“Je zou het toch in de zomer aan hem vertellen? Waarom heb je dat dan niet gedaan?”, vraagt mijn oudste mij. Ik sta met mijn hoofd in de wasmachinetrommel en ben op zoek naar een sok. Waar heeft die brave borst het over? Ongeduldig tikt mijn oudste op mijn rug. Ik stoot hard mijn hoofd aan de rand van de wasmachine.
“Ik heb het over Sinterklaas”, fronst mijn oudste zijn wenkbrauwen. Ach ja, Sinterklaas. Vorig jaar, zo net na 5 december, besloot ik om mijn jongste uit zijn geloof te halen. En ik had van juf Julia gehoord, dat het pedagogisch zeer verantwoord is dat in de zomer te doen. Omdat kinderen dan niet met die poppelegein bezig zijn. Natuurlijk dacht ik daar niet aan toen ik op het strand lag en koele drankjes dronk. Toen dacht ik niet: ‘nou, laat ik mijn kleinste eens vertellen dat ik die rare briefjes in zijn schoen deed, dat ik degene was die de wortel op at en dat ik de cadeautjes in zijn schoen stopte’. Nee. Dat dacht ik niet.
Nu is het half november en word ik terecht gewezen door mijn oudste. Voor ik het weet sta ik een negenjarige omstandig uit te leggen dat ik het ben vergeten. “Nou ja”, haalt ie zijn schouders op, “dan vieren weg gewoon dit jaar nog Sinterklaas. Ik zeg niets.” Kind naar mijn hart.
En eigenlijk is het wel leuk. Ik heb een bondje gesloten met mijn oudste. Hij speelt het spel voortreffelijk. Ligt in een deuk als ze hun schoen naar opa en oma brengen, omdat Sinterklaas ook daar komt. “Oma helemaal in de stress, want ze was cadeautjes aan het inpakken dus de hele tafel lag vol”, giert mijn oudste. Driftig zwaaiend met haar armen dreef ze haar kleinzonen richting keuken. Op de terugweg had mijn kleinste gezegd: “Oma stopt cadeautjes in onze schoen.” Mijn oudste ging het gesprek aan. “Denk jij dat Sinterklaas nep is?”, had hij zijn broertje gevraagd. Nee natuurlijk niet. Ja, die bij oma wel, maar die thuis cadeautjes brengt niet. Drie weken lang zingen we op zaterdagavond onze longen uit ons lijf voor de open haard, proppen we een wortel en mandarijn in die zweterige schoentjes en de ochtend erna word ik wakker gepord met de cadeautjes die ik de avond ervoor zelf in de schoenen heb gemikt.
“Mam, Piet vindt ons ‘mafklappers’. Ik zei toch dat je geen komkommer in mijn schoen moest doen?”, panikeert mijn jongste. Omdat ik even niks anders had, stak ik die groene rakker in maat 33. Mijn oudste slaat mij op mijn schouder. “Ik vind je de grappigste Sint-mama”, highfivet hij vrolijk.
Ineens realiseer ik me dat dit echt het laatste jaar is dat we Sinterklaas op deze manier vieren. Voor ons geen grappen en grollen meer in de brieven die Piet schrijft, geen wortels meer in schoenen, geen geheimzinnig gedoe meer.
Misschien moet ik van de zomer gewoon weer lekker op het strand koele drankjes drinken en nergens aan denken zodat ik het geheim van dat koppel uit Spanje wederom vergeet te onthullen….
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
