Kiki (32) werkt als data-analist bij een groot bedrijf en houdt van haar werk, maar het is niet altijd makkelijk. “Ik vind het fantastisch om met data te werken, maar soms lijkt het alsof niemand ziet wat ik echt doe.” Ze is gedreven, ambitieus en hoopt door te groeien. Toch voelt ze zich vaak over het hoofd gezien. Al jaren werkt ze samen met Neil, haar collega, die een totaal ander type is. “Neil doet minder zijn best, maar hij laat zich heel graag horen. Hij is de man van het moment in de vergaderingen, terwijl ik vooral achter de schermen bezig ben.” Het wringt dat hij makkelijk de credits binnenhaalt voor projecten waar zij veel tijd en energie in steekt.
Laat mijn werk voor zich spreken
Kiki vertelt dat Neil graag grootspraak houdt. “Hij komt binnen met een grote mond, vertelt hoe hij alles regelt, terwijl ik weet dat het juist mijn analyses zijn die het werk echt vooruitbrengen.” In stilte werkt zij zich vaak in het zweet, terwijl hij de eer opeist. Het voelt oneerlijk. Door haar introverte aard is Kiki terughoudend. “Ik ben niet iemand die snel het woord neemt. Ik ben liever bescheiden en laat mijn werk voor zich spreken. Maar hier werkt dat niet. Als ik niet opsta en mijn punt maak, dan hoor ik er gewoon niet bij.” Dat maakt haar onzeker.
Bijdrage cruciaal
Ze merkt dat haar stille aanpak niet op waarde wordt geschat. “Soms vraag ik me af of ik ooit erkenning zal krijgen. Neil steelt steeds de show, en ik blijf aan de kant staan.” Dat knaagt, vooral omdat ze weet dat haar bijdrage cruciaal is geweest.
Kleine stapjes
Kiki probeerde een keer met Neil te praten over haar frustraties, maar dat liep niet zoals gehoopt. “Hij zei koel: ‘Zo werkt het hier, je moet jezelf verkopen.’ Alsof het mijn eigen schuld is dat ik niet zo hard kan zijn.” Die woorden deden pijn. Toch wil ze niet veranderen wie ze is. “Ik ben wie ik ben. Ik wil niet iemand anders worden om gezien te worden. Maar ik besef ook dat ik iets moet doen om mezelf te laten horen, dus probeer ik kleine stapjes te zetten.” Dat is spannend voor haar, maar ze weet dat het nodig is.
Niet bang zijn
Sinds kort probeert Kiki zich vaker te mengen in de discussies. “Ik zeg nu vaker wat ik denk, ook al vind ik het spannend. Soms word ik genegeerd, maar soms krijg ik ook waardering.” Het geeft haar een beetje vertrouwen, al is het een moeizaam proces. Met haar leidinggevende sprak ze open over haar zorgen. “Hij zei dat ik echt talent heb en dat ik niet bang moet zijn om op te vallen. Dat gaf me moed om door te zetten, maar het blijft moeilijk om uit mijn comfortzone te stappen.” Ze hoopt dat haar inzet op termijn wordt gezien.
Heb het verdiend
Kiki weet dat het systeem soms bevoordeelt wie het hardst roept. “Dat is frustrerend. Het voelt alsof goede resultaten niet genoeg zijn, dat je jezelf moet verkopen om te slagen.” Toch blijft ze geloven in zichzelf. Ondanks alles blijft Kiki positief. “Ik ben niet de luidste, maar ik ben wel iemand die dingen doet en voor elkaar krijgt. Daar wil ik voor staan, ook al is dat soms een eenzame weg.” Ze hoopt dat er straks een moment komt waarop ze kan zeggen: ‘Ik heb het verdiend.’
Afbeelding: Unsplash+
Sanderien van Mul -
Volg een assertiviteitstraining, zeg. Je bent 32 en je stelt je op als een onzekere nuf van zestien. Je hebt toch al wat werk- en levenservaring op die leeftijd, je leert toch je pappenheimers kennen? Je werk voor je laten spreken is leuk, maar een brutaal mens heeft de halve wereld. Dat is zo’n beetje de eerste les die je in het leven leert. Je hoeft geen brullende leeuw te worden maar je kunt wél voor je zelf op (leren) komen.