Anne: ‘Ik gun mijn zoon echt zijn hobby, maar mijn man helaas niet’

Ja, het was een stuk makkelijker geweest als haar zoon er een postzegelverzameling op na hield, maar helaas: zo’n feest is het niet. “Hij heeft nu een hobby en daar is mijn man Theo het niet mee eens. Bovendien geeft Theo mij de schuld.”

De laatste tijd is de gezelligheid ver te zoeken bij Anne thuis. “Moedeloos word ik ervan. Onze vier kinderen zijn allemaal zo’n beetje aan het puberen dus de hormonen vliegen door het huis. Ik ben van nature een nuchter persoon en zie eigenlijk overal wel de humor van in. Erg handig momenteel met die stuiterballen. Theo heeft wat meer moeite met onze druktemakers en vindt dat ik ze veel te vrij laat. Valt allemaal wel mee, denk ik dan.”

Snauwen helpt niet

Niet alleen het te veel vrijlaten irriteert Theo, ook het altijd hun zin geven keurt hij af. “Ik weet niet goed wat er met Theo aan de hand is. Ik vermoed dat hij heel druk op zijn werk is want hij kan niet veel hebben. Vaak snauwt hij tegen de kinderen en ik vind dat heel vervelend. En ja, ik vind dat vooral onze oudste zoon een herriemaker is, maar van snauwen wordt hij niet rustiger ofzo.” Blij was Anne dan ook toen Maurice, haar oudste, met een vraag kwam. “Op Marktplaats had hij de scooter van zijn dromen gezien en die wilde hij kopen. Het ding moest worden opgeknapt, maar dat vond Maurice nou juist ook leuk: dan kon hij lekker sleutelen in plaats van uren lang te gamen.”

Yes! Hij was de hoogste bieder

Anne vindt het een heel goed idee en spoort Maurice aan op de scooter te bieden. “En yes, hij was de hoogste bieder en mocht de scooter ophalen. Wat hij even was vergeten te vertellen was dat scooter moest worden opgehaald in het noorden van het land. Bijna twee uur rijden. Omdat ik niet met een aanhanger durf te rijden, vroeg ik Theo die gelijk overal beren op de weg zag. Wat moest Maurice nou met die schroothoop en hij had nog niet eens zijn rijbewijs, erop rijden was strafbaar en zo ging Theo maar door. Ik bleef maar herhalen dat ik vond dat we het initiatief dat Maurice toonde moesten belonen. Theo verklaarde me voor gek.”

Hè ja, gezellig in de auto

Na een fikse ruzie, rijdt Theo met tegenzin naar het noorden van het land. “Maurice zat achterin, ik naast Theo en de sfeer was om te snijden. Mijn man had er duidelijk geen zin in en vond het een heel stom idee. Ik hield de moed er maar in. Toen we er eenmaal waren was Maurice lyrisch over de scooter terwijl Theo het ding stond af te kraken waar de eigenaar bij stond. Ik schaamde me rot.” Thuisgekomen sleuren Maurice en Theo de scooter naar de garage. “En nu staat de scooter daar maar een soort van in de weg te staan. Welgeteld twee keer heb ik Maurice eraan zien sleutelen en krijg ik steeds stekende opmerkingen van Theo. Zie je wel? Alle moeite voor niks geweest. Die zoon van jou doet helemaal niks met die scooter. Ik zei het je toch? Gek word ik van zijn opmerkingen.”

Ik gun mijn kind zijn hobby

Het vervelende is dat Theo misschien wel een beetje gelijk heeft. “Theo en ik kregen zo’n ruzie om die scooter en ik koos partij voor Maurice. Ik wilde zo graag geloven dat hij ermee aan de slag zou gaan, ik gunde mijn zoon een hobby. Op deze manier wordt het lastig om steeds op te komen voor mijn kinderen. Ik heb Maurice al gevraagd waarom hij niet aan de gang gaat met de scooter, maar hij zegt dat het niet te doen is en dat er onderdelen missen waardoor hij niet verder kan. Ik heb maar niets tegen Theo gezegd, dat is koren op zijn molen. Wat moet ik nou doen als de volgende iets wil wat Theo niet ziet zitten? Moet ik dan net als altijd doorzetten, of toch maar naar mijn man luisteren? Ik vind het een vervelende situatie en heb het gevoel in een spagaat te zitten.”

Wat raad jij Anne aan? Moet ze haar kinderen blijven aanmoedigen als ze een ideeën voor een hobby hebben of vind je dat Theo gelijk heeft? Hoe zou jij dit oplossen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Mikhail Nilov via Pexels

Zoontje van Merel wil alleen nog uit waterfles met geurpods drinken: “Geen gewoon water meer”

Veel mensen zijn er lyrisch over: de waterflessen waar je door middel van geur de illusie van een smaakje krijgt. “Alle kinderen in de klas van Davy (5 jaar) hebben er een. Aanvankelijk waren wij helemaal niet happig op het kopen van zo’n waterfles. Ze zijn gillend duur in de aanschaf en dan moeten er ook nog elke keer nieuwe geurpods gekocht worden. Een slim business model. Water drinken moeten we toch en dan is zo’n stoere fles met lekker ‘smaakje’ heel aantrekkelijk. Binnen no-time had het grootste deel van de kinderen in de klas er een mee naar school. Tja, wij konden niet achterblijven. En daar heb ik nu hartstikke spijt van….. Verder lezen”