Pieter stond tegen de post van de badkamerdeur geleund toen ik me afdroogde. Via de spiegel keek ik hem aan. Hij floot tussen zijn tanden, ging achter me staan en pakte mijn tieten met beide handen vast. Ik wilde niet, maar nee zeggen leek me nu geen optie.
Zijn hoofd vleide hij in mijn nek. “Geil wijf,” fluisterde hij in mijn oor. De koude rilling die ik daarvan kreeg, ontging hem. Ik draaide me om, pakte zijn gezicht, zoende hem en zei: “Sorry Pieter, ik moet even opschieten, ik heb zo een afspraak.” Mijn tactiek had ik veranderd; ik zou vriendelijker zijn zodat ik tijd en ruimte kreeg om na te denken hoe ik van hem af kon komen.
Ik holde de trap af. Arie keek me verbaasd aan. “Meisje, leef je nog? Wanneer kom je weer eens koffie drinken?” Door al die mannentoestanden was ik mijn lieve hippie buurman helemaal vergeten. “Ik kom snel, Arie, maar ik moet nu gaan.” Hoofdschuddend keek hij me na.
De bedrijfsarts poetste zijn bril schoon. “Hoe gaat het met je Laura?” Ik haalde mijn schouders op. Slechter dan ooit wilde ik antwoorden maar wist dat ik dan moest gaan uitweiden. Daarin had ik geen zin. “Ik ben nog zo moe. Alles is me te veel en mijn lijf doet pijn.” Toen ik deed of ik iets uit mijn handtas die op de grond stond, wilde pakken, boog ik voorover. Ik zag nog zijn blik op mijn tieten gericht toen ik weer recht ging zitten.
Hij trok de deur achter zich dicht en mijn broek van mijn kont. Hij duwde me voorover tegen de voorraadstelling. Met gespreide armen hield ik me staande. Hij schoof mijn benen uit elkaar, voelde en ramde zijn keiharde lul naar binnen. Ik duwde met mijn billen terug. Hij vulde me helemaal op. Hij pakte mijn handen, legde ze op mijn rug en hield ze vast. Ik gilde het uit en maakte mijn linkerhand los uit zijn greep. Ik vingerde mezelf en kwam klaar. Ik zakte op mijn hurken, schoof zijn broek verder naar zijn enkels en pijpte hem. Zijn lul beukte tegen mijn wang. “Oh Christa, Christa. Ja. Jaaaaaa.” Het zaad van de bedrijfsarts spoot in mijn mond. Ik fatsoeneerde mijn kleding. De bedrijfsarts deed hetzelfde.
Achter zijn bureau deed hij of dit alles niet was gebeurd. “Ik stel voor dat ik je volgende week zelfde tijd weer zie. Praten we verder. Over je lijf dat nog zo zeer doet,” knipoogde hij. Ik pakte mijn tas. Ik had de deur al in mijn hand toen ik me omdraaide. “Is goed. En oh ja, dok, ik heet Laura.”
Grijnzend verliet ik zijn kantoor. De zon scheen. Ondanks alle issues die ik had, voelde ik me blij. Ik liep naar mijn favoriete broodjeszaak in de Gasthuismolensteeg. Bestelde een latte en een goed belegde tosti. Ik pakte de krant en ging voor het raam zitten. Toen ik opkeek, zag ik David lopen. Zijn handen diep in zijn zakken en aan zijn arm een vrouw. Ze waren verwikkeld in een geanimeerd gesprek, dat zag ik zo. Ik liet me van mijn kruk glijden, trok de deur open en riep zijn naam. David draaide zich om. Verschrikt keek hij me aan. Ik sloeg mijn ogen neer, liep terug naar de broodjeszaak. Ik betaalde de broodjesman die niets begreep van mijn onaangeroerde latte en tosti.
Vijf oproepen had ik gemist. En één appje.
‘Het is niet wat je denkt.’
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
