Iedere ochtend staat Lotta (34) met haar zesjarige zoon op het schoolplein. Terwijl ze geniet van dat korte moment voor school, is er altijd die ene moeder die vindt dat ze overal iets van moet zeggen. “Het begon met kleine opmerkingen, maar inmiddels geeft ze ongevraagd advies alsof ze een opvoedgoeroe is,” vertelt Lotta.
Bemoeit zich met alles
Lotta probeert een relaxte moeder te zijn. Ze werkt parttime, zodat ze genoeg tijd voor haar kinderen heeft, en vindt het belangrijk dat haar zoon zichzelf kan zijn. “Ik ben niet streng, maar ook niet extreem losjes,” legt ze uit. “Toch vindt zij – ik noem haar voor het gemak Marleen – overal wat van.” Het begon onschuldig. Marleen merkte op dat Lotta’s zoon nog met zijn duim in de mond liep. “Ze zei: ‘O, nog niet afgeleerd? Daar moet je echt wat mee, hoor, anders blijft hij dat doen tot z’n tienerjaren.’ Ik lachte het weg, maar vond het eerlijk gezegd al vervelend.” Maar het bleef niet bij één keer.
Van opmerkingen naar adviezen
Na een paar dagen ging het over eten. “Ze zag dat mijn zoon een boterham met chocopasta had en zei: ‘Weet je dat suiker echt slecht is voor de concentratie? Ik geef mijn kinderen altijd havermout met chiazaad.’ Toen dacht ik: serieus? We staan hier op het schoolplein, niet op een gezondheidsseminar.” Lotta probeerde er niet op te reageren. “Ik ben geen moeder die zich snel aangevallen voelt, maar na de zoveelste keer begon het me echt te irriteren. Ze zei zelfs dat ik strenger moest zijn toen mijn zoon even in een boom klom. ‘Hij moet leren luisteren, anders heb je straks een puber die niet te houden is.’ Wie zegt zoiets tegen iemand die je amper kent?”
Waarom doen mensen dit?
Volgens Lotta is het typisch schoolplein-gedrag: moeders die elkaar observeren en vergelijken. “Misschien voelt zij zich beter door advies te geven, of wil ze laten zien hoe goed zij het doet. Maar ik heb niet om advies gevraagd. Ik heb mijn eigen manier van opvoeden en dat gaat prima.” Psychologen zeggen dat ongevraagd advies vaak meer zegt over degene die het geeft dan over degene die het ontvangt. Het is soms een manier om controle te voelen of onzekerheid te maskeren. “Misschien heeft zij thuis een kind dat niet luistert en probeert ze bij mij de expert uit te hangen,” denkt Lotta.
Het kookpunt
Het moment dat Lotta er echt klaar mee was, kwam toen haar zoon na school een driftbui kreeg. “Hij was moe en wilde niet mee. Marleen kwam naast me staan en zei: ‘Je moet hem nu stevig aanpakken, anders laat hij over je heen lopen.’ Ik was sprakeloos. Alsof ik geen idee heb hoe ik mijn eigen kind moet opvoeden.” Lotta beet op haar tong en liep weg. “Maar vanbinnen kookte ik. Wie geeft iemand het recht om zich zo met een ander te bemoeien?”
Hoe ga je hiermee om?
Lotta heeft haar eigen strategie bedacht. “Ik ga niet in discussie. Als ze weer met advies komt, zeg ik gewoon: ‘Bedankt voor je tip, ik denk erover na.’ En dan loop ik weg. Daarmee geef ik een grens aan zonder ruzie te maken.” Ze denkt er zelfs over om het gesprek een keer aan te gaan. “Misschien weet ze niet hoe irritant het is. Als het niet verandert, ga ik het zeggen. Ik wil niet elke ochtend met tegenzin naar school.”
Herkenbaar?
Veel ouders kennen dit probleem: ongevraagd advies van vreemden of zelfs van vrienden en familie. Soms is het goed bedoeld, maar vaak voelt het alsof iemand kritiek geeft. Het helpt om te bedenken dat jij degene bent die jouw kind het beste kent. Jouw keuzes zijn gebaseerd op liefde en kennis van je eigen situatie – iets wat een buitenstaander nooit volledig begrijpt. Lotta hoopt vooral dat ze het niet persoonlijk hoeft te maken. “Ik wil geen gedoe op het schoolplein. Maar ik wil ook niet elke keer een preek krijgen. Opvoeden is al moeilijk genoeg zonder dat iemand je het gevoel geeft dat je het niet goed doet.”
Afbeelding: Freepik
