Wie Fenna ziet, ziet een zelfstandige, energieke vrouw. Stralende ogen, een vrolijke lach en een aanstekelijk enthousiasme. Collega’s en vrienden vinden haar een fijne aanwezigheid en ze is graag gezien op feestjes en werkborrels. “En toch voel ik me steeds vaker eenzaam. Echt eenzaam, en dat is een heel naar gevoel,” vertelt ze zacht.
Als kind kon Fenna zich urenlang alleen vermaken. “Volgens mijn moeder vulde ik mijn dagen met tekenen, lezen en knutselen. Ik was een rustig kind, hield van verhalen en kon helemaal opgaan in mijn fantasie. Ik had niet het gevoel dat ik constant bij iemand hoefde te zijn.” Op school kon ze met iedereen overweg en voelde weinig behoefte om bij één groep te horen. “Ik was Zwitserland: neutraal. Ik kon het vinden met de slimme kinderen, maar ook met de wat drukker of rustigere types. Het idee ergens bij te horen had ik nauwelijks.”
Alleen zijn is verdomd lastig
Die houding zorgde ervoor dat Fenna veel mensen kende en zich redelijk op haar gemak voelde in sociale situaties. Tot drie jaar geleden, toen ze voor haar werk naar Groningen verhuisde, veranderde alles. “Laten we eerlijk zijn: ik ben niet echt alleen. Ik heb lieve vrienden, een fijne broer en een ondersteunende familie. Maar mijn vader belt niet meer. Hij zegt zelf dat alles goed gaat, maar ik voel dat er een afstand is ontstaan.”
Tijdens haar jeugd en tienerjaren kon Fenna gerust een avond alleen doorbrengen, omdat ze wist dat het contact met haar vader altijd vanzelfsprekend was. “Nu plof ik ’s avonds op de bank en dan overvalt me een leeg gevoel. Het is alsof ik in een stil huis zit en besef dat er niemand is die echt vraagt hoe het met me gaat.”
Ik vrat het leven
In het begin van haar nieuwe leven voelde Fenna een enorme vrijheid. “Het voelde heerlijk om mijn appartement in te richten, afspraken te maken en mijn dagen naar eigen inzicht te plannen. Ik sprak met vrienden af, ging uit, en genoot van mijn zelfstandigheid.” Maar al snel merkte ze dat de stilte haar overviel. “Als de avond valt en ik alleen thuis ben, bekruipt me een leeg gevoel. Vrienden hebben hun eigen leven, en mijn vader, die altijd zo dichtbij stond, belt nauwelijks nog.”
Je bent toch groot genoeg!
Het eenzame gevoel maakt Fenna onzeker en soms zelfs verdrietig. “Ik kan er niet makkelijk over praten met vrienden, want zij zien mij als zelfstandig, vrolijk en succesvol. Ze denken dat ik alles wel regel en als het even niet lukt, vraag ik toch gewoon hulp? Maar het gat van mijn eenzaamheid is dieper dan dat. Ik mis het echt om mijn vader te spreken, om kleine dingen te delen, om dat gevoel van verbondenheid te voelen dat we vroeger hadden. Dat is iets wat niemand anders kan vullen.”
Advies van tante
Haar tante, de zus van haar vader, heeft geprobeerd haar te helpen. “Tante Marianne zei laatst: ‘Fenna, je kunt hem niet dwingen te bellen, maar je kunt wel aangeven hoe belangrijk het voor je is. Stuur een brief of een lang bericht waarin je eerlijk vertelt dat je hem mist en graag contact wilt. Soms begrijpen mensen pas wat er speelt als je het uitspreekt.’ Dat gesprek gaf me hoop. Misschien kan ik mijn vader laten voelen dat ik zijn aandacht echt nodig heb, zonder dat ik hem onder druk zet.”
Alleen thuis
Fenna probeert ook steun te vinden bij haar vrienden, maar het blijft lastig. “Toen ik mijn beste vriendin vertelde hoe ik me voelde, zei ze: ‘Fenna, je bent een geweldige vrouw, het komt allemaal goed.’ Maar dat is niet waar het om gaat. Ik wil die connectie, dat gevoel van gehoord en gezien worden. Het is vooral moeilijk tijdens feestdagen. Mijn vrienden gaan met hun familie op bezoek en ik blijf alleen thuis. Dat gevoel van leegte is moeilijk te verdrijven, hoe sociaal ik ook ben.”
Hoop op verbetering
Toch wil Fenna niet opgeven. “Ik probeer kleine stappen te nemen. Ik bel zelf vaker, stuur berichten, deel foto’s en verhalen van mijn dagelijks leven. Misschien lukt het niet altijd om direct een reactie te krijgen, maar ik wil blijven proberen. Tante Marianne zei: ‘Het gaat niet om hoeveel hij reageert, maar om dat hij weet dat jij er bent en dat het je raakt.’ Dat geeft me kracht. Misschien komt er ooit weer een moment waarop we echt een goed gesprek hebben, zoals vroeger. En dat is iets om naar uit te kijken.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Scherp, Linda! Heel benieuwd naar de inhoudelijke reactie van redactie.