Ja! Afgelopen zaterdag heeft Ward mij ten huwelijk gevraagd. Oké, oké… Ik moet toegeven dat het aanzoek niet helemaal onverwachts kwam. Waar sommige vrouwen hun ogen niet kunnen geloven als hun vriend op één knie gaat, zat het er bij ons al een tijdje aan te komen. En dan met name omdat ik er meerdere keren om heb gevraagd. Want trouwen? Dat vind ik een gezamenlijke beslissing en vind ik niet iets wat alleen bij de man ligt. Ik neem jullie graag mee naar het aanzoek en alles wat eraan vooraf ging!
Al volledig aan elkaar verbonden
Toen ik in 2017 zwanger was van Sophia, kwam het onderwerp trouwen voor het eerst serieus ter sprake. Voor die tijd wisten we wel dat we op een dag graag elkaar het ja-woord wilden geven, maar de urgentie was er niet. Tijdens mijn zwangerschap veranderde dit. Van de één op de andere dag werd ik een soort ‘not-yet-bridezilla’ die het idee van trouwen maar niet los kon laten. Dit vooral omdat ik graag dezelfde achternaam als Sophia en Ward wilde en dit in Nederland alleen mogelijk is bij een geregistreerd partnerschap of een huwelijk. “Ward, ik wil met je trouwen” was dan ook iets wat ik in het eerste trimester al uitsprak. Jammer genoeg was dat voor hem op dat moment niet zo. Hij wilde zich eerst focussen op zijn werk en de kleine. En voor altijd met elkaar verbonden? Dat waren we ook wel door het kleine mensje. Voorlopig geen huwelijk dus…
Onderdeel van het gezin
Gedurende mijn zwangerschap en vlak daarna heb ik het er best moeilijk mee gehad dat ik niet dezelfde achternaam als Sophia en Ward had. Ik hoorde er natuurlijk wel bij, maar soms voelde dat toch anders. Het zijn waarschijnlijk de hormonen geweest die dit gevoel veroorzaakten, want een paar maanden na mijn zwangerschap ebde dit langzaam weg. Ik voelde me weer onderdeel van mijn eigen gezin, zonder dat ik de gezinsnaam droeg.
Opnieuw moeite
Afgelopen zomer had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen! Yes, we krijgen er nog een kindje bij. Maar met de blijdschap, kwam ook direct de teleurstelling: ik realiseerde me dat Ward en ik nog steeds niet getrouwd waren en ik dus nog steeds niet één achternaam met mijn vriend en kinderen deelde. Deze zwangerschap kreeg ik het hier nog moeilijker mee dan de eerste. Ook nu zullen het ergens wel weer de hormonen zijn geweest, maar ook de charme van een huwelijk opzich, deden mij verlangen naar een aanzoek. En dat heeft Ward geweten ook…
Nog steeds niet de goede tijd
Week na week begon ik erover. “Ward, laten we trouwen”, “Ward, ik wil trouwen” en “Ward, wil je met me trouwen?” waren dingen die hij dagelijks te horen kreeg. En daar soms ook best gek van werd. Want ja, Ward wilde wel met me trouwen. Maar Ward wilde ook dat het in een tijd gebeurde waarin wij de ruimte en de rust ervoor hebben. En heel eerlijk: dat was het de afgelopen tijd niet.
Liefdesscène
Maar, zaterdag kwam hier verandering in! Ward nam mij mee naar de plek waar wij ooit verliefd op elkaar zijn geworden. Het was begin 2016, op het Westergasterrein in Amsterdam. We waren samen met een vriend van mij op een beurs geweest. Mijn vriend ging al richting huis en ik nam afscheid van hem bij de taxi. Ward stond een stukje verderop te wachten totdat wij samen uiteten gingen. We kenden elkaar toen pas een dag, maar besloten na de beurs wel nog samen een hapje te gaan eten. Toen ik naar Ward toeliep begon het plotseling hard te regenen. En dit was het moment… We keken elkaar aan, ik liep naar hem toe en heel even leek het alsof wij de enige mensen op de hele wereld waren. Dat was het moment waarop we allebei wisten: ik heb de ware gevonden. Vanaf dat moment zijn we nooit meer bij elkaar weggegaan.
Op één knie
Maar goed, terug naar het aanzoek! Ward nam mij dus mee naar de plek waar onze liefdesscène in de regen, ruim drie jaar geleden plaatsvond. Ook dit keer regende het en ook dit keer werd het een bijzondere liefdesscène. Ward (met Sophia op zijn arm) vertelde een prachtig verhaal over onze liefde en hoe hij vanaf het begin al wist dat ik het voor hem was. Terwijl het eerste traantje al over mijn wang biggelde, reikte hij naar zijn jaszak en haalde er een doosje uit. Met Sophia nog steeds op zijn arm zakte hij op één knie, opende het doosje en zei: “wil je met me trouwen?”
Ja, ik wil!
Wat ik heb geantwoord weet ik eerlijk gezegd niet meer. Maar dat het iets in de trant van ‘ja, dat wil ik’ geweest zal zijn, lijkt me duidelijk. We zijn daarna gezellig met z’n drieën gaan lunchen en hebben ’s avonds met z’n tweeën bij Bord’eau (in hotel De L’Europe) gedineerd. Het was echt een mooie dag om nooit te vergeten!
Wanneer en hoe het huwelijk moet plaatsvinden, zijn we nog niet over uit. Eerst moet baby #2 er maar eens uitgeperst worden en dan zien we wel weer verder. Het lijkt me heel leuk om meer te horen over jullie liefdesverhalen en huwelijken! Praat mee in de comments onder dit artikel. Vinden we gezellig 🙂
