Toen Josje zich vijf jaar geleden aansloot bij een vrouwenkoor in haar woonplaats, had ze niet kunnen bedenken hoeveel plezier ze eruit zou halen. “Het is zo’n warme, gezellige groep vrouwen, maar ook ontzettend gedreven. We repeteren elke week en iedereen neemt het serieus. Voor mij is het echt een vast onderdeel van mijn leven geworden.” Muziek is voor Josje ontspanning, maar ook een manier om zichzelf uit te drukken.
Wekelijkse repetities
Elke dinsdagavond staat in het teken van het koor. “Na een lange werkdag fiets ik naar de repetitie en laat ik alles even los. Samen zingen, stemmen oefenen, lachen tussendoor: het voelt als een uitlaatklep.” Ook thuis is Josje regelmatig met muziek bezig. “Dan pak ik mijn map met liederen en bladmuziek erbij. Soms om te oefenen, soms gewoon omdat ik er blij van word. Edo noemt het weleens gekscherend mijn tweede baan.”
Hoogtepunt van het jaar
Het absolute hoogtepunt is het jaarlijkse kerstoptreden. “In de week voor kerst geven we een groot concert. We werken daar het hele jaar naartoe. De liederen zijn prachtig, de kerk zit vol en de sfeer is magisch.” Josje kijkt er elk jaar enorm naar uit. “Het voelt als een beloning voor al die uren oefenen. Als ik daar sta te zingen, ben ik zó trots.”
Altijd uitnodigen
Rond november begint Josje met uitnodigingen versturen. “Ik nodig altijd mijn ouders, broers, zussen, vrienden en natuurlijk mijn schoonfamilie uit. Voor mij hoort dat erbij. Dit is iets wat belangrijk voor me is, dus ik wil het graag delen met de mensen om me heen.” Haar eigen familie en vrienden komen vrijwel altijd. “Ze plannen het in, kopen kaartjes en maken er soms zelfs een avondje uit van.”
Steeds hetzelfde antwoord
Van de ouders van haar man Edo krijgt Josje elk jaar ongeveer dezelfde reactie. “Ze zeggen dat het onhandig is met parkeren of dat ze het zo druk hebben voor de feestdagen. Dat snap ik ergens wel, december is voor iedereen vol. Maar het voelt ook als een standaard excuus.” Zeker omdat het concert ruim van tevoren bekend is. “Het is niet alsof ik ze last minute vraag.”
Het doet pijn
Josje merkt dat het haar meer raakt dan ze had verwacht. “In het begin haalde ik mijn schouders erover op. Ik dacht: jammer, maar dan niet. Maar na al die jaren begint het te knagen. Het voelt alsof ze geen interesse hebben in iets wat voor mij heel belangrijk is.” Vooral omdat ze wél trouw naar andere familiegelegenheden gaat. “Verjaardagen, etentjes, oppassen als dat nodig is – ik sta altijd klaar.”
Geen onwil, maar prioriteit
Wat het extra lastig maakt, is dat Josje niet het gevoel heeft dat haar schoonouders haar niet mogen. “Ze zijn vriendelijk en correct, daar ligt het niet aan. Maar blijkbaar heeft mijn optreden gewoon geen prioriteit. Dat is misschien nog wel pijnlijker dan openlijke afwijzing.” Ze vraagt zich af of ze haar passie wel serieus nemen. “Alsof het ‘maar een hobby’ is.”
Edo’s reactie
Met haar man Edo heeft Josje het er meerdere keren over gehad. “Hij zegt dat ik het niet persoonlijk moet opvatten. Volgens hem bedoelen zijn ouders het niet verkeerd en zijn ze gewoon praktisch ingesteld.” Toch voelt dat voor Josje als onvoldoende steun. “Ik had gehoopt dat hij zou zeggen: ‘Mam en pap, dit is belangrijk voor Josje, kom gewoon.’ In plaats daarvan blijft hij neutraal.”
Vergelijken met anderen
Tijdens de concertavond zelf voelt het gemis extra sterk. “Ik zie koorleden die na afloop bloemen krijgen van hun schoonouders of samen op de foto gaan. Dan slik ik even. Natuurlijk ben ik blij met de mensen die er wél zijn, maar het steekt toch.” Zeker rond kerst, een periode waarin verbinding en aandacht centraal staan. “Juist dan zou het zo mooi zijn als ze er waren.”
Twijfels en teleurstelling
Soms vraagt Josje zich af of ze moet stoppen met uitnodigen. “Waarom zou ik mezelf elke keer weer teleurstellen? Tegelijk voelt het ook kinderachtig om hen bewust niet meer te vragen.” Ze zit duidelijk met zichzelf in de knoop. “Ik verwacht geen groot gebaar, geen bloemen of complimenten. Alleen aanwezigheid zou al genoeg zijn.”
Behoefte aan erkenning
Wat Josje eigenlijk wil, is erkenning. “Niet alleen als vrouw van Edo, maar als mezelf. Iemand met een passie, iets waar ik hard voor werk en trots op ben.” Ze hoopt dat haar schoonouders dat ooit zullen inzien. “Zo voor de feestdagen zou het zo fijn zijn als ze eens laten merken dat ze interesse hebben in wie ik ben en wat mij bezighoudt.”
Afbeelding: Freepik
