtend was het meteen geweldig! Ik had een klik met mijn collega’s, het inwerken ging voorspoedig en al het eerste uur werd ik uitgenodigd voor een borrel aan het einde van de week.” Maar als Victoria tijdens de lunch haar boterhammen met ham en kaas uit haar tas pakt, slaat de goede sfeer om. “Wij lunchen hier veganistisch” zegt een van haar nieuwe collega’s wanneer ze ziet dat Victoria zowel vlees als zuivel op haar boterham heeft. “Vlees, zuivel en andere dierlijke producten worden hier niet geaccepteerd”.

Lees verder