Toen Marieke van een middelgroot dorp naar Amsterdam-Oost verhuisde, had ze verwacht dat het leven in de grote stad wat anoniemer zou zijn. “In mijn dorp kende iedereen elkaar en werd je altijd gegroet. Hier groet niemand op straat. Dat vond ik eerst even wennen, maar ergens ook wel fijn. Je hebt meer je eigen leven.” De eerste weken voelde ze zich soms wat eenzaam. “Contact maken is hier niet zo makkelijk. Tot ik mijn buurvrouw Sjaan ontmoette. Ze stond opeens voor me toen ik een doos met spullen naar boven sjouwde. ‘Laat mij je helpen, meisje,’ zei ze. Vanaf dat moment raakten we aan de praat. Ze is een echte Amsterdamse, met zo’n open karakter en een vlotte babbel.” Sjaan vertelde al snel dat haar man in een verzorgingshuis zit en dat ze zich vaak alleen voelt. “Ik vond dat zo zielig. Daarom zei ik: kom gerust eens langs voor een kop koffie. Ik dacht dat het leuk zou zijn, voor ons allebei. Maar nu kom ik niet meer van haar af…”
Van gezellig naar te veel
In het begin was het ook gezellig. “We dronken koffie, ze vertelde verhalen over de buurt en ik voelde me daardoor sneller thuis. Maar langzaam veranderde het. Nu staat ze bijna elke ochtend voor mijn raam. Voor negen uur, hè! Ik zit dan vaak al achter mijn laptop, want ik werk vanuit huis. Dan zie ik haar staan, zwaaiend. Als ik niet open doe, blijft ze wachten tot ik de gordijnen open heb. Het voelt alsof ik geen keus heb.” Het koffiemomentje dat ooit leuk was, is nu een dagelijkse verplichting. “Ik heb er gewoon geen zin meer in. Het is niet dat ik haar haat of zo, maar het slurpt energie. Ze praat alleen maar over zichzelf. Over haar man in het verzorgingshuis, over hoe haar kinderen nooit langskomen, over de zorg die achteruitgaat. Als ik iets over mezelf vertel, gaat het gesprek meteen weer terug naar haar. Ik heb het gevoel dat ze geen enkele interesse heeft in mij.”
Schuldgevoel en frustratie
Toch doet Marieke de deur vaak gewoon open. “Omdat ik weet dat ze niemand heeft. En ik heb het haar zelf aangeboden, hè. Dan denk ik: ach, het is maar een half uurtje. Maar het knaagt aan me. Ik wil mijn ochtenden voor mezelf hebben. Ik wil rustig beginnen, niet meteen iemand over de vloer hebben die de hele tijd praat. Soms laat ik expres de gordijnen dicht, in de hoop dat ze denkt dat ik er niet ben. Maar vaak blijft ze gewoon staan. Dan voel ik me een gevangene in mijn eigen huis.” Een keer probeerde ze het voorzichtig. “Ik zei: ‘Sjaan, vandaag komt het niet zo goed uit, ik heb een meeting.’ Weet je wat ze zei? ‘Ach joh, ik blijf maar vijf minuutjes.’ Nou, dat werden er dertig. Ze pakt gewoon haar plek, of ik wil of niet. En dan zit ik daar weer, te luisteren, terwijl ik eigenlijk werk moet doen.”
Hoe nu verder?
Marieke twijfelt wat ze moet doen. “Ik kan het niet maken om de deur gewoon niet meer open te doen. Maar ik wil ook niet zo doorgaan. Dit vreet energie. Ik denk erover om grenzen te stellen. Misschien dat ik zeg dat we voortaan één keer per week koffie drinken. Maar ik ben bang dat ze dat heel erg vindt. Ze heeft echt niemand, en ik weet dat die momenten bij mij haar hoogtepunt van de dag zijn.” Ze praat erover met vriendinnen, maar die zeggen allemaal dat ze eerlijk moet zijn. “Dat klinkt makkelijk, maar hoe zeg je tegen een eenzame vrouw dat ze te veel is? Ik wil haar niet kwetsen. Tegelijkertijd wil ik ook niet mezelf kwijtraken. Mijn huis moet mijn plek zijn, niet een plek waar ik me verstopt voel.”
Afbeelding: Freepik
