Als je in Nederland ziek bent, een gek plekje hebt, niet lekker in je vel zit of altijd pijn hebt, ga je altijd eerst naar de huisarts. De huisarts beoordeelt de situatie, kijkt of er actie ondernomen moet worden en of de patiënt eventueel moet worden doorverwezen. Zo ook Lonneke, die sinds zeven jaar als huisarts werkt. Ze heeft veel passie voor haar werk en is erg betrokken bij haar patiënten. “Maar van mijn vrienden die mij maar te pas en te onpas om medisch advies vragen, word ik knettergek”, zegt ze.
Of het nou een familieverjaardag of uitje met haar hockeyteam is; eigenlijk overal krijgt Lonneke medische vragen van haar vrienden en familie. “Toen ik geneeskunde studeerde vond ik dat nog leuk. Ik vond het heerlijk om met de stof bezig te zijn en wilde het liefst zo veel mogelijk mensen helpen”, legt ze uit. “Doordat ik toen op elke verjaardag zonder zeuren een soort spreekuurtje draaide, hebben mensen nu het idee dat ik dat helemaal geen probleem vind.”
Hun zegje
Lonneke maakt lange dagen als huisarts, draait haar diensten en heeft drie jonge kinderen. “Waar ik vroeger 24 uur per dag, zeven dagen per week met mijn werk bezig wilde zijn, is dat nu anders. Als ik op een verjaardag ben wil ik ook weleens lekker over koetjes en kalfjes praten. De eerste paar minuten gaat het over de kinderen, maar al snel merk ik dat mensen ‘hun zegje’ weer willen doen. Als arts heb ik een eed afgelegd en ik zal dan ook altijd iedereen helpen, maar ik heb daar in mijn vrije tijd gewoon niet altijd zin in.”
Met rust laten
Laatst zei de man van Lonneke er wat van toen zijn broer haar tijdens een bruiloft vroeg om ‘even naar het gepiep zijn longen’ te luisteren. “Laat haar met rust Kees, Lonneke is vrij en we zijn een huwelijk aan het vieren. Maak maandag maar gewoon een afspraak bij je eigen huisarts”, zei hij. “Stiekem vond ik dat heerlijk. Hij zei toen wat ik zelf dacht. Toch ben ik naar de auto gelopen, heb mijn stethoscoop gepakt en heb daar op de gang even geluisterd.”
Geen nee zeggen
De reden waarom Lonneke tóch even luistert, is omdat ze als de dood is dat ze iets mist. “De meeste kwaaltjes gaan vanzelf over. Dat zie ik ook tijdens mijn spreekuur. Toch zijn er ook situaties waarin er wél snel actie ondernomen moet worden. Als iemand mij in mijn vrije tijd vraagt om naar gepiep in zijn longen te luisteren, dan kan ik geen nee zeggen. Van mijn eigen vrienden en familie zou ik eigenlijk gewoon willen dat ze mij zien als ‘Lonneke’ en niet altijd als dokter.”
Schimmelinfectie
Lonneke overweegt om bespreekbaar te maken dat ze geen zin meer heeft in alle medische vragen tijdens verjaardagen, huwelijken en in de supermarkt. “Als ik met mijn kinderen boodschappen aan het doen ben, dan wil ik niet met mijn buurvrouw over haar steeds terugkomende schimmelinfecties praten. Ik wil dan lekker kletsen over het weer en de weekendplannen. Toch ben ik bang dat het mensen een rotgevoel geeft als ik dit zeg. En dat is nou net wat de huisarts in mij niet wil.”
Op respectvolle wijze meepraten over dit verhaal? Dat kan in de reacties onder dit artikel.
