Josh was altijd een vrolijke en sportieve jongen. “Hij zat vanaf zijn tiende op basketbal en had daar een hechte vriendengroep. Ze trainden bijna elke dag, speelden in het weekend wedstrijden en waren eigenlijk altijd samen. Josh voelde zich thuis in die club, hij had er plezier, was actief en bouwde zelfvertrouwen op. Voor ons als ouders was het fijn om te zien hoe gelukkig hij daar was.”
Stilvallen
Dat geluk sloeg om toen Josh ruim een jaar geleden een nare blessure opliep. “Basketballen kon niet meer en het herstel bleek veel langer te duren dan gedacht. Van bijna dagelijks trainen naar ineens niets meer doen, dat hakte er flink in. Zijn oude sportvrienden gingen gewoon door met het team en Josh stond buitenspel. Ik zag hoe moeilijk hij dat vond. Hij trok zich steeds meer terug en zei vaak dat hij ‘toch niet meer mee telde’.”
Nieuwe vrienden
Langzaam maar zeker veranderde zijn wereld. “In plaats van op het basketbalveld was Josh nu steeds vaker op straat te vinden. Hij hing met jongens die ik niet kende. Zijn sportieve racefiets, waar hij altijd trots op was, werd ingeruild voor een fatbike. Op zich is dat geen ramp, maar ik merk dat het symbool staat voor hoe zijn leven is verschoven. De jongens met wie hij nu omgaat, komen niet uit de meest fijne gezinnen. Ik heb het idee dat ze zelf ook zoekende zijn, en dat mijn zoon zich door hen laat meeslepen.”
Een ander kind
Hilde ziet hoe Josh veranderd is. “Hij kleedt zich anders, praat stoerder en lijkt constant bezig met indruk maken. Het voelt alsof hij een rol speelt om erbij te horen. Mijn sportieve, vrolijke kind is nu iemand die ik soms bijna niet herken. Hij kan kortaf zijn, sneller boos worden en hij sluit zich vaak op in zijn kamer. Als ik hem aanspreek op zijn nieuwe gedrag, wuift hij het weg met: ‘Ma, doe niet zo moeilijk, iedereen doet dit.’ Maar ik voel dat dit niet het kind is dat hij diep vanbinnen is.”
Wanhoop
Het maakt Hilde wanhopig. “Ik wilde hem zo graag bereiken, maar ik wist niet meer hoe. Ik wilde niet de politieagent zijn die alleen maar zegt wat fout gaat. Ik wilde hem terugvinden, maar voelde dat hij steeds verder van me afdreef. Op een avond, nadat hij weer boos de deur was uitgefietst, besloot ik de oud-coach van Josh te bellen. Hij kende mijn zoon zoals hij vroeger was, in zijn kracht en vol passie voor sport.”
Het gesprek met de coach
De coach luisterde aandachtig naar Hilde’s zorgen. “Hij zei: ‘Hilde, dit zie ik vaker. Jongens die hun uitlaatklep kwijt zijn, zoeken houvast op straat. Maar geloof me, Josh is nog steeds dezelfde jongen. Hij speelt nu een rol, omdat hij bang is om niet gezien te worden. Wat hij nodig heeft, is een doel. Hij moet voelen dat hij ergens weer bij hoort, maar op een plek waar hij zichzelf kan zijn.’ Ik moest huilen toen hij dat zei, want het was precies wat ik ook voelde maar niet kon verwoorden.”
De coach bood aan om een keer met Josh te praten. “Hij zei: ‘Ik zal hem niet pushen om terug te komen in het team, maar ik wil hem laten weten dat de deur altijd openstaat. Misschien kan ik hem inspireren om op een andere manier met sport bezig te zijn, bijvoorbeeld door training te geven of jonge spelers te begeleiden.’ Dat gaf me hoop. Eindelijk had ik het gevoel dat er iemand was die Josh weer kon bereiken.”
Kleine stappen
Sinds dat gesprek probeert Hilde op een andere manier contact te maken. “Ik dring minder aan en probeer meer vanuit interesse vragen te stellen. Ook heb ik Josh voorzichtig verteld dat zijn oud-coach hem graag eens zou willen spreken. Eerst reageerde hij afwijzend: ‘Waar slaat dat nou op, ik kan toch niet eens lopen zonder pijn.’ Maar een week later vroeg hij ineens: ‘Wat wilde hij dan zeggen?’ Dat kleine sprankje nieuwsgierigheid voelde voor mij als een overwinning.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Ik vraag me altijd af in dit soort verhalen, waarin de moeder welhaast hysterisch en wanhopig is, wat de partner/vader eigenlijk doet. Er wordt ‘ouders’ genoemd, dus er is ook een vader in beeld, neem ik aan – waarom gaat die niet een keertje met zijn zoon praten? De oud-coach is een goed idee, maar het is toch papa die ook wel wat belangstelling voor zijn zoon mag tonen. Trek die vent van je eens aan zijn jasje om ook zijn ouderrol op te pakken, is misschien ook leuker voor je zoon.