Jarenlang woonden Liona en haar man Herman in het centrum van Amsterdam. Toen ze hun woning goed konden verkopen, deden ze dat en verhuisden naar een wat rustiger buurt aan de rand van de hoofdstad. Gedaan was het met de rust toen ze nieuwe buren kregen. ‘De trampoline van de buren drijft me tot waanzin’.

Onafscheidelijk setje

Ze leerden elkaar kennen op de studentenvereniging en vanaf het moment dat ze elkaar zagen was het dikke mik tussen Liona en Herman. “We werden onafscheidelijk en vrienden dachten dat we het niet samen zouden redden omdat we toch nog betrekkelijk jong waren, maar ze hadden het mis. Herman en ik zijn definitief. We hebben het nog steeds super leuk met elkaar en zijn elkaars beste maatjes.” In Amsterdam blijven wonen was na het afstuderen een logische stap.

Het was er wel heel druk

De studentenwoning werd omgeruild voor een fraai grachtenpandje. “Genoten hebben we van de reuring die een stad met zich meebrengt. De kroegjes, toeristen, terrasjes, musea en bioscopen, heerlijk vonden we het. Maar we merkten ook dat we steeds minder goed tegen de drukte konden. Het verkeer in het centrum is een drama, dronken toeristen waterden tegen onze trap en de stad vervuilt enorm. Toen we een fantastisch bod kregen, aarzelden we geen moment en pakten de verhuisdozen in.”

Heerlijk een rustige wijk

Een mooie woning in een rustige buurt werd hun volgende adres. “Het is aan het randje van Amsterdam, we worden omringd door groen en voelen ons er fijn. In de wijk waarin we wonen, zijn vooral wat oudere stellen. In elk geval niet heel veel kinderen en dat vinden we fijn. Heeft er vooral mee te maken dat Herman en ik onze kinderwens hebben moeten laten varen. Ik was graag moeder geworden, maar het is me niet gegund. Niet dat we daardoor geen kinderen om ons heen kunnen hebben, maar we zoeken het ook niet echt op zeg maar. We hoeven er niet de hele dag mee te worden geconfronteerd.”

Brommers, meisjes, feestjes

Als na een jaar de buren verhuizen, koopt een jong gezin het huis. “Herman zag ze voor het eerst: een stel met drie kinderen. Jongens. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde: het is gedaan met de rust. Op den duur brommers, meisjes, feestjes, noem maar op.” De brommers, meisjes en feestjes zijn voor latere zorg, nu is de trampoline die de buren in de tuin hebben geplaatst een grote bron van ergernis. “De vorige buren hadden een prachtige tuin met de meest exotische bloemen en planten. Het was een genot. Al vrij snel rooide de nieuwe buurvrouw de tuin en lag de buurman een weekend lang op zijn knieën te straten en een bouwde de trampoline in.”

Hee buurman hoe is het?!

Liona en Herman vinden het fijn om al vroeg in het jaar lekker buiten te zitten, desnoods met een fleecevest aan. Althans: dat vonden ze fijn. “Inmiddels zitten we ons met ons fleecevest aan te verbijten. Want sinds de komst van de nieuwe buren is ontspannen in de tuin zitten er niet meer bij. Het lijkt wel of de buurvrouw haar jongens continu naar buiten bonjourt zodat ze even rust heeft. Die gasten springen als wildebrassen op de trampoline. Gek worden we van het gepiep en gekraak van die veren. Toink, toink, toink. En dat uren lang.” Nóg erger vindt Liona het geloer van die jongens als ze met hun hoofd boven de schutting uitkomen. “Laatst sprong die oudste en schreeuwde naar Herman: ‘hee buurman hoe is het?!’ Echt zo ongepast.”

Kan die trampoline weg?

En als de buurjongens niet staan te jumpen dan rossen ze op fietsjes in de tuin en maken ruzie met elkaar. “Herman en ik vrezen dat dit de komende tijd niet anders gaat worden en we vinden dat we er wat van moeten zeggen. De buren zijn vriendelijk, daar ligt het niet aan, maar ik zie ook een beetje op tegen dat gesprek. Natuurlijk snap ik dat kinderen lekker moeten kunnen spelen maar het valt ons nu rauw op ons dak juist omdat we hebben gekozen voor een rustige buurt. Ik besprak het met een goede vriendin en zij vond dat ik best kon vragen of de buren de trampoline uit de tuin willen halen. Ik weet het niet, ik twijfel. Maar zoals het nu gaat, kan het niet doorgaan. Dan krijgen we een enorme burenruzie en dat wil ik zien te voorkomen.”

Wat vind jij? Kun je je buren vragen om bijvoorbeeld een trampoline uit de tuin te halen omdat jij er last van hebt? Zo gek is dat toch niet? Of wel? Hoe zou jij met deze situatie omgaan? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door ArtHouse Studio via Pexels

Jane: ‘Mijn moeder is steeds opdringerig naar mijn  vriendinnen en ik vind dat lastig’

Vriendinnen zijn alles voor Jane. Ze heeft er in de loop van haar leven heel wat om zich heen verzameld en daar is ze blij mee. Sinds haar vader er niet meer is, krijgt Jane het gevoel dat haar moeder haar vriendinnen opeist. “Ik vind dat niet prettig, het zijn mijn vriendinnen. Mijn moeder moet troost zoeken bij haar eigen vriendinnen. Ik begin mij steeds meer aan haar te storen …. VERDER LEZEN”