“Het lijkt wel alsof ik mijn zoon kwijt ben,” vertelt Jolanda (43) met tranen in haar ogen. “Hij is vijftien en sinds een paar maanden wil hij niet meer met ons aan tafel eten. Hij haalt zijn bord op, zegt nauwelijks iets en verdwijnt in zijn kamer. Daar zit hij de hele avond achter zijn computer. En eerlijk? Het maakt me doodongelukkig.”
Van gezellig samen eten naar complete stilte
Jolanda en haar man Martijn hebben altijd veel waarde gehecht aan samen eten. “We vonden het belangrijk om iedere avond met elkaar aan tafel te zitten. Even de dag doornemen, lachen, samen zijn. Toen de kinderen kleiner waren, was dat ook altijd heel gezellig. Maar sinds Thijs een puber is, is dat compleet veranderd.” Volgens Jolanda begon het heel geleidelijk. “Eerst kwam hij wat later aan tafel, omdat hij nog ‘even iets moest afmaken’ op zijn kamer. Daarna begon hij te klagen over het eten: ‘Ik lust dit niet’, of ‘Waarom eten we altijd hetzelfde?’ Op een avond zei hij ineens: ‘Ik eet wel op mijn kamer.’ We dachten dat het een fase was. Maar die fase duurt nu al maanden.”
Eten in zijn kamer – een nieuw normaal?
In het begin probeerde Jolanda het luchtig te houden. “Ik dacht: pubers, dat hoort erbij. Maar inmiddels eten we bijna elke avond zonder hem. Hij komt hooguit naar beneden om zijn bord te pakken en loopt dan weer weg. Soms zegt hij niet eens ‘hoi’.” Dat doet haar pijn. “Het voelt alsof ons gezin uit elkaar valt. Het avondeten was ons moment om te praten. Nu zit hij daarboven, de deur dicht, en wij weten niet eens wat er in zijn leven gebeurt. Heeft hij problemen op school? Voelt hij zich rot? Of wil hij gewoon niks meer met ons te maken hebben?”
De gesprekken lopen vast
Jolanda heeft meerdere keren geprobeerd het met Thijs te bespreken. “Ik heb gezegd dat ik het jammer vind, dat ik hem mis. Maar hij zegt alleen: ‘Ik wil gewoon rust’ of ‘Jullie bemoeien je overal mee’. Als ik aandring, wordt hij boos: ‘Laat me met rust!’ En als Martijn iets zegt, gaat hij nog harder in de verdediging. Het eindigt altijd in ruzie.” De laatste keer liep het echt uit de hand. “Ik stond met tranen in mijn ogen en zei: ‘Waarom wil je niet gewoon gezellig met ons eten?’ Hij schreeuwde terug: ‘Omdat ik het niet gezellig vind!’ Die woorden deden pijn. Het voelt alsof ik faal als moeder.”
Puberteit of signaal van iets groters?
Jolanda vraagt zich af of dit normaal pubergedrag is of dat er meer aan de hand is. “Ik lees overal dat pubers zich terugtrekken, dat ze hun eigen ruimte willen. Maar dit voelt anders. Hij is niet alleen tijdens het eten stil, hij vertelt helemaal niks meer. Geen woord over school, vrienden, niks. En hij zit urenlang achter zijn computer. Soms hoor ik hem praten met vrienden online, maar als ik binnenkom, klapt hij zijn laptop dicht. Moet ik me zorgen maken?”
De spanning in huis loopt op
De situatie zorgt ook voor spanning tussen Jolanda en Martijn. “Hij zegt: ‘Laat die jongen met rust, het gaat wel over.’ Maar ik kan dat niet. Ik wil hem bij ons houden, ik wil weten hoe het met hem gaat. Ik ben bang dat hij zich ongelukkig voelt of in de verkeerde dingen terechtkomt. Maar hoe harder ik probeer contact te maken, hoe verder hij zich terugtrekt.” Zelf merkt Jolanda dat ze er moe van wordt. “Ik lig ’s nachts wakker. Ik wil niet dat ons gezin uit elkaar valt door een puberfase. Maar hoe pak je dit goed aan? Als ik streng ben en zeg: ‘Je eet mee, punt,’ krijg ik alleen maar ruzie. En als ik het loslaat, zie ik hem helemaal niet meer.”
Jolanda wil het liefst haar oude Thijs terug
“Als ik eerlijk ben, mis ik mijn kleine jongen die altijd honderduit vertelde,” zegt Jolanda zacht. “Ik weet dat hij ouder wordt en zijn eigen leven krijgt, maar ik wil niet dat we elkaar kwijtraken. Het enige wat ik hoop is dat hij weet dat ik er voor hem ben, wat er ook gebeurt.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Goh, wat naar allemaal. Dit gun ik niemand.