Mijn ontmoeting met een oude klasgenote bracht me op het spoor van de Franse schrijfster Katherine Pancol. Mijn kennis van de Franse literatuur is enigszins beperkt tot Albert Camus, Simone de Beauvoir en Francoise Sagan, uit mijn middelbare schooltijd en Benoîte Groult in mijn volwassen levensjaren. Ik was dan ook erg blij met haar tip, zeker omdat deze schrijfster al vele titels op haar naam heeft staan.
Met de roman “De gele ogen van de Krokodillen” van Katherine Pancol heb ik kennis gemaakt met een fantastische schrijfster. Bij het lezen van de laatste paar bladzijdes stroomden de tranen over mijn wangen. Een reden voor mij om dit boek in de etalage te zetten en jullie kennis te laten maken met deze unieke roman. Het is al in 2011 in een Nederlandse vertaling verschenen, maar ik denk dat het te weinig bekend is bij het grote publiek en dat vind ik een gemiste kans.
Veel thema’s waarmee mensen in hun leven te maken kunnen krijgen, komen voorbij: liefde, bedrog, onzekerheid, leugens, geld, macht, eigenbelang, angst, rijkdom, armoede, twijfel, machteloosheid, vriendschap, geheimen. Daarnaast heeft elk in dit boek opgevoerd personage herkenbare eigenschappen, waardoor je sympathie of afkeer voor hem of haar voelt.
Het boek draait voor een belangrijk deel om Joséphine, een vrouw van rond de veertig, die door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in haar leven, langzaam ontwaakt en meer en meer uit haar schulp kruipt om op den duur met meer zelfvertrouwen de wereld tegemoet te treden. Het vertrek van haar echtgenoot en vader van haar twee dochters, betekent dat ze nu zelf moet zorgen voor brood op de plank. Haar liefde voor de 12e eeuw blijkt haar uiteindelijk meer op te leveren dan haar omgeving haar misprijzend doet geloven. Haar oudste dochter, Hortense, kijkt neer op haar moeder, ze vindt haar een zielige vrouw, die slecht voor zichzelf zorgt en niet in staat is voor zichzelf op te komen. Ook verwijt Hortense haar dat ze geen moeite heeft gedaan om haar werkloze vader te stimuleren weer een goede baan te vinden en bij het gezin te houden. Het botst regelmatig tussen deze twee, waarbij Joséphine steeds het onderspit delft.
De zus van Joséphine is in alles het tegengestelde van haar. Iris is een zeer mooie vrouw, getrouwd met een rijke, succesvolle advocaat en moeder van een zoon. Ze woont in een zeer luxueus appartement in hartje Parijs. Ze werkt niet, geeft enorm veel geld uit aan uiterlijk schijn en leidt een ledig bestaan. De relatie van de zussen is ongelijkwaardig, daar waar Iris van alles te veel heeft, zoals zelfvertrouwen en rijkdom, geldt voor Joséphine dat ze gebukt gaat onder een minderwaardigheidscomplex, dat tot uitdrukking komt in haar nederige en onderdanige houding.
Ik wil het plot graag onbesproken laten, omdat hierin het geheim schuilt van de ontwikkeling van de verschillende personages en dit ook de relatie van de beide zussen krachtig in beeld brengt.
Katherine Pancol heeft een scherp observatievermogen en gebruikt personen en gebeurtenissen als basismateriaal voor haar romans. Ze weet de personages tot leven te wekken op een manier die getuigt van veel mensenkennis. Situaties en omgeving beschrijft ze levensecht, haar kennis over krokodillen en de wijze waarop deze roofdieren leven is gebaseerd op artikelen die ze er over las.
Deze roman is de eerste van een trilogie. Ik moet me inhouden niet meteen door te gaan met lezen, ik vrees dat er dan van al mijn andere activiteiten niks meer terecht komt.
Ik kan dit boek van harte aanbevelen, het leest gemakkelijk weg en mij heeft het vanaf bladzijde een geboeid. Ik wens dit leesplezier aan alle lezers toe.
Katherine Pancol
Ze is in 1954 geboren in Marokko. Als ze vijf jaar is keren haar ouders terug naar Frankrijk. Ze heeft Moderne Letterkunde gestudeerd, werd lerares Frans en Latijn en werkte ook enige tijd als journaliste.
In 1979 verscheen haar eerste roman, Moi d’abord, een succes dat haar de mogelijkheid biedt om naar New York te verhuizen en schrijflessen te volgen aan de Columbia-universiteit. Haar tweede roman, La Barbare, verschijnt in 1981. Vanaf dan is ze fulltime schrijfster.
In 2006 wordt haar roman De gele ogen van de krokodillen een daverend succes. Ook de twee andere boeken van de serie, De trage wals van de schildpadden en De eekhoorns huilen op maandag, stellen niet teleur. De romans werden in 25 talen vertaald, waaronder Engels, Spaans, Duits en Chinees.
Trilogie:
De gele ogen van de krokodillen, 2011
De trage wals van de schildpadden, 2012
De eekhoorns huilen op maandag, 2012
Lisanne Teeuwen (55), moeder van twee volwassen dochters, leerkracht Taalklas op een basisschool, (inval)leerkracht basisonderwijs en daarnaast nog steeds op zoek naar die ene uitdagende, bij haar talenten passende baan. Een veelheid van passies en hobby’s maken dat ze zich geen seconde verveelt. Op sportief gebied: wandelen, fietsen en roeien. Creatief: kleding maken. Cultureel: museumbezoek en kunstgeschiedenis. Ontspanning: veel lezen, schrijven, muziek en puzzelen. Een boogschutter ten voeten uit.
