Hilly: “Ik durf niet te zeggen dat het te zwaar is”

Hilly was net één dag met pensioen toen ze hoorde dat haar dochter haar eerste kindje verwachtte. “Ik was natuurlijk helemaal in de wolken. Een kleinkind is het allermooiste cadeau en dan ook nog eens precies op het juiste moment. Aan mijn dochter Merel bood ik direct aan lekker veel te kunnen komen oppassen. Ik zag mezelf al helemaal lopen met de kinderwagen en urenlang knuffelen op de bank. Mijn kleindochter is inmiddels geboren en ik ben veel aan het oppassen. Precies waar ik zo van had gedroomd. En toch voelt het helemaal verkeerd.”

Winkel verkocht

Jarenlang runde Hilly samen met haar man Fred een herenmodewinkel. “Die winkel was onze lust en leven. Zeker in de beginjaren liep het als een trein. Toen het online winkelen opkwam, merkten we dat alles wat terugliep. Toch hebben we altijd een mooie klantenkring behouden die graag naar onze winkel kwam. Fred en ik werden geroemd om onze persoonlijke benadering en goede sfeer in de winkel. Twee jaar geleden hebben we de winkel verkocht en konden we gaan genieten van een welverdiend pensioen.”

Doen waar we zin in hebben

Na jaren hard werken, zijn Fred en Hilly toe aan rust. “Fred heeft het aan zijn rug en ik word ook een dagje ouder. Na veertig jaar was het mooi geweest. In combinatie met de aankondiging van de zwangerschap van Merel was dat een hele vrolijke tijd. Ik keek uit naar een rustig pensioen, waarin Fred en ik veel zouden reizen en konden doen waar we zin in hadden. Alleen door de geboorte van onze kleindochter is dat ‘doen waar we zin in hebben’ helemaal naar de achtergrond verdwenen.”

Vijf uur op

Wanneer Hilly aan haar dochter aanbiedt lekker vaak te kunnen oppassen, weet ze niet wat ze zich op de hals haalt. “We begonnen met een vaste dag per week. Om zes uur ’s ochtends stapte ik dan op de trein, zodat ik op tijd bij Merel in Utrecht was. Dit betekende dat ik om vijf uur op moest staan en ’s avonds vaak pas om zeven uur weer thuis kwam. Loodzwaar, maar omdat ik de dag daarna vrij was, zeker te doen. Bovendien genoot ik zo van mijn tijd met mijn kleindochter, dat ik daar ook energie uit haalde.”

Kan je helpen mam?

Maar al snel breidt het aantal oppasmomenten zich uit. “Ik deed eerst alleen de donderdag en de moeder van de vriend van Merel de vrijdag. Helaas werd het voor de andere oma te veel en trok zij haar oppas-aanbod in. ‘Mam, wil je ons please uit de brand helpen? We kunnen geen extra crèchedag krijgen en zitten met een probleem’, zei mijn dochter door de telefoon. ‘Natuurlijk kan ik vanaf nu de vrijdag ook oppassen’, zei ik. En zo ontstond het dat ik donderdagochtend met de trein naar Utrecht reisde, ik donderdagavond bij Merel thuis op de slaapbank bleef slapen, vrijdag de hele dag oppaste en dan vrijdagavond rond zeven uur pas weer thuis kwam.”

Dochter helpen belangrijker

Zonder morren zit Hilly elke week twee volle dagen in het appartement van haar dochter. “Zo had ik mijn pensioen niet voor me gezien. Na die oppasdagen ben ik heel moe en moet ik een volle dag bijkomen. Die slaapbank ligt verschrikkelijk en ik vind het heel zwaar om twee dagen zo veel verantwoordelijkheid te dragen. Niet alleen ik vind het moeilijk, Fred baalt als een stekker. ‘We zouden toch gaan reizen? Waarom kunnen we dan nooit eens weg?’, zegt hij dan. Ik probeer uit te leggen dat onze dochter helpen belangrijker is. Maar langzaam maar zeker begin ik in te zien dat het niet veel langer zo kan.”

Niet de bedoeling

Hilly vindt het heel lastig, maar ze moet met Merel bespreken dat ze niet meer twee vaste dagen per week naar Utrecht kan komen. “Idealiter wil ik om de week één dag oppassen. En ik zou het fijn vinden als ze een back-up hebben wanneer Fred en ik op vakantie zijn. Als ik nu niet kom, hebben zij meteen een enorm probleem. Hierdoor voel ik me gedwongen elke keer maar in de trein te stappen. Zelfs als ik ziek op bed lig, voel ik me schuldig naar Merel en haar vriend. Dat is toch niet de bedoeling lijkt me?”

Foto door Moe Magners via Pexels