Als ik de krant die we samen delen in de bus van mijn oude buuf wil steken, doet ze de deur open. Alsof ze op me heeft gewacht. “Kom even thee drinken,” zegt ze terwijl ze me aan mijn mouw over de drempel trekt. Thee drinken. Ik heb er geen tijd voor. “Dan maak je maar tijd.”
Verbouwereerd sta ik in het halletje, in mijn hand nog steeds de krant. Ik moet van alles doen. Ik loop naar binnen en breek bijna mijn nek over een bewegende zwarte schijf die over de grond zwerft. Mijn oude buuf is in de keuken en rammelt met Chinees porselein waarin zo de thee wordt geschonken. Traag waggelt ze met een dienblad naar binnen. Ze schuift een schaaltje speculaas naar me toe. Ik maak een afwerend gebaar. “Kind, schiet op. Je bent hartstikke mager.” Ik zucht en zeg: “En dat wil ik graag zo houden.” Mijn oude buuf rolt met haar ogen en stampt de koek smakelijk naar binnen.
Ze kijkt me aan, houdt haar hoofd een beetje scheef. Ik weet: nu gaan er klusjes komen. Ze staat op, loopt naar de kast en pakt er een plastic verpakking uit. “Ik poets al twee dagen mijn gebit met een goedkoop tandenborsteltje omdat ik nondeju mijn nieuwe elektrische tandenborstel niet uit de verpakking krijg.” Nijdiger dan ik haar ken, smijt ze de verpakking voor me op het Perzisch tapijtje op tafel. Ik pak het op, buig een van de hoekjes en maak het plastic los. Met open mond kijkt ze naar me. “Zo, jij kunt vanavond weer lekker je tanden elektrisch schrobben.” Ik tik met mijn vingers op tafel. Er komt meer. Ik weet het zeker.
“Nog thee?” vraagt ze poeslief. Ik knik. Met vaste hand schenkt ze mijn deftige kopje vol. Het schaaltje met speculaas schuift ze weer naar me toe. “Schiet op, neem,” beveelt ze. Ik weet: deze strijd ga ik niet winnen. Ik zoek het kleinste stuk uit. Weer staat ze op. Ze komt terug met haar iPad. “God en de hele wereld zegt mij mail te sturen, maar ik ontvang niets.” Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Ik draai mijn hoofd weg als ze haar wachtwoord intikt. Ik open haar mail en zie dat ze alles heeft ingevouwen. Ik klik op ‘mail tonen’ en een rits ongelezen mail wordt zichtbaar. Ze slaat haar handen voor haar mond. “Kind! Jij bent zo knap, jij kan echt alles.” Ik grijns en schuif mijn stoel naar achter.
Als ik naar de gang wil lopen struikel ik weer over de over grond zwervende zwarte schijf. Ik wijs op het ding. Mijn buuf giechelt. “Hoe vind je dat? Is mijn zuigrobot. Het ding vreet de hele dag van alles op. Mijn hulp zei dat ik zo’n apparaat moest kopen. Kost maar honderd euro.” Ze laat me uit. Als ik bij het hekje sta schiet me opeens wat te binnen. “En buuf, je tandenborstel moet je wel even op de oplader zetten, hè?” adviseer ik haar. “Jaha,” zegt ze, want helemaal van gisteren is ze natuurlijk ook weer niet.
Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.
