Toen ik mijn kleinste op de wereld had gezet, maakte ik mijn borst nat. Ruim twintig kilo had ik er in die negen maanden aangegeten. Met een lengte van 1,72 was ik een behoorlijk gebouw geworden. Nadat ik de laatste chocoladereep naar binnen schoof, wreef ik in mijn handen en belde naar een diëtiste. Ik kon snel terecht. Zij zou mijn Messias worden. Ik stapte op haar weegschaal en keek naar de cijfertjes. Wát? De diëtiste klapte in haar handen. “Valt reuze mee, je zit nog onder de 100 kilo.” 99,8 kilo. Inderdaad onder de 100.
De diëtiste was mijn stok achter de deur. In vier jaar tijd viel ik 20 kilo af. Zonder duizelingwekkende diëten. Want dat wilde ik niet. Gewoon door gezond te eten. Na vier jaar nam ik afscheid van mijn diëtiste. Ik zat net een kilo onder de 80 en vond het mooi.
Dat was vorig jaar. Langzaam doch gestaag voel ik dat ik weer wat zwaarder word. Mijn geluk is dat enorm veel sport bij Health Works Fitness en daar veel plezier in heb, maar dat koekjes en chocolade naar binnen stampen ook een van mijn talenten is. Iemand die normaal eet en net zo veel sport als ik moet afvallen, dat kan niet anders. Ik houd mijn gewicht er mee in balans, hoewel het nu een beetje doorslaat.
“He, Ka, je weet het he? Het is Meten en Wegen-week bij HWF”, wijst mijn sportmaatje Josefien naar een ingewikkelde weegschaal. Ik bijt op mijn lip. Zal ik? Zal ik mezelf voor het blok zetten? Ik verzamel moed. Een dag of vier. En dan hak ik de knoop door. Ik doe het. Ik ga op de weegschaal staan.
Ratna weegt me. Ratna. Ik denk ogenblikkelijk aan de sportbeul in het programma Obese. Radmilo Soda. Rad. Rat. Oh mijn hemel. Ik moet een handvat vasthouden dat aan de weegschaal zit. “Nu wordt je lichaam doorgemeten”, meldt Ratna, “hoeveel vet je hebt, je vocht, je buikvet. Dat allemaal.” Ik schraap mijn keel. De cijfers op het schermpje zeggen me niets. Ratna zwaait met een centimeter. “Even de taille meten. Is dit je navel of je broek?”
Ik kan aan de slag. In mijn volgende blog vertel ik meer over de samenstelling van mijn goddelijke lichaam. En hoe het mij vergaat gedurende mijn afvalrace.
“Niet echt handig om zo vlak voor december te starten. Kun je je afvalrace niet over het dit jaar tillen en lekker in januari beginnen”, hoor ik de laatste dagen steeds vaker. Nee. Het is juist een prachtig moment om te strijden tegen de zalige chocolade letters, die goddelijke marsepeinen aardappeltjes, en die altijd mijn naam roepende kerstkransjes. Ten oorlog!
Karin van Leeuwen (42 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
