Marieke (34) werkt al meer dan tien jaar als verpleegkundige in een verzorgingstehuis. Ze houdt van haar werk: de afwisseling, de gesprekken met bewoners, het gevoel dat ze echt iets betekent. Maar sinds ze moeder is van twee jonge kinderen, zijn de late diensten zwaarder dan vroeger. Toch twijfelt ze er geen moment aan om door te gaan in de zorg. “Het zit in me,” zegt ze altijd.
Meteen weer in bed
Wat wel veranderd is, is haar ochtendroutine. Als zij om half één ’s nachts haar dienst afsluit, thuiskomt, nog even moet afschakelen en pas rond half drie in slaap valt, is de wekker om zeven uur een brute onderbreking. Maar Marieke staat op, wast haar gezicht en zorgt dat de kinderen gegeten hebben en aangekleed zijn. Haar man Bas moet op tijd op kantoor zijn, dus het wegbrengen neemt Marieke voor haar rekening. Zodra ze de kinderen heeft afgezet, kruipt ze meteen weer in bed.
Praktisch en snel
Omdat ze na het wegbrengen toch weer onder de dekens duikt, kiest ze ervoor om in haar pyjama te blijven. Een warme jas eroverheen, Uggs eronder, haar in een knot: praktisch en snel. Bovendien weten de meeste ouders en leerkrachten dat ze nachtdiensten draait. “Iedereen begrijpt het,” zegt ze. “Ik kom niet in een doorschijnend pyjamashirt aanzetten. Het is gewoon een comfy broek en shirt, daar ziet niemand iets van.” Toch ziet haar man Bas het anders.
Doe iets fatsoenlijks aan, het straalt af op ons gezin
Op een ochtend, wanneer Marieke thuiskomt van het wegbrengen, staat Bas haar op te wachten met een frons. Hij had gehoord dat een vader op het plein had gelachen toen hij Marieke in pyjama zag vertrekken. Volgens Bas geeft dat een verkeerde indruk. “Hij zei: ‘Trek gewoon iets fatsoenlijks aan. Als de juf en meester je zo zien, straalt dat af op de kinderen. Laat zien dat we serieuze, hardwerkende mensen zijn en loop er niet bij als een bijstandstrekker die net haar bed uit rolt.’ Ik vond dat zo kwetsend,” vertelt Marieke. Marieke antwoordde geprikkeld: Ik bén net mijn bed uit komen rollen. En ik ga er zo weer in. Bovendien vindt ze dat Bas makkelijk praten heeft: hij moet om kwart voor acht de deur uit. Als híj de kinderen zou wegbrengen, zou Marieke langer kunnen slapen. Maar dat wil hij niet, want dan komt hij te laat op zijn werk.
Twijfel slaat toe
Niet veel later bespreekt Marieke haar frustratie tijdens een koffiedate met haar vriendin Anouk. Maar in plaats van steun krijgt ze een verrassend ander geluid te horen. “Nou,” zei Anouk voorzichtig, “Bas heeft misschien wel een punt. Het is een kleine moeite om even een spijkerbroek aan te trekken en je haar te kammen. Zoiets kan toch binnen twee minuten? Ik zou het zelf ook niet prettig vinden om zo naar school te gaan.” Die opmerking bleef hangen. Tot dan toe had Marieke haar pyjama-routine gezien als iets praktisch, als een slimme oplossing om haar werk en gezin te combineren. Maar nu vraagt ze zich af of ze het verkeerd inschat. Is het écht zo slordig? Geeft ze een verkeerd signaal af?
Waarom moet alles altijd perfect?
Marieke voelt zich verscheurd. Ze werkt keihard in een zwaar beroep, staat midden in de nacht mensen bij, draait overuren en heeft nauwelijks rust. Dat ze haar kinderen liefdevol naar school brengt — zelfs als ze amper vier uur geslapen heeft — zou toch genoeg moeten zijn? “Waarom moet alles altijd perfect zijn?” vraagt ze zich af. “Ik zorg goed voor mijn gezin. Dat is toch wat telt? Wat maakt het uit of ik een pyjamabroek draag onder mijn jas?” Toch blijft ze de kritische blik van Bas voelen. Ook de woorden van Anouk echoën door haar hoofd: het is een kleine moeite… Maar voor Marieke voelt het níet als een kleine moeite. Het is een dagtaak om steeds slaaptekort te hebben en toch door te gaan.
Is het echt belangrijk?
De situatie zorgt voor spanning tussen Marieke en Bas. Ze wil dat hij haar inspanningen ziet en waardeert, in plaats van te focussen op haar uiterlijk op het schoolplein. Bas denkt juist dat het om een stukje representatie gaat, niet om haar werk als verpleegkundige, maar om hoe ouders en kinderen het gezin zien. Marieke merkt dat ze behoefte heeft aan begrip. “Een beetje trots zou ook mogen,” denkt ze. “Ik zet me helemaal in om werk en gezin te combineren. Maar ik krijg nu het gevoel dat ik tekortschiet omdat ik niet eerst een modeshow loop voordat ik de kinderen afzet.”
Afbeelding: Freepik
