Jolein (45) is al vijftien jaar samen met haar vriend, Sven. Ze wonen samen in een rustige buurt net buiten de stad, hun kinderen zijn inmiddels het huis uit. “Voor de buitenwereld lijken we een stabiel stel,” zegt ze met een wrange glimlach. “Mensen zeggen vaak: ‘Jullie hebben het goed voor elkaar.’ En ergens klopt dat ook — financieel, praktisch, oppervlakkig. Maar diep vanbinnen voel ik me vaak vreselijk alleen.”
De liefde van vroeger
Toen Jolein en Sven elkaar leerden kennen, was het een bruisende relatie. “Hij was attent, zorgzaam, en hij wist me altijd aan het lachen te maken. We maakten plannen, droomden over reizen, praatten nachtenlang over alles wat ons bezighield. Ik voelde me echt gezien.” Ze kijkt even naar buiten. “Nu praten we vooral over wat er nog in de koelkast staat, wie de hond uitlaat of welke rekeningen betaald moeten worden.” De verandering kwam geleidelijk. “Ik weet niet precies wanneer het begon, maar op een gegeven moment merkte ik dat onze gesprekken oppervlakkiger werden. Als ik iets persoonlijks wilde delen, reageerde hij afwezig. En als ik vroeg wat hem dwarszat, kreeg ik: ‘Niks, hoor.’ Die stilte is erger dan ruzie.”
Van een mug een olifant
Jolein heeft haar gevoelens vaak proberen te bespreken. “Ik heb hem meerdere keren verteld dat ik me alleen voel. Dat ik behoefte heb aan meer nabijheid, meer echte gesprekken. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat ik overdrijf, dat het bij ouder worden hoort, dat iedereen na zoveel jaar wat minder ‘vuur’ voelt.” Ze haalt haar schouders op. “Dat klopt misschien deels, maar het gaat me niet om passie alleen. Het gaat om verbinding. Om het gevoel dat iemand er écht voor je is. En dat mis ik.” Laatst probeerde ze het weer voorzichtig aan te snijden. “Ik zei: ‘Sven, ik mis ons.’ En hij antwoordde: ‘We zijn er toch nog? Wat wil je nou meer?’ Dat raakte me. Alsof aanwezig zijn genoeg is. Terwijl ik hem niet meer echt bereik.”
Dagelijkse leegte
De eenzaamheid in hun huis is voelbaar, vertelt Jolein. “We eten samen, kijken tv, gaan naar bed, maar het voelt vaak alsof we twee huisgenoten zijn. Er is geen spanning meer, geen nieuwsgierigheid. Soms denk ik: hij weet niet eens meer wat me bezig houdt — en misschien weet ik dat van hem ook niet meer.” De weekenden vindt ze het moeilijkst. “Dan zitten we samen aan de keukentafel en komt er nauwelijks een gesprek op gang. Ik kijk naar hem en denk: dit is de man met wie ik mijn leven wilde delen, en nu weet ik niet eens meer hoe ik tot hem moet doordringen.”
Terugtrekken en schuldgevoel
Jolein merkt dat ze zichzelf steeds meer terugtrekt. “Vroeger probeerde ik het te doorbreken — door iets leuks te plannen of te praten over hoe ik me voelde. Nu doe ik dat minder. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het telkens op niets uitloopt. Hij zegt dan dat ik te emotioneel ben of dat ik het mezelf moeilijk maak.” Toch voelt ze zich schuldig. “Hij doet geen slechte dingen. Hij werkt hard, helpt in huis, is betrouwbaar. Dus wie ben ik om te klagen? Maar het gevoel dat er iets mist, laat zich niet wegpraten. Ik voel me leeg, zelfs als hij naast me zit.”
Wat ze mist
“Het is niet dat ik grote gebaren verwacht,” zegt ze. “Ik mis kleine dingen. Een knuffel zonder aanleiding. Een oprecht ‘Hoe gaat het met je?’ of gewoon even samen lachen om iets stoms. Die momenten die je het gevoel geven dat je nog steeds belangrijk bent.” Ze denkt terug aan vroeger. “We konden samen de slappe lach krijgen over niks. Nu is hij snel geïrriteerd als ik iets luchtigs zeg. Alsof alles hem te veel is. Dat maakt me voorzichtig — ik wil geen ruzie, dus slik ik mijn woorden in. En zo groei je langzaam uit elkaar.”
Angst om het te benoemen
Ondanks haar verdriet, vindt Jolein het moeilijk om de situatie echt onder ogen te zien. “Ik ben bang voor wat er gebeurt als ik zeg dat ik zo niet verder kan. Want wat als hij zegt: ‘Dan niet’? Ik ben 45, ik heb een leven met hem opgebouwd. Het idee om opnieuw te moeten beginnen, alleen, is beangstigend.” Maar ze weet ook dat het niet zo door kan gaan. “Soms lig ik wakker en denk ik: is dit het dan? Is dit hoe het voelt om samen oud te worden — naast iemand die je niet meer echt kent?”
Kleine pogingen tot verandering
Toch probeert ze af en toe iets te doen om de band te herstellen. “Ik heb voorgesteld om een weekendje weg te gaan, zonder telefoons of werk. Hij zei meteen: ‘We hebben het druk, laten we dat later doen.’ En dat ‘later’ komt nooit. Het is alsof we in een soort stilstand zitten.” Maar ze blijft hopen. “Laatst keek hij me aan en zei uit het niets: ‘Weet je nog dat we ooit naar Parijs wilden?’ Dat raakte me. Want het liet zien dat ergens, diep vanbinnen, die herinnering nog leeft. Misschien is dat iets om op voort te bouwen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Wow, 15 jaar samen en kinderen (meervoud) al uit huis. Zijn ze uit huis geplaatst ofzo? Want ze zijn wel erg jong om op zichzelf te wonen – de oudste zal maximaal 14 zijn (maar jonger is logischer).
Wat zei hij toen je meteen enthousiast reageerde over zijn opmerking over Parijs en voorstelde om wat te boeken?
Maar tja, heel eerlijk: dit gaat ‘m waarschijnlijk niet meer worden. Neem stiekem een fwb ernaast of bespreek met je huisgenoot of jullie relatie vanaf nu (in elk geval ten aanzien van jou) open kan zijn.