Maaike: “Ze nodigt zichzelf altijd uit voor het eten”

Ella is zeventien en woont drie straten verderop. Ze is een lieve meid, altijd vrolijk, en de kinderen van Maaike zijn dol op haar. “Ze speelt spelletjes met ze, helpt ze met hun huiswerk en kan goed met ze lachen,” vertelt Maaike. “Sinds een paar maanden komt ze elke donderdagmiddag oppassen. Omdat mijn kinderen al acht en tien zijn, hoeven er geen grote dingen gedaan te worden. Toch vind ik het fijn dat er iemand thuis is tot ik uit mijn werk kom.”

Handig en behulpzaam

Wat Maaike ook fijn vindt, is dat Ella niet alleen maar op de bank zit. “Ze vouwt de was, ruimt wat op en kookt ook nog eens voor ons. Dat laatste stelde ik zelf voor, want ik vind het heerlijk als ik na een lange werkdag thuis kan komen en er al een maaltijd klaarstaat.” Op papier klinkt het als een perfecte regeling. Maaike komt om zeven uur thuis, hoeft alleen nog maar aan te schuiven bij de kinderen, en kan daarna rustig met ze naar bed toe werken.

Mee-eten zonder te vragen

Toch zit er een keerzijde aan deze ideale situatie. “Vanaf het begin zette Ella ook een bord voor zichzelf neer. Ze kookt, dekt de tafel en zodra ik binnenkom, zit ze al met de kinderen klaar. Het is niet dat ze vraagt of ze mee mag eten, ze doet het gewoon. In het begin vond ik het wel gezellig, maar al snel merkte ik dat ik het jammer vond.” Maaike hecht namelijk veel waarde aan dat uurtje samen met haar kinderen. “De donderdag is voor ons echt een momentje. Even bijkletsen, verhalen horen over school. Maar met Ella erbij voelt het toch anders. Bovendien, als ik eerlijk ben, wil ik soms ook gewoon mijn eigen rommelige, ongezellige moeder-dingen doen, zonder toeschouwer erbij.”

Moeilijk gesprek

Maaike probeert het onderwerp voorzichtig aan te kaarten. “Ik heb haar een paar keer gezegd dat ze na het koken echt niet hoeft te blijven. Dat ik het fijn vind om dan even alleen met de kinderen te eten. Ook heb ik erbij gezegd dat het na zeven uur geen werkuren meer zijn, dus dat het niet de bedoeling is dat ze blijft om nog af te ruimen.” Maar Ella lijkt de hints niet te begrijpen. “De week erna zat ze er gewoon weer. Ze glimlacht lief, schept haar bord vol en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik voel me dan bezwaard om er iets van te zeggen terwijl ze al aan tafel zit. En zo blijft het zich herhalen.”

Schuldgevoel

Waarom Maaike het niet gewoon ronduit zegt? “Omdat ik haar niet wil kwetsen. Ze is pas zeventien, doet zo haar best en helpt ons enorm. Het voelt ondankbaar om tegen haar te zeggen dat ze niet meer mee mag eten. Tegelijkertijd schuurt het, want het is mijn huis, mijn gezin en mijn moment. Ik wil dit terug, maar zonder dat het een groot drama wordt.”

Onaangename spanning

Langzaam ontstaat er spanning rondom de donderdagavonden. “Ik merk dat ik op weg naar huis al zit te bedenken: zou ze weer aan tafel zitten? Ik wil geen strijd of ongemakkelijke sfeer, maar ik weet dat ik binnenkort iets moet zeggen. Als het zo doorgaat, ga ik me alleen maar meer ergeren.” Ook haar man merkt dat Maaike zich er druk om maakt. “Hij zegt: ‘Zeg het gewoon duidelijk. Ze kan het best hebben.’ Maar ik ben bang dat ze dan beledigd raakt en misschien zelfs stopt met oppassen. En goede oppas is niet makkelijk te vinden.”

Tijd voor duidelijkheid

Maaike beseft dat hints geven niet werkt. “Misschien moet ik het de volgende keer al eerder op de middag zeggen: ‘Bedankt voor het koken, maar daarna kun je lekker naar huis, want ik wil even alleen met de kinderen zijn.’ Duidelijk, maar vriendelijk.” Ze twijfelt nog steeds. “Misschien overdrijf ik en moet ik het gewoon accepteren. Aan de andere kant: het is mijn huis en ik mag aangeven wat ik wil. Toch?”

Afbeelding: Freepik