Sinds Kaat weer is gaan werken na haar zwangerschapsverlof, brengt ze haar zoontje Sef iedere ochtend naar de kinderopvang. “Hij is bijna drie en ging drie dagen per week. Mijn man en ik werken allebei en het leek ons goed voor Sef om met andere kindjes te spelen. In het begin was het even wennen, maar hij leek het al snel leuk te vinden. We kregen altijd positieve verhalen van de pedagogisch medewerkers. Totdat het ineens misging.”
Een fijne start
Kaat en haar man Tim hadden bewust voor een kleine kinderopvang gekozen. “Het was een gezellige locatie, midden in het groen. Er werkten lieve meiden en het voelde er huiselijk. Sef vond vooral de dierenhoek geweldig. Hij vertelde thuis altijd enthousiast over de kippen, de zandbak en het poppenhoekje. Ik was blij dat we deze plek hadden gekozen. Hij ontwikkelde zich goed en leek zich veilig te voelen.”
Langzaam veranderde er iets
Na een paar maanden merkte Kaat dat de overdrachten wat korter werden. “Waar ik eerst altijd een praatje kreeg over zijn dag, kreeg ik op een gegeven moment alleen nog een ‘het ging wel’. Toen ik vroeg of er iets was, kreeg ik vage antwoorden. Sef leek ook vaker verdrietig bij het ophalen. Eerst dacht ik dat het gewoon een fase was, maar ik voelde dat er iets speelde.”
Het gesprek
Toen Kaat op een dinsdagochtend Sef bracht, werd ze gevraagd om even te blijven. “De locatiemanager en een pedagogisch medewerker zaten klaar in een aparte ruimte. Mijn hart sloeg over. Ze begonnen het gesprek heel netjes, maar de boodschap was keihard: ze vonden het gedrag van Sef te moeilijk en gaven aan dat ze niet het idee hadden dat hij op zijn plek was bij hen.”
Gedrag dat te veel vroeg
Volgens de opvang vertoonde Sef ‘ontwijkend gedrag’, ‘druk gedrag’ en was hij moeilijk te sturen in de groep. “Hij zou andere kinderen weleens omver duwen of speelgoed afpakken. Ik schrok daar enorm van, want dat was thuis niet herkenbaar. Natuurlijk heeft hij peuterbuien, maar dat heeft elk kind. Ik vroeg wat ze eraan hadden gedaan en of ze met ons hadden willen overleggen. Maar blijkbaar hadden ze dit intern al weken geleden besproken.”
Zo tekortgeschoten
De opvang gaf aan dat ze de indruk hadden dat Sef baat zou hebben bij een gespecialiseerde opvang of begeleiding. “Ze konden de zorg die hij nodig had niet bieden, zeiden ze. Het voelde alsof ze gewoon van hem af wilden. Ik voelde me als moeder zó tekortgeschoten. Alsof ik iets verkeerd had gedaan. En ik vond het vooral vreselijk voor Sef. Hij had zich net gehecht aan de leidsters en moest nu ineens weg.”
Geen overgangstijd
Het meest pijnlijke vond Kaat dat er geen echte overgangsperiode mogelijk was. “We mochten die maand nog komen, maar daarna was het klaar. We hebben Sef twee dagen na het gesprek opgehaald en afscheid genomen. Ik wilde niet dat hij nog langer op een plek was waar ze hem liever niet zagen. Hij snapte natuurlijk niet waarom hij niet meer mocht gaan. Dat brak mijn hart.”
We probeerden het aan te vechten
Uit boosheid en onbegrip nam Kaat contact op met het ouderloket en een jurist, in de hoop het besluit terug te kunnen draaien. “Maar juridisch stonden we nergens. Een kinderopvang is geen onderwijsinstelling, dus ze hebben geen zorgplicht zoals een school dat wel heeft. Ze mogen zelf bepalen met welke ouders ze een overeenkomst aangaan, en dus ook besluiten een contract te beëindigen als het volgens hen niet werkt. Dat voelt ontzettend machteloos, maar het is wel hoe het wettelijk geregeld is in Nederland.”
Zoektocht naar een nieuwe plek
Na het afscheid begon een stressvolle periode. “Het was lastig om een opvangplek te vinden die snel ruimte had, laat staan een die ervaring had met ‘drukke’ kinderen. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een iets grotere opvang met meer structuur. Bij de kennismaking met Kaat, haar partner en Sef waren ze heel open en ontspannen over gedrag. Ze gaven aan dat peuters nu eenmaal moeten leren omgaan met elkaar. En ja, dat dat soms met duwen gaat. Ze zagen geen probleem of problematisch gedrag.”
Meer begrip en betere aanpak
In de nieuwe opvang gaat het stukken beter met Sef. “Hij voelt zich er thuis en krijgt de ruimte om te bewegen en zich te uiten. Ze begeleiden hem op een warme en duidelijke manier. Zo gaan ze vaker naar buiten, spelen ze uitdagendere spelletjes en gaan ze één op één met Sef zitten als hij een driftbui krijgt. Ik voel me er ook gehoord als moeder. Ze houden me goed op de hoogte en bespreken dingen meteen. Dat geeft vertrouwen.”
Achteraf boos en verdrietig
Als Kaat nu terugdenkt aan de eerste opvang, voelt ze vooral boosheid. “Ik snap dat niet elke opvang alles aan kan, maar ik had zo gehoopt dat ze eerder met ons in gesprek waren gegaan. Dan hadden we samen kunnen kijken wat nodig was. Nu voelde het als een plotselinge afwijzing. Alsof mijn kind niet goed genoeg was. Terwijl hij gewoon een peuter is met een sterke wil en veel energie.”
Geen enkel kind verdient dit
Kaat deelt dit verhaal omdat ze wil dat andere ouders weten dat dit kan gebeuren. “En dat het niet per se aan jou of je kind ligt. Soms is een plek gewoon niet passend. Maar dat betekent niet dat je kind ‘lastig’ is. Elk kind verdient een plek waar het zich welkom voelt. En ouders verdienen open communicatie. Ik ben blij dat we nu zo’n plek hebben gevonden.”
Afbeelding: Freepik
sija van Baalen -
Lieve mama
Het ligt niet aan jou of je zoontje.Een normale kinderopvang hoort met eerst met de ouders het gedrag te bespreken samen met de gedragsdeskundigen en kom je er niet uit of lukt het het nog niet dan kunnen ze het idd intern bespreken en zo’n beslissing nemen maar zeker niet hoe het nu is gegaan.
Ik zou op hun website een negatieve revieuw plaatsen.
Super fijn dat je een goede opvang hebt gevonden.