De blaadjes ritselen onder mijn banden en ik adem de koele ochtendlucht in. Fietsen in slechts een korte broek en een hemdje, is voorbij. Het is fris maar na een kwartiertje ben ik warm en maak ik me klein. Ik trap over de hei, door het bos, langs weilanden. Blij word ik als ik ze zie, mijn loeiende vriendinnen. Soms ongeïnteresseerd voor zich uit starend, maar meestal nieuwsgierig en op me afkomend. Steevast fotografeer ik ze voor Tommie die wil weten wat mijn ogen tijdens het ritje zien.
“Je moet iets doen met die koeienfoto’s van je,” vindt een goede vriend, “ze zijn echt heel goed, namelijk.” Ik kijk hem aan. Wat doe je met snapchats? Ja, die van die van mijn mannen laat ik regelmatig afdrukken, maar om die herkauwers daaraan toe te voegen kwam niet eerder in me op. “Waarom laat je er niet een foto op canvas van maken? Je platen zijn mooi genoeg om boven je bank te hangen.” Ik voel me gevleid en laat het idee landen.
Perfecte plaatje
“Ladies! Morning!” brul ik vanaf mijn fiets. De zon is inmiddels op en de Brandrode runderen kijken me sloom aan. Ik zet mijn fiets tegen een boom, strek me uit en loop door het natte gras naar het hek waar er eentje nieuwsgierig op me wacht. Voorzichtig aai ik haar kop. De vliegen schrikken op en vertrekken. Al snel komen er twee anderen aarzelend dichterbij. “Wat is het prachtig he, hebben jullie de bomen gezien?” blaat ik alsof ik een kleuterklas biologieles geef. Uit mijn zak vis ik mijn mobiel. De binnengekomen berichtjes negeer ik en in plaats daarvan open ik de camera. Met mijn tong maak ik klakgeluiden en verschrikt kijken de drie koeien op. Hun roodbruine vacht schittert in de herfstzon en is in volkomen harmonie met de bomen met gouden blaadjes. Van verschillende kanten fotografeer ik ze, ervan overtuigd dat het perfecte plaatje er tussen zit. De zo op het oog beste app ik alvast naar Tommie. “Oh mama, wat ziet het er weer mooi uit,” reageert het mannetje vrijwel direct. Ik loop naar mijn fiets, zwaai en wens de dames een goede dag en realiseer me dat mijn gedrag voor vreemden er debiel uit moet zien.
Duimen omhoog
Na veertig kilometer zeil ik de poort in, zet mijn fiets neer en loop neusophalend naar binnen waar het lekker warm is. Ik schenk koffie in, trap mijn schoenen uit en bekijk de foto’s die ik maakte. Ik glimlach als ik de vrolijke koeienkoppen zie, kies de beste eruit, gooi er een filtertje over en plaats ze op Facebook. Duimen gaan omhoog, commentaar wordt gegeven. “Hee, Ka, je moet deze foto op canvas laten zetten, hij is echt prachtig!”
Als ik fris gedoucht ben, klap ik mijn laptop open. ‘Foto op canvas’ tik ik in. Ik zoek mijn mooiste uit en doe wat ik moet doen om m op canvas te krijgen. Een paar dagen later belt de postbode aan met in zijn hand mijn foto op canvas. Nieuwsgierig scheur ik de envelop open en ben verbaast over mijn eigen foto. De dames zijn haarscherp op het canvas afgedrukt, in heldere kleuren. Het houten frame is mooi dik. Ik zoek een hamer, ros een spijker in de muur en hang het schilderij op.
Kan ik mooi naar kijken op dagen dat het weer te slecht is om op mijn fiets te stappen en de koeien toch in een warme stal met elkaar staan te kletsen….
