Al weken is mijn oudste opgewonden en vraagt wanneer de voetbalplaatjes-actie waar hij zelf ook op staat, nou start. Ik haal mijn schouders op. Ik heb helemaal geen zin in weer een verzamelactie. Dodelijk vermoeiend. Alles komt namelijk op mijn schouders. Ik ben degene die verzamelt, niet mijn oudste. Wel moet ik toegeven dat ik nieuwsgierig ben. Het gaat namelijk om een plaatselijke actie; twee supermarkten doen mee en geven bij elke 15,00 euro aan boodschappen, een zakje met vijf plaatjes (ja, wel vijf) weg. Het draait om drie plaatselijke voetbalverenigingen. “Maar ik hoef die plaatjes van De Gooitrappers en Gooimeer niet”, pruilt mijn oudste. Ik ook niet. We gaan alleen voor zijn vereniging.
Op een zaterdagmiddag wordt de hele vereniging op de foto gezet. Voor het voetbalplaatjesboek. Coach regelt de boeken die we, hoera, als clublid gratis krijgen. Ik moet aan het zuurstof als ik zie hoeveel plaatjes er nodig zijn om het boek vol te krijgen: 1247. Natuurlijk heb ik allang laten varen dat we alleen de club van mijn oudste verzamelen. Ik ga voor het hele boek besluit ik fanatiek.
Ik zet social media in. Roeptoeter dat we de voetbalplaatjes sparen en wie er niks mee doet, en dat is tweederde van ons dorp, ons er enorm gelukkig mee maakt. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Ik heb er een dagtaak aan om al die plaatjes overal op te halen. Al snel kom ik erachter dat er ontzettend veel dubbele plaatjes inzitten. De stapel dubbelen, die ik apart en op volgorde van nummers leg, groeit gestaag. In de winkel ga ik achter oudere mensen met een overvolle boodschappenkar staan, in de hoop dat zij die plaatjes niet sparen en aan mij afstaan. Uren sta ik in de rij maar wordt beloond met 10 zakjes plaatjes. Als ik thuiskom, juichen mijn mannen: “Yeah! Packopening!” en ritsen de pakjes open.
Weken ben ik al bezig. De Onzin-groepsapp van het team van mijn oudste explodeert dagelijks. Strategieën worden uitgedacht. Wij als ouders moeten zelf in de Fanzone gaan bedelen. Pakjes plaatjes van spaardertjes schaamteloos afpakken. Coach piept op de app dat hij amper plaatjes heeft. Geen nood, mijn stapel dubbele is torenhoog, hij kan gewoon meeliften. Davy toetert op de app dat er een spontane ruilavond in de voetbalkantine aan de gang is. As he speaks. De app ontploft. Ontbrekende nummers van voetbalplaatjes worden doorgegeven. En nog steeds heb ik maar vijf plaatjes van voetbalgappies van mijn oudste.
Al mijn hoop is gevestigd op de ruildag. Dat boek wil ik compleet hebben. Het moet en het zal. Vandaag las ik dat Albert Heijn vanaf volgende week de moestuintjes weer in de strijd gooit. Mooi zo. Daar bemoei ik met niet mee, dat is de afdeling van De Man.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
