Liselotte vindt het moeilijk om een balans te vinden tussen haar eigen grenzen en de wensen van haar man. Normaal gesproken is zij heel sociaal en houdt ze van familiebezoekjes, maar haar schoonfamilie heeft de laatste tijd iets veranderd in haar gevoel. “Ze zijn op zich niet onaardig, maar het is constant gezeur, kritiek en bemoeienis. Echt alles wat ik doe, lijkt verkeerd te zijn,” zegt ze.
Te veel visite
Haar man, Tom, daarentegen vindt het geen enkel probleem. “Hij wil ze elke week zien. Vrijdagavond borrelen, zaterdag lunchen en soms ook nog een spontaan bezoekje op zondag. Het is alsof hij bang is dat hij iets mist,” vertelt Liselotte. “En ik? Ik voel me uitgeput voordat het weekend begonnen is. Ik word er gewoon somber van.” Liselotte probeerde het eerst nog te verdragen. “Ik dacht: het hoort erbij, we zijn een familie. Misschien moet ik me erover heen zetten. Maar hoe langer het duurt, hoe zwaarder het voelt. Ze komen altijd met een oordeel over ons huis, over ons leven, over hoe we ons kind opvoeden… Ik kan het gewoon niet meer aan.”
Het gevoel van machteloosheid
Het ergste vindt Liselotte dat Tom haar niet helemaal begrijpt. “Ik zeg het eerlijk: ik heb tijd voor mezelf nodig, voor rust. Maar hij zegt dan: ‘Je overdrijft, het is maar familie.’ Maar het is niet zomaar familie voor mij. Het voelt alsof ik geen plek heb waar ik kan ontspannen. Ik wil gewoon thuis zijn zonder continu in een rol van perfect gastvrouw te zitten.” Elke keer als er een bezoek gepland staat, begint het stressniveau bij Liselotte te stijgen. “Ik merk dat ik al de avond ervoor spanning voel in mijn lijf. Mijn maag doet pijn, mijn hoofd bonkt, en ik kan nauwelijks ontspannen. En dan zegt hij dat ik te emotioneel reageer. Dat doet pijn, want het is echt hoe ik me voel.”
De confrontatie
Uiteindelijk besloot Liselotte dat het zo niet langer kon. “Ik moest het hem vertellen, voor mijn eigen rust. Ik zei: ‘Tom, ik kan dit niet meer. Ik kan ze niet wekelijks zien. Het put me uit en ik word er ongelukkig van.’” Zijn eerste reactie was verbaasd. “Hij begreep het niet meteen. Hij zei dat familie belangrijk is en dat ik toch echt wat harder moest zijn in mijn grenzen.” Het gesprek liep hoog op. Liselotte voelde zich gefrustreerd en machteloos. “Het voelde alsof hij mijn gevoelens niet serieus nam. Ik probeer toch alleen maar duidelijk te maken wat ik nodig heb? Waarom is dat zo moeilijk te begrijpen?”
Een compromis zoeken
Na een paar rustige dagen probeerden ze samen een compromis te vinden. “We hebben afgesproken dat we elkaar afwisselen. De ene week zien we zijn familie, de andere week hebben we ons eigen weekend. Dat voelt een stuk beter. Ik hoef niet meer voortdurend op de rem te staan, en hij ziet zijn ouders nog steeds regelmatig.” Toch blijft het lastig. “Het gevoel van irritatie en stress blijft hangen. Het is niet iets wat ineens weggaat. Elke keer als er een bezoek gepland wordt, voel ik een lichte paniek opkomen. Maar ik merk ook dat het helpt om erover te praten, en om mijn grenzen duidelijk te stellen.”
Waarom het zo moeilijk is
Liselotte begrijpt dat het voor Tom moeilijk is om dit te accepteren. “Voor hem is familie alles. Hij begrijpt niet dat je soms ruimte nodig hebt om op te laden. Hij ziet niet dat ik door deze bezoeken mijn energie volledig opmaak, en dat het daardoor moeilijk wordt om van de momenten met hem te genieten.” Ze probeert zichzelf gerust te houden. “Het is niet dat ik zijn ouders haat of dat ik hen iets kwalijk neem. Het gaat puur om mijn eigen welzijn. Ik moet leren dat mijn gevoelens ook meetellen, dat het oké is om nee te zeggen, ook als het om familie gaat.”
Een belangrijke les
Uiteindelijk ziet Liselotte het als een leerproces. “Ik leer dat het oké is om mijn eigen grenzen te stellen. Dat ik niet altijd mee hoef te gaan in wat anderen belangrijk vinden. Dat het niet egoïstisch is om voor jezelf te kiezen, ook niet als het gaat om je partner of zijn familie.” Ze hoopt dat ze in de toekomst een betere balans kan vinden. “We moeten allebei wat water bij de wijn doen. Hij moet leren dat minder ook genoeg is, en ik moet leren dat ik me niet schuldig hoef te voelen over mijn grenzen. Het is een proces, maar ik voel me al veel sterker nu ik het bespreekbaar heb gemaakt.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Ik mis volledig JOUW familie in het verhaal. Het ene weekend zijn familie, het andere weekend rust, dan weer het volgende weekend zijn familie… is er helemaal niemand meer van jouw familie in je leven? Zou je man ook zo enthousiast zijn als de rollen omgedraaid waren en hij telkens bij zijn schoonfamilie moest zitten? En waarom moeten al die bezoekjes bij jullie thuis afspelen, en waarom moet jij dan de perfecte gastvrouw uithangen? Als ze toch overal commentaar op hebben en je kunt niets goed doen, dan pleur je gewoon een pot knakworsten op tafel en laat het ze maar lekker uitzoeken. Heb je geen eigen leven? Ga de deur uit met vrienden en vriendinnen. Je hoeft niet aan je man vast te klitten.