Nijdig stamp ik nog een paar rauwe wortels naar binnen. Met een verhit hoofd zit ik achter mijn laptop in mijn kantoortje te werken. Als een malle. Het is vijf uur ’s ochtends en in mijn nek hijgen drie deadlines. Drie artikelen moeten vandaag klaar. Mijn telefoon heb ik op ‘stil’ gezet zodat ik niet word afgeleid door allerlei bliepjes en piepjes van mensen die wat van me willen. Uiteraard heeft de wasmachine maling aan mijn stress en als hij de bonte was schoon heeft, piept ie vrolijk. Dat houdt ie gerust een kwartier vol. Drie korte piepjes achter elkaar. Gek word ik ervan. Ik stier de trap af en leg de wasmachine het zwijgen op. Nu ik toch bijna beneden ben, kan ik wel even op zoek naar voedsel dat mijn bloedsuikerspiegel een flinke optater geeft. Ja. Dat is een goed idee. Heb ik ook enorm verdiend. Hallo, kijk eens hoe druk ik ben? Nou dan.
Ik trek de ‘vreet-la’ ver open. Buig soepel vanuit mijn heupen naar beneden. Bastogne koeken. Tony Chocoloney. Marshmallows. Ze roepen om het hardst. Ik zet een kopje thee en neem een stapeltje Bastogne koeken mee naar boven. Die verbrand ik in no-time houd ik mezelf voor.
Ik win van de drie deadlines. Ik heb het gehaald. En wat kijk ik uit naar morgen. Want morgen is er geen deadline. Morgen is van mij. Dan kan ik doen wat ik wil. Het grote niets.
En als het dan morgen is, voel ik me een dweil. Een spier in mijn schouder zit overdwars. Doet zeer. Ik ben doodmoe. Leeg. Van al mijn leuke plannen die niets met werk te maken hebben, komt weinig terecht. Ik heb behoefte aan zoet. Veel zoet. En aan volle yoghurt met aardbeienjam. Zo tegenstrijdig allemaal, want ik lees in het boek van De Poepdokter wat al die foute voedingsstoffen, waar ik een moord voor doe, doen met mijn darmflora. Ik heb me nog nooit druk gemaakt om mijn darmflora. Maar dat is na het lezen van dat boek toch wel een beetje anders. Sterker: ik heb te doen met mijn arme darmflora. Als ik grote brokken Bastogne koeken naar binnen schrok (kauwen vind ik zo overrated) dan is dat toestand in mijn darmflora. Dat worden bedolven onder de Bastogne koek-brokken. En dat is echt niet leuk voor mijn darmflora.
Nijdig schuif ik het stapeltje Bastogne koeken aan de kant. Had ik het maar nooit geweten dat mijn darmflora zo ingewikkeld kan doen. Ik pak mijn snackwortels en knaag hard terwijl ik naar buiten kijk.
Als ik mijn zeswekelijkse massage onderga, ontspan ik eindelijk. Ik val bijna in slaap. Mijn schouder is soepel, mijn geest helder. Loom fiets ik naar huis. Ik maak een smakelijke cappuccino en breek een flink stuk Tony Chocoloney af. Vastbesloten om mijn darmflora eens een beetje op te voeden. Want echt. Morgen, morgen houd ik er weer rekening met die meute in mijn darmen, maar vandaag cheat ik. Dat heb ik namelijk verdiend. Dik verdiend.
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
